Języki paleobałkańskie
Języki paleobałkańskie, także: paleobałkańska liga językowa – postulowana liga języków z rodziny indoeuropejskiej, używanych w starożytności na terenach Półwyspu Bałkańskiego i wtórnie rozprzestrzenionych (na skutek inwazji ludnościowej) także na terytorium Azji Mniejszej. Obejmuje języki poświadczone na Półwyspie Bałkańskim:
- macedoński i blisko z nim spokrewniony epirocki;
- iliryjski;
- tracki;
- bieski;
- dacki;
- peoński (pajoński);
- liburnijski;
- panoński;
- praalbański, z którego rozwinął się język albański.
Na terenie Azji Mniejszej i Półwyspu Bałkańskiego używane były języki:
- starożytne helleńskie – starogrecki (z mykeńskim);
- myzyjski;
- frygijski.
Wyłącznie na obszarze Azji Mniejszej używane były języki:
- bityński.
- ormiański.
Ponieważ języki te, poza greką, albańskim i ormiańskim, są słabo zaświadczone, trudno jednoznacznie wyrokować o ich stopniu pokrewieństwa genetycznego. Językoznawcy są jednak zgodni, że język liburnijski blisko spokrewniony z wenetyjskim nie należał do tej samej gałęzi języków indoeuropejskich, co starogrecki i macedoński. Pewne typologiczne podobieństwa skłaniają jednak językoznawców do łączenia tych języków w ligę.
Liga paleobałkańska tworzy substrat językowy dla wielu współczesnych języków Bałkanów, w tym dla rumuńskiego i współczesnego macedońskiego.