Języki tocharskie

Inskrypcja tocharska

Języki tocharskie – grupa języków indoeuropejskich, które występowały na obszarze wschodniego Turkiestanu Chińskiego i Azji Środkowej. Na pustyni Takla-Makan odkryto spisane na liściach palmowych teksty religijne w dwóch odmianach języków tocharskich: język tocharski A (wschodni) i język tocharski B (zachodni). Teksty te, zapisane pismem brahmi, pochodzą z okresu V–VIII wieku n.e. i są przekładami indyjskich tekstów spisanych w sanskrycie. Języki tocharskie wymarły po VIII wieku wraz z kulturą Tocharów, którzy zostali najechani i podbici przez Ujgurów[1].

Języki tocharskie odkryli i opisali Emil Sieg[2] i Wilhelm Siegling[3][4].

Przypisy

  1. ↑ Podlawska 1999 ↓, s. 7.
  2. ↑ Gołąb, Heinz i Polański 1968 ↓, s. 706–707.
  3. ↑ Tocharian languages, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2016-10-28] (ang.).
  4. ↑ Indo-European languages, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2016-10-28] (ang.).

Bibliografia

  • Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 706–707.
  • Daniela Podlawska: Gramatyka historyczna języka polskiego z elementami gramatyki języka staro-cerkiewno-słowiańskiego i dialektologii. Słupsk: Wyższa Szkoła Pedagogiczna, 1999. ISBN 978-83-87006-13-6.

Linki zewnętrzne

Grupy języków indoeuropejskich
podstawowe grupy
niesklasyfikowane

Media użyte na tej stronie

Tocharian.JPG
Tabliczka z VI lub VII w. n.e. w języku tocharskim B.