Jańcio Wodnik

Jańcio Wodnik – polski film poetycki z 1993 w reżyserii Jana Jakuba Kolskiego. Film ma formę ballady, gdzie realizm miesza się z magią i surrealizmem^[1].

Opis fabuły

Na polnej drodze wędrowny dziad znajduje kobyłkę, która, obita i schorowana, kończy swój żywot. Grzebie zwierzę i rzuca klątwę na pobliską wieś, gdzie mieszka Jańcio – nosiwoda, filozof, człowiek kochający życie i swoją młodą żonę Weronkę.

Bohater zostanie przez Boga wystawiony na próbę – dostrzega w sobie moc czynienia cudów. Zostawia swoją ciężarną żonę i rusza w świat, obiecując wrócić przed rozwiązaniem. Wędruje po wsiach uzdrawiając ludzi. Spotka Stygmę, wędrownego kuglarza udającego stygmatyka.

Żona Jańcia rodzi im syna, który ma ogon. Żona licząc na uzdrowicielską moc Jańcia, udaje się do niego z chłopcem. Bohater nie potrafi jednak uzdrowić własnego syna – dar od Boga zostaje mu odebrany.

Jańcio budzi się opuszczony przez ludzi, pilnowany przez wierną Weronkę.

Obsada

Franciszek Pieczka

• Franciszek Pieczka – jako Jańcio Wodnik
• Grażyna Błęcka-Kolska – jako Weronka, żona Jańcia
• Bogusław Linda – jako sztukmistrz Stygma,
• Katarzyna Aleksandrowicz – jako Oczyszczona,
• Olgierd Łukaszewicz – jako Dziad,
• Przemysław Kędzia – jako syn Jańcia Wodnika
• Lech Gwit – jako Socha

Głosy krytyków

Festiwal „Prowincjonalia”

Postać „Jańcia Wodnika” jest duchowym patronem Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” we Wrześni. Nagrody wręczane na tym festiwalu noszą nazwę „Jancio Wodnik”.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Jańcio Wodnik w bazie IMDb (ang.)
• Jańcio Wodnik w bazie Filmweb
• Jańcio Wodnik w bazie filmpolski.pl