Jacek Banaszkiewicz

Jacek Banaszkiewicz
Ilustracja
Jacek Banaszkiewicz (2016)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1947
Poznań

Profesor doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: historia powszechna średniowiecza
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski (1970)

Doktorat

1977 – nauki historyczne
Polska Akademia Nauk

Habilitacja

1984 – nauki historyczne
Polska Akademia Nauk

Profesura

1999

Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki
Uczelnia

Polska Akademia Nauk

Instytut

Instytut Historii PAN

Stanowisko

docent
profesor zwyczajny

Okres zatrudn.

1974–1996
od 2012

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Instytut

Instytut Historyczny UW

Stanowisko

profesor zwyczajny

Okres zatrudn.

1996–2012

Uczelnia

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Instytut

Instytut Historii UMCS

Stanowisko

profesor zwyczajny

Okres zatrudn.

od 1993

Członek
Gremium

Stały Komitet Mediewistów Polskich

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej

Jacek Ryszard Banaszkiewicz[1] (ur. 18 lipca 1947 w Poznaniu) – polski historyk mediewista, profesor Polskiej Akademii Nauk, Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie i Uniwersytetu Warszawskiego. Badacz początków dziejów Polski zajmujący się przede wszystkim fabularno-mitologicznymi tradycjami średniowiecza i wątkami legendarnymi.

Życiorys

Urodził się w Poznaniu jako syn Ryszarda Banaszkiewicza, cała rodzina przeniosła się do podwarszawskiej Jeziornej w 1957. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie[2], gdzie w 1965 uzyskał maturę[3]. W 1970 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim, broniąc pracy Próba charakterystyki średniowiecznych neuroz społecznych na przykładzie tańców w kościołach i ruchów biczowników (pod kierunkiem Stanisława Piekarczyka). W roku akademickim 1970–1971 pracował jako asystent stażysta na macierzystej uczelni. W 1974 otworzył przewód doktorski[2] i w latach 1974–1996 był pracownikiem w Instytucie Historii PAN (1974–1977 jako doktorant). Tam też obronił pracę doktorską poświęconą Kronice Dzierzwy (w 1977 pod kierunkiem Jerzego Dowiata), był stypendystą niemieckiego Uniwersytetu w Tybindze w latach 1980–1982, a habilitował się w 1984 i od 1986 pracował w IH PAN jako docent. W latach 1996–2012 pracował w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1993 pracuje na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej, gdzie kieruje Zakładem Historii Powszechnej Średniowiecznej Instytutu Historii Wydziału Humanistycznego UMCS[4]. 22 listopada 1999 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych w zakresie historii[5]. Do IH PAN powrócił w 2012, tym razem na stanowisko profesora zwyczajnego. Był członkiem Stałego Komitetu Mediewistów Polskich[6] oraz zespołu konsultantów współpracujących z Muzeum Historii Polski w Warszawie[7]. Prywatnie jest zwolennikiem lustracji[2].

Badania naukowe

Zaczynał badania jako historyk historiografii późniejszego średniowiecza (XIV w.), by następnie zająć się studiami komparatystycznymi, które dotyczyły tradycji dynastycznych (wątkami fabularno-legendarnymi tych tradycji) wczesnego średniowiecza słowiańsko–germańskiego (czego dotyczyła habilitacja) oraz ideologią władzy tego okresu. W chwili obecnej koncentruje się na wieku X, a konkretnie na dwu pierwszych Ottonach i czasach ich panowania, a zwłaszcza konflikcie sąsiadów przez Ren o Lotaryngię przedstawianym w historiografii z epoki.

Odznaczenia, nagrody i nominacje

Publikacje książkowe

  • Kronika Dzierzwy – XIV w. kompendium historii ojczystej, Wrocław 1979
  • Podanie o Piaście i Popielu. Studium porównawcze nad wczesnośredniowiecznymi tradycjami dynastycznymi, Warszawa 1986 [wydanie 2, Warszawa 2010]
  • Polskie dzieje bajeczne mistrza Wincentego Kadłubka, Wrocław 1998[10]
  • Takie sobie średniowieczne bajeczki, Kraków 2012
  • W stronę rytuałów i Galla Anonima, Kraków 2018
  • Na Akwizgran! Na Paryż!, Kraków 2022

Przypisy

  1. a b Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 września 2019 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2019 r. poz. 1087).
  2. a b c Jacek Banaszkiewicz – historyk wykraczający poza granice cechu. wydawnictwo.umcs.lublin.pl. [dostęp 2021-05-11].
  3. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1965. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-05-11].
  4. Profil pracownika: prof. dr hab. Jacek Banaszkiewicz. umcs.lublin.pl. [dostęp 2021-05-11].
  5. Prof. dr hab. Jacek Banaszkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2014-06-17].
  6. Stały Komitet Mediewistów Polskich – skład. mediewistyka.pl. [dostęp 2021-05-11].
  7. Muzeum Historii Polski – założenia ekspozycji stałej. muzhp.pl. [dostęp 2021-05-11].
  8. KLIO ‘98. „Forum Akademickie” nr 7-8/1999. [dostęp 2021-05-11].
  9. Odznaczenia dla zasłużonych historyków, prezydent.pl [dostęp 2019-09-18].
  10. Prof. dr hab. Jacek Banaszkiewicz – publikacje. libases.umcs.lublin.pl. [dostęp 2021-05-11].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie