Jacek Decowski
Jacek Decowski (ur. 8 stycznia 1896 w Żołyni, zm. 5 lipca 1941 w Murnau) - major Wojska Polskiego, dowódca Reduty Babice[1].
Życiorys
Syn Franciszka i Marii z domu Żoszak, urodził się w Żołyni (powiat łańcucki, w województwie lwowskim) na terenie ówczesnego zaboru austriackiego. Rodzice zadbali o odpowiednie wykształcenie syna, którego wysłali do gimnazjum w Jarosławiu, gdzie aktywnie włączał się w działalność tajnych narodowych organizacji uczniowskich. Ich celem było wychowanie młodzieży w duchu patriotycznym oraz przygotowanie do przyszłej walki o niepodległość Polski. Należał również do: tajnego skautingu, Organizacji Młodzieży Narodowej i Towarzystwa Czytelni Gimnazjalnej[1].
Egzamin dojrzałości oraz maturę o profilu klasycznym zdał w 1915 roku. Również w tym roku, 1 czerwca został żołnierzem armii austriackiej służąc w 34 pułku Obrony Krajowej w Krakowie. Następnie został wysłany do Szkoły Oficerów Rezerwy na obszarze Węgier, którą ukończył 4 grudnia 1915 roku. Uzyskał stopień kadettaspiranta (podoficera). 23 marca 1916 roku został wysłany na front rosyjski, gdzie został dowódcą 1 plutonu 12 kompanii 3 pułku Obrony Krajowej. Wziął udział w walkach nad Styrem. Od 5 lipca 1916 roku przebywał w niewoli rosyjskiej w Ustkamienogorsku pod Ałtajem, do 10 października 1918 roku. Udało mu się przedostać do Nowonikołajewska, gdzie formowały się oddziały polskie. Na ochotnika w stopniu chorążego zgłosił się do organizującej się V Syberyjskiej Dywizji Wojska Polskiego, do której został wcielony 11 października 1918 roku.Należał także do Związku Wojskowego Polaków. W dniu 22 czerwca 1919 roku został skierowany jako adiutant Okręgowego Punktu Zbornego przy Wydziale Mobilizacyjnym Dowództwa Wojska Polskiego we Wschodniej Rosji w Nowonikołajewsku. Działał tam punkt werbunkowy, w którym zajmował się poszukiwaniem i werbowaniem Polaków - ochotników do polskiej dywizji. Zadanie to wykonywał do 10 stycznia 1920 roku, czyli do końca swojej służby w Wojsku Polskim we Wschodniej Rosji. Od tego momentu znalazł się w niewoli bolszewickiej, po kapitulacji V Syberyjskiej Dywizji[1].