Jacek Fedorowicz

Jacek Fedorowicz
Ilustracja
(c) Ralf Lotys (Sicherlich), CC BY 4.0

Jacek Fedorowicz podczas Pol’and’Rock Festival (2018)
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1937
Gdynia

Zawód

aktor estrady, satyryk, rysownik

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Faksymile

Jacek Jan Fedorowicz (ur. 18 lipca 1937 w Gdyni) – polski satyryk, aktor, prezenter telewizyjny, artysta malarz, rysownik i felietonista.

Życiorys

Urodził się w Gdyni, w rodzinie warszawian pracujących w polskiej gospodarce morskiej. Jako siedmioletnie dziecko przeżył powstanie warszawskie. Maturę uzyskał w Liceum Ogólnokształcącym pw. św. Augustyna[1]. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dyplom uzyskał w 1960). Był jednym z założycieli (m.in. ze Zbigniewem Cybulskim i Bogumiłem Kobielą) gdańskiego studenckiego teatru Bim-Bom (w latach 1954–1960). Należał do składu aktorskiego tego teatru (główna rola Dobrego Ducha w pierwszym programie pt. Achaaa). Jeszcze w czasie studiów rozpoczął współpracę z gdańskim radiem jako autor i aktor, zaś jako autor i rysownik-karykaturzysta z prasą lokalną i ogólnopolską, tj. „Dookoła świata”, „Po prostu”, „Dziennik Bałtycki”, „Szpilki”, „itd” i inne.

W drugiej połowie lat 60. występował w Telewizji Polskiej, gdzie współtworzył m.in. z Jerzym Gruzą programy rozrywkowe Poznajmy się, Małżeństwo doskonałe, Kariera i Runda. W latach 70. był współautorem radiowego (Program III) magazynu satyrycznego 60 minut na godzinę, gdzie występował w kilkunastu rolach, tworząc m.in. postacie Kolegi Kierownika i Kolegi Kuchmistrza. Prowadził też w radiu poranne pogadanki. Wraz z Piotrem Skrzyneckim prowadził pierwszy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. W latach 60. i 70. często występował na estradzie, najpierw w Kabarecie Wagabunda (m.in. z Marią Koterbską, Mieczysławem Czechowiczem i Bogumiłem Kobielą), potem w programie Popierajmy się (z Bohdanem Łazuką, Tadeuszem Rossem, Piotrem Szczepanikiem i Ryszardem Markowskim), a później, do stanu wojennego, w indywidualnych wieczorach autorskich.

W 1980 wstąpił do „Solidarności”, współpracował z Radiem „S” Regionu Mazowsze związku. Na początku stanu wojennego zerwał wszelkie kontakty z państwowymi środkami przekazu. Wraz z żoną Anną zaangażował się w działalność Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Występował głównie na terenach kościelnych, tam urządzał też wystawy swoich karykatur i popierających opozycję rysunków, występował z odczytami w ramach Tygodni Kultury Chrześcijańskiej. Wtedy powstały audycje (audio i video) rozprowadzane na kasetach w tzw. drugim obiegu (emitowało je także Radio Wolna Europa). Jednym z jego pomysłów z tamtych czasów było ośmieszanie reżimowego dziennika telewizyjnego. W 1989 był współautorem audycji przedwyborczych Komitetu Obywatelskiego, w których m.in. omawiał zasady głosowania.

Od 1989 kontynuuje występy w formie wieczorów autorskich. Od 2006 był przez pewien czas gospodarzem seansów Z przymrużeniem kamery pokazywanych w telewizji Kino Polska TV. Od 1999 publikuje cotygodniowe felietony satyryczne – do 2008 w „Gazecie Telewizyjnej” (dodatku „Gazety Wyborczej”), następnie w środowym dodatku kulturalnym „GW”. Jest felietonistą polskiej edycji „Runner's World[2].

W latach 90. zaczął prowadzić w TVP program Dziennik Telewizyjny, który następnie przeszedł metamorfozę z programu o charakterze politycznym na program rozrywkowy. W 2005 program ten na kilka miesięcy zmienił nazwę na SEJF (Subiektywny Ekspres Jacka Fedorowicza). W 2006 satyryk odszedł z Telewizji Polskiej. W 2010 i w 2015 był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi[3][4].

W 2010 z rekomendacji klubu parlamentarnego PO powołany w skład rady programowej TVP[5].

Życie prywatne

Żonaty z Anną, z którą ma córkę[6]. Jego wnukiem jest kucharz i restaurator Mateusz Gessler. Uprawia biegi długodystansowe[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia

W 2007, za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za zaangażowanie w walkę o wolność słowa i wolne media, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. Order ten odebrał w 2011 z rąk Bronisława Komorowskiego[8].

W 2009 otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[9].

Nagrody i wyróżnienia
  • 1968 – Złoty Ekran (wspólnie z Jerzym Gruzą)
  • 1968 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji (wspólnie z Jerzym Gruzą)
  • 1975 – Złoty Mikrofon za radiowe programy rozrywkowe
  • 1976 – Nagroda Komitetu ds. Radia i Telewizji dla zespołu przygotowującego program 60 minut na godzinę
  • 1987 – Nagroda „Solidarności” za programy satyryczne rozprowadzane w drugim obiegu na kasetach video
  • 1994 – Nagroda Kisiela w kategorii publicystyki
  • 1996 – Wiktor 1996
  • 2000 – Grand Prix I Festiwalu Dobrego Humoru w Gdańsku i nagroda za najlepszy program satyryczny (Dziennik Telewizyjny), kolejne różne nagrody na tym festiwalu w latach 2002–2006
  • 2001 – Wiktor 2000
  • 2002 – Gwiazda Telewizji Polskiej statuetka wręczona z okazji 50-lecia TVP „za oryginalne rozrywkowe programy telewizyjne”
  • 2005 – Superwiktor
  • 2007 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury[10]
  • 2008 – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”[11]
  • 2017 – Gwiazda na Alei Gwiazd w Łodzi[12]

Filmografia

Role aktorskie

Scenariusz

Publikacje

  • Porady estradowca dla kolegów dramatycznych, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1974.
  • W zasadzie tak, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1975.
  • W zasadzie ciąg dalszy, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1978.
  • Felietony i dialogi, Kontakt, Paryż 1988, Pokolenie, Warszawa 1989.
  • Wielka encyklopedia kapitalizmu. Wydanie dla początkujących i polityków, Centrum im. Adama Smitha, Warszawa 1997, ISBN 83-86885-55-6.
  • PasTVisko, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2007, ISBN 978-83-08-04064-5.
  • Ja jako wykopalisko, Świat Książki, Warszawa 2011, ISBN 978-83-247-2356-0.
  • Będąc kolegą kierownikiem, Świat Książki, Warszawa 2015, ISBN 978-83-8031-179-4.
  • Święte krowy na kółkach, Wielka Litera, Warszawa 2017, ISBN 978-83-8032-138-0.
  • Chamo Sapiens, Wielka Litera, Warszawa 2018, ISBN 978-83-8032-275-2.
  • Mistrz offu, Wielka Litera, Warszawa 2019, ISBN 978-83-8032-397-1.

Przypisy

  1. Fedorowicz Jacek. instytutpileckiego.pl, 5 grudnia 2018. [dostęp 2022-12-30].
  2. a b Paweł Kempa: Jacek Fedorowicz: Nie ma róży bez biegu. runners-world.pl, 8 lutego 2012. [dostęp 2015-11-15].
  3. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-11-15].
  4. Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-11-15].
  5. Nowe rady programowe TVP, PR i TV Polonia wybrane. wp.pl, 16 listopada 2010. [dostęp 2015-11-15].
  6. Maria Czubaszek: Dzień dobry, jestem z kobry. Czyli jak stracić przyjaciół w pół minuty i inne antyporady. Warszawa: Czerwone i Czarne, 2015, s. 206. ISBN 978-83-7700-197-4.
  7. M.P. z 2008 r. nr 31, poz. 273 – pkt 1.
  8. Prezydent uhonorował zasłużonych dziennikarzy. prezydent.pl, 21 marca 2011. [dostęp 2015-11-15].
  9. Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  10. Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. gdansk.pl. [dostęp 2016-06-23].
  11. Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”. gdansk.pl. [dostęp 2015-02-07].
  12. Matylda Witkowska: Łódzka Aleja Sławy. Na ulicy Piotrkowskiej wmurowano 68. gwiazdę. Tym razem uhonorowano Jacka Fedorowicza. dzienniklodzki.pl, 18 grudnia 2017. [dostęp 2020-12-12].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Al Gwiazd Jacek Fedorowicz.JPG
Autor: Geonidiusz, Licencja: CC BY-SA 3.0
Odcisk gwiazdy na ul. Aleji Gwiazd w Międzyzdrojach woj. zachodniopomorskie pow. kamieński
Jacek Fedorowicz signature.jpg
Jacek Fedorowicz signature