Jacek Kalabiński

Grób Jacka Kalabińskiego i Feliksa Rybickiego na Powązkach; Warszawa, 27 lipca 2008

Jacek Kalabiński (ur. 11 września 1938, zm. 24 lipca 1998) – polski dziennikarz prasowy, radiowy i telewizyjny.

Życiorys

Absolwent Wydziału Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego (1955-1960). Specjalizował się w problematyce międzynarodowej. Bezpartyjny. W latach 1968–1981 w Polskim Radiu. 1980-82 Prezes Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. 13 XII 1981 na liście internowanych. III 1982 zwolniony z Polskiego Radia w ramach “weryfikacji” dziennikarzy w stanie wojennym. 1982-83 w miesięczniku “Więź”. Publikował w “Tygodniku Mazowsze” (pseudonimy Kassandra, Kass). IX 1983 wyjechał do USA (Yale University). Publikował w dziennikach amerykańskich i prasie polonijnej. 1984-1990 Radio Wolna Europa (Nowy Jork, Waszyngton). Był waszyngtońskim korespondentem “Gazety Wyborczej” (1990-97), „Rzeczpospolitej” (1998). Był również komentatorem BBC. Był tłumaczem przemówienia Lecha Wałęsy przed połączonymi izbami Kongresu Stanów Zjednoczonych („We, the people…”).

W 1991 został amerykańskim korespondentem „Gazety Wyborczej”. Według żony w 1997 został zwolniony z pracy w „Gazecie Wyborczej” ze względu na stan zdrowia. Na trzy tygodnie przed śmiercią został zatrudniony w „Rzeczpospolitej”^[1]. Paweł Ławiński podał inny powód zwolnienia Kalabińskiego z pracy w „Gazecie Wyborczej” – chęć wymiany korespondenta w Waszyngtonie^[2]. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera pod murem ul. Powązkowskiej IV-19)^[3].

Opublikował m.in. Iran – nowe mocarstwo? (tom 312 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1977).

Zob. Lechosław Gawlikowski, Pracownicy Radia Wolna Europa. Biografie zwykłe i niezwykłe, Warszawa 2015, s. 280–282. Daniel Wicenty, Załamanie na froncie ideologicznym. Stowarzyszenie Dziennikarzy Polski od Sierpnia '80 do stanu wojennego, Gdańsk 2012.

Przypisy