Jacek Saryusz-Wolski

Jacek Saryusz-Wolski

Data i miejsce urodzenia	19 września 1948 Łódź
Zawód, zajęcie	ekonomista, europeista, polityk, urzędnik państwowy
Alma Mater	Uniwersytet Łódzki
Stanowisko	poseł do Parlamentu Europejskiego VI, VII, VIII i IX kadencji (od 2004), wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego VI kadencji (2004–2007)
Odznaczenia

Jacek Emil Saryusz-Wolski (ur. 19 września 1948 w Łodzi) – polski ekonomista, europeista, polityk i urzędnik państwowy, jeden z głównych negocjatorów przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

W latach 1991–1996 pierwszy pełnomocnik rządu do spraw integracji europejskiej i pomocy zagranicznej, w latach 2000–2001 sekretarz Komitetu Integracji Europejskiej, od 2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego VI, VII, VIII i IX kadencji, w latach 2004–2007 wiceprzewodniczący PE VI kadencji, w latach 2007–2009 przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych PE, w latach 2006–2010 wiceprzewodniczący Platformy Obywatelskiej, w latach 2006–2017 wiceprzewodniczący Europejskiej Partii Ludowej.

Życiorys

Rodzina i wykształcenie

Syn Emila i Eryki^[1]. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Łodzi^[2] (1966). Ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie następnie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. Odbył też studia podyplomowe w Centre Européen Universitaire w Nancy.

Działalność naukowa i społeczna

W latach 70. zajmował się naukowo Wspólnotami Europejskimi na Uniwersytecie Łódzkim. W latach 80. pracował jako adiunkt w Zakładzie Ekonomii Politycznej Socjalizmu Uniwersytetu Łódzkiego^[3]. Na przełomie lat 80. i 90. kierował Ośrodkiem Badań Europejskich Uniwersytetu Łódzkiego.

W latach 2002–2004 był dyrektorem Instytutu Unii Europejskiej w Collegium Civitas, gdzie do 2008 prowadził wykłady. Został także przewodniczącym Centrum Europejskiego Natolin, prezesem Fundacji „Kolegium Europejskie”, członkiem Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego oraz zastępcą przewodniczącego rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych^[4].

Działalność polityczna i urzędnicza w Polsce

Do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wstąpił w 1980, a wystąpił z niej w 1981, wkrótce po wprowadzeniu stanu wojennego; w konsekwencji w późniejszych czasach nie otrzymywał zgody na wydanie paszportu na potrzeby wyjazdów dla celów naukowych^[5] (w III RP uzyskał status pokrzywdzonego określany decyzją prezesa IPN^[5]).

W 1980 wstąpił również do NSZZ „Solidarność”, był zastępcą rzecznika prasowego łódzkiego regionu związku^[5].

W 1991 został pierwszym pełnomocnikiem do spraw integracji europejskiej i pomocy zagranicznej po stworzeniu tego stanowiska w okresie rządu Jana Krzysztofa Bieleckiego. Funkcję tę pełnił do 1996 w trakcie kilku kolejnych gabinetów.

Do pracy w administracji rządowej powrócił w 2000, kiedy premier Jerzy Buzek mianował go sekretarzem Komitetu Integracji Europejskiej. Pełniąc tę funkcję, brał udział w negocjacjach podczas szczytu w Nicei w grudniu 2000. W 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001.

W 2003 został międzynarodowym sekretarzem Platformy Obywatelskiej. W 2006 został wybrany na wiceprzewodniczącego zarządu krajowego Platformy Obywatelskiej. Funkcje wiceprzewodniczącego i członka zarządu krajowego PO pełnił do października 2010.

Działalność w Parlamencie Europejskim

13 czerwca 2004 został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 6 obejmującym województwo łódzkie, otrzymując 66 589 głosów (16,92%, najlepszy wynik w okręgu). Od 20 lipca 2004 do 16 stycznia 2007 (przez połowę kadencji) pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego z ramienia EPL-ED. W 2006 został wybrany na wiceprzewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej. W 2007 objął stanowisko przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych Parlamentu Europejskiego. W VI kadencji był również członkiem-zastępcą w komisji budżetowej oraz członkiem delegacji PE na Federację Rosyjską i Afganistan.

W wyborach w 2009 skutecznie ubiegał się o reelekcję^[6].

W 2014 po raz trzeci został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego^[7]. 4 marca 2017 minister spraw zagranicznych w rządzie Beaty Szydło zgłosił jego kandydaturę na stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej (zajmowane przez Donalda Tuska, deklarującego zamiar ubiegania się o reelekcję), w związku z czym tego samego dnia został usunięty z Platformy Obywatelskiej^[8]. W konsekwencji utracił również stanowisko wiceprzewodniczącego Europejskiej Partii Ludowej^[9]. Przestał być także członkiem frakcji EPL w Europarlamencie. W lutym 2019 został wskazany jako lider listy PiS w majowych wyborach do Parlamentu Europejskiego w okręgu nr 4 (Warszawa)^[10]. W marcu tego samego roku dołączył do frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów^[11].

W wyniku głosowania z maja 2019 po raz czwarty uzyskał mandat eurodeputowanego, otrzymując 186 851 głosów^[12].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2003)^[13]
• Legia Honorowa (Francja, 2003)^[14]
• Order Za Zasługi I stopnia (Ukraina, 2006)^[15]
• Order Zwycięstwa Świętego Jerzego (Gruzja, 2013)^[16]
• Medal Mychitara Gosza (Armenia, 2017)^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-12-10].
• Dr Jacek Saryusz-Wolski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-09-27] .

Linki zewnętrzne

• Jacek Saryusz-Wolski – strona prywatna. [dostęp 2011-09-27].