Jacek Snopkiewicz

Jacek Snopkiewicz
Ilustracja
Jacek Snopkiewicz w programie
Andrzeja Tadeusza Kijowskiego w NTW (1994)
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1942
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta

Alma Mater

Szkoła Główna Planowania i Statystyki

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Jacek Snopkiewicz (ur. 6 listopada 1942 w Warszawie[1]) – polski dziennikarz, publicysta i scenarzysta telewizyjny. Przez wiele lat związany z TVP, były redaktor naczelny telewizyjnych Wiadomości i rzecznik prasowy TVP, członek rady programowej Polskiej Agencji Prasowej i dyrektor artystyczny toruńskiego Festiwalu Sztuki Faktu.

Życiorys

W 1965 ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, a w 1967 studium dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim[2][3]. W 1960 zatrudniony w przedsiębiorstwie przemysłowym, po studiach w 1967 został dziennikarzem czasopisma młodzieżowego – „Magazynu Turystycznego Światowid”. W 1972 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej, współtworzył programy publicystyczne i kulturalne[2], m.in. przez pięć lat był reporterem magazynu Kultura[4]. Od 1980 do 1982 prowadził Zespół Reporterów i Dokumentalistów „Fakt”[2][5], z którym stworzył program Blisko i daleko oraz film dokumentalny Sierpień o serii strajków sierpniowych w 1980[4]. Należał do PZPR, w latach 1980–1981 organizował w ramach partii tzw. struktury poziome, opozycyjne wobec aparatu partyjnego[6]. Jako ich przedstawiciel został delegatem na IX nadzwyczajny zjazd PZPR w 1981[3][6][7].

Po wprowadzeniu stanu wojennego został „negatywnie zweryfikowany”, relegowany z partii i – jako jeden z 513 dziennikarzy – zwolniony z pracy[6][8][9]. By się utrzymać, został dyplomowanym pszczelarzem i założył własną pasiekę[5]. W połowie lat 80. przebywał w Kalifornii, gdzie m.in. zarobkowo uczył jazdy samochodem[10]. Później był m.in. reporterem pisma „Strażak” i kierownikiem działu w wydawnictwie „Iskry”[2]. W latach 80. działał w nielegalnym Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, wchodząc w skład jego zarządu[11]. Podczas obrad Okrągłego Stołu był jednym z ekspertów strony opozycyjnej pracujących w podgrupie do spraw środków masowego przekazu[12].

7 listopada 1989 objął stanowisko pierwszego redaktora naczelnego i dyrektora programowego Wiadomości, nowego serwisu informacyjnego TVP1[5][13][14]. Programem tym zarządzał do 1991, po czym odszedł z Telewizji Polskiej[15]. Później był kolejno m.in. redaktorem naczelnym „Kuriera Polskiego”, kierownikiem działu reportażu w „Nowej Europie” oraz doradcą prezesa w Interpresse. Po kilku latach powrócił do pracy w TVP – w 1994 został dyrektorem Ośrodka Szkolenia i Analiz Programowych[2]. W okresie prezesury Ryszarda Miazka i Roberta Kwiatkowskiego (1996–1997) kierował Telewizyjną Agencją Informacyjną[2][16], był też rzecznikiem TVP za prezesury Roberta Kwiatkowskiego i Jana Dworaka[6][17]. Od 2000[2] do odejścia z Telewizji Polskiej był dyrektorem Akademii Telewizyjnej. Został następnie pracownikiem Teatru Polskiego Radia i wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi[5]. W październiku 2009 p.o. prezesa zarządu TVP Bogusław Szwedo mianował go zastępcą dyrektora Agencji Informacji TVP oraz redaktorem naczelnym kanału informacyjnego TVP Info[17]. W marcu 2010 został dyrektorem nowo utworzonego Ośrodka Programów Regionalnych[5], następnie zaś dyrektorem biura koordynacji programowej TVP. Później był wicedyrektorem TVP2 ds. publicystyki. Od 2013 do 2016 był ponownie dyrektorem Akademii Telewizyjnej.

Napisał sztukę telewizyjną Czerwone morze, jest autorem i współautorem scenariuszy oraz książek dokumentalnych (w tym Zbrodnia – sprawa generała Fieldorfa Nila i Ludzi bezpieki), a także zbioru reportaży Człowiek w bramie[5].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1998)[18] i Krzyżem Oficerskim (2013)[19] Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 otrzymał honorowego Wielkiego Splendora (za łączenie historii ze współczesnością w swoich audycjach)[20]. Wyróżniony m.in. „Złotym Ekranem” za program reporterski Blisko i daleko[5].

Przypisy

  1. ↑ Jacek Snopkiewicz w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2015-04-04].
  2. ↑ a b c d e f g Who is who w Polsce. Wyd. 1. Zug: Hübners blaues Who is who, 2002, s. 1795. ISBN 3-7290-0034-9.
  3. ↑ a b Lidia Becela: Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Wyd. 1. Warszawa: Interpress, 1984, s. 891. ISBN 978-83-223-2073-0. [dostęp 2015-07-20].
  4. ↑ a b Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 8
  5. ↑ a b c d e f g Jacek Snopkiewicz dyrektorem Ośrodka Programów Regionalnych (TVP Info). tvp.pl, 5 marca 2010. [dostęp 2015-04-04].
  6. ↑ a b c d Witold Bereś: Czwarta władza: najważniejsze wydarzenia medialne III RP. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2000, s. 72. ISBN 978-83-7255-415-4. [dostęp 2015-07-20].
  7. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 37.
  8. ↑ Maciej Łukasiewicz: Weryfikacja: z notatnika stanu wojennego 1981–1982. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MOST, 1994, s. 310, 375. ISBN 978-83-85611-17-2. [dostęp 2015-07-20].
  9. ↑ Weryfikacja dziennikarzy – aktualizacja video. sdp.pl. [dostęp 2015-07-20].
  10. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 18.
  11. ↑ Jacek Snopkiewicz: IV RP w praktyce dziennikarskiej. studioopinii.pl, 14 października 2013. [dostęp 2015-04-04].
  12. ↑ Barbara Rogalska: Weryfikacja. warszawa.mazowsze.pl, grudzień 2004. [dostęp 2015-07-20].
  13. ↑ Ogniem i mieczem wypalimy komentarze. „Gazeta Wyborcza”. nr 130, s. 1, 8 listopada 1989. Warszawa: Agora. 
  14. ↑ Andrzej Drawicz: Wczasy pod lufą. Warszawa: Philip Wilson, 1997, s. 139–142. ISBN 978-83-85840-88-6. [dostęp 2015-07-20].
  15. ↑ Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 5.
  16. ↑ Rozdział XIV: Snopkiewicz albo Fala. W: Andrzej Tadeusz Kijowski: Opis obyczajów w 15-leciu międzysojuszniczym 1989–2004. T. II: A Teraz Konkretnie. Warszawa: Wydawnictwo AnTraKt, 2010, s. 121–126. ISBN 978-83-923292-7-5.
  17. ↑ a b Snopkiewicz szefem TVP Info. rp.pl, 16 października 2009. [dostęp 2015-04-04].
  18. ↑ M.P. z 1999 r. nr 5, poz. 55
  19. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 385
  20. ↑ Wielki Splendor dla Talara. polskieradio.pl, 5 grudnia 2011. [dostęp 2015-04-04].

Bibliografia

  • Aleksandra Jakubowska, Jacek Snopkiewicz: Telewizja naga. Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1991. ISBN 83-7001-552-2.

Media użyte na tej stronie

Snopkiewicz.jpg
Autor: Kijowski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Jacek Snopkiewicz w moim programie z cyklu TELEWIZJA W POKOJU (Andrzeja Tadeusza Kijowskiego) - Ład informacyjny