Jack Dillon
 | |
| Pseudonim | Jack the Giant Killer Hoosier Bearcat |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 2 lutego 1891 Frankfort |
| Data i miejsce śmierci | 7 sierpnia 1942 Chattahoochee |
| Obywatelstwo | Stany Zjednoczone |
| Wzrost | 171 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | średnia, półciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 252 |
| Zwycięstwa | 94 |
| Przez nokauty | 66 |
| Porażki | 8 |
| Remisy | 15 |
Jack Dillon, właśc. Ernest Cutler Price (ur. 2 lutego 1891 we Frankforcie w stanie Indiana, zm. 7 sierpnia 1942 w Chattahoochee na Florydzie[1]) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata kategorii półciężkiej.
Choć miał naturalną wagę średnią, a później półciężką, skutecznie mierzył się z zawodnikami wagi ciężkiej. Stąd nosił przydomek Jack the Giant Killer.
Pierwsze walki zawodowe stoczył w 1908. Był niepokonany w pierwszych 61 walkach (z których część była rozgrywana no decision), dopiero we wrześniu 1911 przegrał przez techniczny nokaut z Eddiem McGoortym. Wcześniej stoczył udane pojedynki z takimi zawodnikami, jak George Chip (trzykrotnie), Mike Twin Sullivan i Bob Moha (dwukrotnie), z których jeden z Chipem wygrał na punkty, a w pozostałych zdaniem prasy był lepszy (były no decision).
Po pokonaniu 1 stycznia 1912 w Indianapolis Leo Houcka przez techniczny nokaut w 6. rundzie Dillon ogłosił się mistrzem świata w wadze średniej (do 158 funtów)[2]. Od tragicznej śmierci Stanleya Ketchela w 1910 nie było jasne, kto jest mistrzem tej kategorii i kilku pięściarzy: Billy Papke, Hugo Kelly, Georges Carpentier, Cyclone Jim Thompson i Leo Houck rościło sobie prawo do tego tytułu. Powszechne uznanie zyskał jednak Frank Klaus, który 22 lutego 1912 pokonał Sailora Eda Petroskeya. Niezależnie od tego Dillon w latach 1912-1914 wielokrotnie toczył walki reklamowane jako pojedynki o mistrzostwo świata w wadze średniej, zwykle w formule no decision. 23 marca 1912 w San Francisco Frank Klaus pokonał Dillona na punkty po 20 rundach odbierając mu roszczenia do tytułu mistrza świata[3], jednak 28 maja tego roku Dillon pokonał innego pretendenta do tytułu Hugo Kelly'ego przez nokaut w 3. rundzie[4]. Potem Dillon stoczył zwycięskie zdaniem prasy pojedynki no decision m.in. z Jackiem Twin Sullivanem, George'em Chipem (czterokrotnie), Leo Houckiem, Battlingiem Levinskym, Bobem Moha, Frankiem Klausem, Sailorem Edem Petroskeyem i Firemanem Jimem Flynnem, natomiast był zdaniem prasy gorszy od Leo Houcka w walce z października 1913.
14 kwietnia 1914 w Butte zmierzył się z Battlingiem Levinskym o mistrzostwo świata w kategorii półciężkiej (do 175 funtów). Tytuł w tej kategorii był nieobsadzony, odkąd Philadelphia Jack O’Brien przestał go bronić w 1905. Dillon zwyciężył na punkty po 12 rundach i został tym samym nowym mistrzem świata[5], choć jego tytuł nie był powszechnie akceptowany. Dillon bronił wielokrotnie mistrzostwa, przeważnie w formule no decision. Umocnił swoje roszczenia, gdy 15 czerwca 1914 w Butte zwyciężył z innym pretendentem do tytułu Bobem Moha[6]. stoczył następujące walki w obronie tytułu mistrza świata:
| Data | Miejsce | Oponent | Wynik | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 28 kwietnia 1914(dts) | Kansas City | Al Norton | wygrana na punkty | [7] |
| 28 maja 1914(dts) | Indianapolis | Battling Levinsky | no decision | [8] |
| 15 kwietnia 1914(dts) | Butte | Bob Moha | wygrana na punkty | [6] |
| 20 lutego 1915(dts) | Nowy Jork | Frank Mantell | no decision | [9] |
| 23 lutego 1915(dts) | Nowy Jork | Johnny Howard | no decision | [10] |
| 7 czerwca 1915(dts) | Rochester | Tom McMahon | no decision | [11] |
| 11 czerwca 1915(dts) | Cincinnati | Frank Mantell | no decision | [12] |
| 28 stycznia 1916(dts) | Superior | Billy Miske | no decision | [13] |
| 14 kwietnia 1916(dts) | Minneapolis | Billy Miske | no decision | [14] |
| 25 kwietnia 1916(dts) | Kansas City | Battling Levinsky | wygrana na punkty | [15] |
| 10 października 1916(dts) | Nowy Jork | Sailor Grande | nokaut w 2. rundzie | [16] |
| 17 października 1916(dts) | Nowy Jork | Tim O’Neil | no decision | [17] |
W tym okresie Dillon walczył również z takimi bokserami, jak Fireman Jim Flynn (czterokrotnie), „Porky” Dan Flynn (trzykrotnie), Ed „Gunboat” Smith (dwukrotnie) czy George Chip.
24 października 1916 w Bostonie Battling Levinsky odebrał Dillonowi tytuł mistrza świata wygrywając z nim na punkty[18]. Był to dziewiąty pojedynek tych pięściarzy[19].
Dillon kontynuował karierę bokserską, walcząc przeważnie no decision. Zmierzył się w tym czasie m.in. z takimi pięściarzami, jak Mike Gibbons (w 1916 i 1917), Billy Miske (w 1916 i dwa razy w 1917), Bob Moha (w 1917), Ed „Gunboat” Smith (w 1917), Al McCoy (w 1917 i dwa razy w 1918), George Chip (w 1917 i 1918) i Harry Greb (w 1917 i 1918). W 1919 walczył tylko raz, przegrywając przez nokaut. Stoczył 15 bokserskich pojedynków w 1920, cztery w styczniu i lutym 1921 i jeszcze jeden w styczniu 1923, po czym zakończył zawodowe uprawianie boksu.
Po zakończeniu kariery prowadził małą restaurację na Florydzie. Został wybrany w 1995 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy[19].
Przypisy
- ↑ Jack Dillon (Ernest Cutler Price) ("Jack the Giant Killer") (the "Hoosier Bearcat"), The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-01-01 (158lbs) Jack Dillon nd-w rtd 7 (10) Leo Houck, Virginia Auditorium, Indianapolis, Indiana, USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-03-23 (158lbs) Frank Klaus w pts 20 Jack Dillon, Daly City Arena, San Francisco, California, USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1912-05-28 (158lbs) Jack Dillon nd-w co 3 (10) Hugo Kelly, Empire Theatre, Indianapolis, Indiana, USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-04-14 Jack Dillon w pts 12 Battling Levinsky, Holland Arena, Butte, Montana, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b Barry J. Hugman, 1914-06-15 Jack Dillon w pts 12 Bob Moha, Convention Hall, Butte, Montana, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-04-28 Jack Dillon w pts 10 Al Norton, 15th Street Garage Building, Kansas City, Missouri, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1914-05-29 Jack Dillon nd-w pts 10 Battling Levinsky, Federal Park, Indianapolis, Indiana, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-02-20 Jack Dillon nd-w pts 10 Frank Mantell, Federal AC, Manhattan, NYC, New York, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-02-23 Jack Dillon nd-w pts 10 Johnny Howard, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-06-07 Jack Dillon nd-l pts 10 Tom McMahon, Airdome AC, Rochester, New York, USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1915-06-11 Jack Dillon nd-w pts 10 Frank Mantell, Harlem AC, Baseball Park, Cincinnati, Ohio, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-01-28 Jack Dillon nd-l pts 10 Billy Miske, Grand Opera House, Superior, Wisconsin, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-04-14 Jack Dillon nd-w pts 10 Billy Miske, The Armory, Minneapolis, Minnesota, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-04-25 Jack Dillon w pts 15 Battling Levinsky, Convention Hall, Kansas City, Missouri, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-10 Jack Dillon nd-w co 2 Sailor Grande, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-17 Jack Dillon nd-w pts 10 Tim O'Neil, Broadway SC, Brooklyn, NYC, New York, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1916-10-24 Battling Levinsky w pts 12 Jack Dillon, Armory AA, Boston, Massachusetts, USA - USA, boxrec.com [dostęp 2015-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2015-06-21] (ang.).
- ↑ a b Jack Dillon, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
Bibliografia
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 106-107. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.)
- Jack Dillon, International Boxing Hall of Fame [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Jack Dillon (Ernest Cutler Price) ("Jack the Giant Killer") (the "Hoosier Bearcat"), The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2015-06-21] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Dillona, boxrec.com [dostęp 2017-08-17] (ang.).
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Jack Dillon, American boxer.