Jack Ramsay

Jack Ramsay

Pełne imię i nazwisko	John Travilla Ramsay
Pseudonim	Dr. Jack
Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1925 Filadelfia
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 2014 Naples, Floryda
Wzrost	185 cm
Kariera
Aktywność	1955–1988
Szkoła średnia	Upper Darby (Drexel Hill, Pensylwania)
College	Saint Joseph’s (1942–1943, 1946–1949
Kariera trenerska Lata Drużyna 1955–1966 Saint Joseph’s Hawks 1968–1972 Philadelphia 76ers 1972–1976 Buffalo Braves 1976–1986 Portland Trail Blazers 1986–1988 Indiana Pacers

John Travilla „Jack” Ramsay (ur. 21 lutego 1925, zm. 28 kwietnia 2014) – amerykański trener koszykarski, mistrz NBA z 1977, z Portland Trail Blazers, członek Koszykarskiej Galerii Sław.

Kariera trenerska

Po trenowaniu zespołów licealnych i w niższych ligach, w 1955 roku został trenerem drużyny akademickiej Saint Joseph’s University. Pierwszy sezon zakończył z dorobkiem 23 zwycięstw i 6 porażek. Zdobył także tytuł Big 5. Ramsay został w St Joseph’s do 1966 roku, doprowadzając Hawks do siedmiu tytułów Big 5. Karierę w koszykówce akademickiej zakończył z 234 zwycięstwami i 72 porażkami^[1].

Po odejściu z St Joseph’s, Ramsay został zatrudniony w Philadelphia 76ers jako menedżer generalny. Właściciel klubu Irv Kosloff dał mu trzyletnią umowę wartą 25 tysięcy dolarów. W pierwszym sezonie 76ers zdobyli tytuł mistrza NBA z bilansem 68–13. Zespół zdobywał średnio 125 punktów na mecz. Jednak po sezonie, klub był zmuszony oddać Wilta Chamberlaina i Cheta Walkera, nie dostając w zamian żadnych wartościowych graczy.

W 1968 został trenerem 76ers. W swoim pierwszym meczu z NBA pokonał Los Angeles Lakers 114-96, mimo iż trójka graczy Lakers – Jerry West, Elgin Baylor and Chamberlain zdobyła razem 71 punktów. 76ers zakończyli pierwszy sezon pod wodzą Ramsaya z bilansem 55-27. Klub zdobywał najwięcej punktów na mecz w NBA (119), dzięki agresywnemu pressingowi stosowanemu przez Ramsaya.

W ciągu czterech sezonów jako trener 76ers, Ramsay doprowadził klub do trzech występów w play-offach. W sezonie 1971–72 zespół zanotował katastrofalny sezon, pierwszy raz w historii nie awansując do play-offów.

W 1972 został trenerem Buffalo Braves. W pierwszym sezonie udało mu się wygrać tylko 21 spotkań. W kolejnym sezonie podwoił tę liczbę, średnio zdobywając 116.6 punktów na mecz i tracąc 111,8 (najgorszy wynik w lidze). W play-offach Braves odpadli w pojedynku z Boston Celtics, po 6 meczach w półfinale konferencji. Ramsay odszedł z klubu po czterech sezonach, gdy właściciel zdecydował się na sprzedanie zespołu^[2].

W 1976 roku objął Portland Trail Blazers. Gdy przychodził do klubu, Blazers w swojej sześcioletniej historii ani razu nie awansowali do play-offów. Jednak młody zespół prowadzony przez lidera Billa Waltona zaczynał robić postępy. Pozyskanie silnego skrzydłowego Maurice’a Lucasa w drafcie również miało dobry wpływ na drużynę.

W pierwszym sezonie w Portland zdobył tytuł mistrzowski. Po 60 meczach drugiego sezonu Blazers mieli bilans 50–10 i byli faworytami do obronienia tytułu. Jednak Walton złamał stopę i pogrążył szanse na mistrzostwo. Ramsay pozostał trenerem Blazers do 1986.

W sezonie 1986–87 objął Indiana Pacers. Po siedmiu porażkach na początku sezonu 1988/89 podał się do dymisji. Gdy opuszczał Pacers był drugi na liście trenerów wszech czasów z 864 zwycięstwami, przegrywając tylko z Redem Auerbachem. W 1996 został wybrany do dziesiątki najlepszych trenerów w historii NBA. W 1992 został włączony do Basketball Hall of Fame.

W 1991 został trenerem drużyny Zachodu podczas meczu gwiazd Legend NBA^[3].

Przypisy