Jackie Robinson

Jackie Robinson

Jackie Robinson (1954)
drugobazowy
Pełne imię i nazwisko	Jackie Roosevelt Robinson
Data i miejsce urodzenia	31 stycznia 1919 Cairo
Data i miejsce śmierci	24 października 1972 Stamford
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	15 kwietnia 1947
Ostatni występ	10 października 1956
Statystyki
Średnia uderzeń	0,311
Home runy	137
Uderzenia	1518
RBI	734
Runy	947
Kariera klubowa
Lata Kluby 1947–1956 Brooklyn Dodgers
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1962
Głosów	77,5% (1. głosowanie)

Jackie Roosevelt Robinson (ur. 31 stycznia 1919 w Cairo, zm. 24 października 1972 w Stamford) – amerykański baseballista, który występował głównie na pozycji drugobazowego. Jako pierwszy Afroamerykanin w XX wieku zagrał w amerykańskiej Major League Baseball^[1].

Urodził się w Cairo w stanie Georgia^[2]. Studiował na University of California w Los Angeles, gdzie był członkiem drużyny uniwersyteckiej UCLA Bruins w czterech dyscyplinach: futbolu, baseballu, koszykówce i sprincie^[2][3]. Uczelnię opuścił w 1941 roku ze względu na problemy finansowe^[2]. W tym samym roku grał w drużynie futbolowej w Honolulu, ale wkrótce zgłosił się na ochotnika do służby wojskowej i dołączył do batalionu US Army 761st Tank Battalion^[4]. Uzyskał stopień podporucznika kończąc szkołę oficerską Officer Candidate School^[4]. W okresie służby w Fort Hood w Teksasie został oskarżony o niesubordynację i dlatego nie został dopuszczony do udziału w wojnie^[4].

W 1945 Robinson był zawodnikiem Kansas City Monarchs, należącej do Negro American League^[5]. W październiku 1945 podpisał kontrakt z Montreal Royals z International League, klubem farmerskim Brooklyn Dodgers, którego menadżerem generalnym był Branch Rickey, poszukujący nowych zawodników wśród zespołów z negro league^[2][6]. Był to okres, kiedy zawodnicy pochodzenia afroamerykańskiego nie mieli możliwości grania w MLB ze względu na segregację i dyskryminację rasową^[7].

15 kwietnia 1947 roku Robinson zadebiutował w drużynie Brooklyn Dodgers na Ebbets Field w meczu przeciwko Boston Braves, w którym zdobył runa^[8][9]. Przez następne 12 miesięcy grał na pierwszej bazie, a w późniejszym okresie był głównie drugobazowym^[8]. Początkowo padał ofiarą ataków rasistowskich ze strony kolegów z zespołu^[2]. W jego obronie stawał menadżer Rickey, jego przyjaciel Pee Wee Reese, a także Hank Greenberg, który był dyskryminowany przez antysemitów^[2][10][11]. Pomimo dyskryminacji rasowej w 1947 został wybrany najlepszym debiutantem, zaś dwa lata później najbardziej wartościowym zawodnikiem w National League; miał także najlepszą w lidze średnią uderzeń (0,342)^[8][12][13]. W 1955 wystąpił w sześciu meczach World Series, w których Dodgers pokonali New York Yankees 4–3 w serii best-of-seven^[14]

Pod koniec sezonu 1956 został sprzedany do New York Giants, ale wolał już zrezygnować z kariery w ogóle, niż wspierać ten zespół; miało to miejsce w styczniu 1957 roku^[2]. Po zakończeniu kariery sportowej zajmował się między innymi prowadzeniem firmy Chock Full O'Nuts a także był członkiem zarządu NAACP^[2]. W 1960 zaangażował się w wybory prezydenckie, w których wspierał początkowo Huberta Humphreya, a później Richarda Nixona^[2]. Został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame w 1962 roku^[15]. W roku 1998 zajął 44. miejsce na liście stu najlepszych baseballistów według magazynu Sporting News (The 100 Greatest Baseball Players) i został wybrany do Drużyny Stulecia MLB^[16][17].

Grał główną rolę w filmie autobiograficznym „The Jackie Robinson Story” z 1950 roku^[18].

Zmarł na atak serca w wieku 53 lat^[19].

W kwietniu 2013 roku na ekrany wszedł kolejny film biograficzny o Jackie Robinsonie w reżyserii Briana Helgelanda: „42 – Prawdziwa historia amerykańskiej legendy” - amerykański tytuł: „42”. W roli Jackie Robinsona wystąpił Chadwick Boseman, a rolę Brancha Rickeya zagrał Harrison Ford^[20].

Przypisy