Jadwiga (winorośl)
 winorośl 'Jadwiga' – końcowa faza veraison | |
| Gatunek | winorośl właściwa |
|---|---|
| Najstarsza nazwa | Jadwiga |
| Hodowca | |
| Rok wyhodowania | 1907 |
| Pochodzenie | Polska |
| Przeznaczenie owoców | deserowe |
| Kolor skórki | zielonożółty |
| Charakterystyczne aromaty | winny |
| Cechy uprawowe | |
| Dojrzewanie | średnio wczesne |
| Klimat uprawy | chłodny |
| Mrozoodporność | -23 ºC |
| Preferowane gleby | piaszczysto gliniaste |
| Min. suma temp. (SAT) | 2200 |
Jadwiga – odmiana uprawna winorośli wyhodowana w 1907 r. przez Ignacego Urbańskiego, nauczyciela z Pleszewa w Wielkopolsce[1]. Jest to krzyżówka odmian Julianna i Agostenga[2].
Charakterystyka winorośli
Wzrost krzewu umiarkowany. Pędy sztywne i proste, zaczerwienione od strony grzbietowej międzywęźli. Liście 5-klapowe z głębokimi zatokami bocznymi i zatoką przy ogonkową w kształcie litery U (jak u odmiany Chasselas). Kwiaty obupłciowe (samopylne). Wierzchołki pędów (koronki) całkowicie otwarte (jak u winorośli właściwej). Płodność dolnych trzech pąków u nasady łozy bardzo słaba. Grona średniej długości około 12 cm i masie ok. 190g w kształcie stożka, zagęszczone. Jagody zielonożółte, szeroko-elipsoidalne do okrągłych o średnicy ok. 18 mm i masie około 2g najczęściej z trzema nasionami. Miąższ kruchy o neutralnym smaku.
Fenologia
Dojrzewa wcześnie, po około dwóch tygodniach po odmianie Perła Czabańska, prawie równocześnie z odmianą Pinot Noir Precoce. Suma aktywnych temperatur około 2200 zależnie od stanowiska uprawy. W polskich warunkach klimatycznych wymaga ochrony przed przemarzaniem. Drewnienie łozy słabe. Podatna na choroby grzybowe.
Cięcie
Dobrze owocuje przy długim cięciu na 8-12 pąków.
Rozpowszechnienie
W okresie międzywojennym powszechnie uprawiana w Wielkopolsce[2] Występuje w zbiorach ampelograficznych Białorusi, Ukrainy i Czech. W Polsce jedynie w prywatnych kolekcjach amatorskich.
Przypisy
- ↑ Kazimierz Niesiołowski: Szkice i Sylwetki z Przeszłości Pleszewa. 1938, s. 67-68. [dostęp 2015-12-18].
- ↑ a b Szkoła Ogrodnicza Wlkp. Izby Rolniczej w Koźminie. „Sprawozdanie Wielkopolskiej Izby Rolniczej”, s. 169–183, 1930. [dostęp 2015-12-18].
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie