Jadwiga Beck

Jadwiga Beck

Jadwiga Beck (1933)
Imię i nazwisko urodzenia	Jadwiga Salkowska
Data i miejsce urodzenia	13 października 1896 Lublin, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	20 stycznia 1974 Londyn, Wielka Brytania
Przyczyna śmierci	niewydolność serca
Miejsce spoczynku	Londyn
Zawód, zajęcie	osoba publiczna II RP dziennikarka pisarka
Narodowość	polska
Rodzice	Jadwiga Sławęcka Wacław Salkowski
Małżeństwo	Stanisław Burhardt-Bukacki Józef Beck
Dzieci	Joanna Tymieniecka z d. Burhardt-Bukacka
Odznaczenia

Jadwiga Beck z d. Salkowska (ur. 13 października 1896 w Lublinie, zm. 20 stycznia 1974 w Londynie) – polska pisarka i dziennikarka.

Życiorys

Była jedynym dzieckiem Jadwigi Sławęckiej i Wacława Salkowskiego. Jej ojciec był renomowanym prawnikiem: reprezentował wiele cukrowni, Bank Cukrownictwa, jak i liczny krąg lubelskiego ziemiaństwa. Jadwiga skończyła prywatne gimnazjum i liceum Anieli Wereckiej w Warszawie. Działała w harcerstwie. Znała 3 języki obce: francuski, włoski i niemiecki. Podczas I wojny światowej mieszkała w Lublinie i prowadziła tam gospodę żołnierską^[1].

Wizyta ministra spraw zagranicznych Rumunii Victora Antonescu w Polsce 26 listopada 1936 r. Jadwiga Beck 2. z lewej.

Jej pierwszym mężem był Stanisław Burhardt-Bukacki, wówczas kapitan, który wkrótce dostał awans na podpułkownika i objął funkcję dowódcy 8 Dywizji Piechoty stacjonującej w Modlinie. Ślub wzięli 23 stycznia 1919 w katedrze w Lublinie. W 1920 na świat przyszła ich córka Joanna, zwana pieszczotliwie Bubą. Małżeństwo po kilku latach związku rozpadło się. Od 1927 jej następnym mężem został Józef Beck, wtedy żonaty i w randze podpułkownika, który porzucił dla niej żonę i syna. Ze względu na to, że w prawie II Rzeczypospolitej nie istniała instytucja rozwodu, a zawarcie małżeństwa było możliwe wyłącznie w ramach Kościoła, Jadwiga i Józef dokonali konwersji z katolicyzmu na protestantyzm, by móc się pobrać. Jako żona wieloletniego szefa Ministerstwa Spraw Zagranicznych uczestniczyła w najważniejszych spotkaniach i imprezach dyplomatycznych, m.in.: w 1934 w Moskwie, w 1935 w Berlinie, tam poznała Hitlera, a w 1938 w Rzymie^[1]. Była też bohaterką wielu anegdot i gaf, które po części opisała w swojej autobiografii^[2][3]. W 1930 była sekretarką Rodziny Wojskowej^[4]. Organizatorka wystaw przekładów literatury polskiej na języki obce, za co została odznaczona przez Akademię Literatury srebrnym Wawrzynem Akademickim^[1][5].

18 września 1939 Beck wraz z żoną i pasierbicą opuścił Polskę pociągiem z Czerniowiec, którym jechali również prezydent RP Ignacy Mościcki, marszałek Edward Rydz-Śmigły, a także niektórzy ministrowie. Józef Beck wraz z rodziną dotarł do Rumunii, gdzie został internowany. Jadwiga bezskutecznie próbowała wykorzystać wszystkie swoje kontakty, aby polepszyć położenie męża. Latem 1942 zaczął chorować na gruźlicę. Jadwiga opiekowała się nim, lecz w wyniku szybko postępującej choroby zmarł 5 czerwca 1944^[1].

Po śmierci męża przeniosła się wraz z córką do Turcji. Stamtąd przedostały się do Egiptu. W Kairze otrzymała pracę w oddziale Polskiego Czerwonego Krzyża. Następnie wspólnie z Joanną i Bohdanem Tymienieckim zamieszkała w Rzymie. W 1956 przeniosła się z nimi do Brukseli, a potem do Londynu. Później wyjechała do Konga Belgijskiego, gdzie została kierowniczką dużego magazynu. Tam zaczęła chorować na serce, dlatego została zmuszona wrócić do Londynu. Początkowo zamieszkała samodzielnie i rozpoczęła pracę w małym hoteliku jako sprzątaczka. Gdy do problemów z sercem dołączyła się astma, nie była już w stanie pracować i mieszkać bez opieki. Z tego powodu przeprowadziła się do córki^[1].

Wraz z Władysławem Pobóg-Malinowskim i Janem Weinsteinem opracowała pamiętniki Józefa Becka, które później wydała^[1]. Pisywała również do „Wiadomości Literackich”. Swoje wspomnienia zebrała w książce pt. Kiedy byłam ekscelencją^[6].

Podczas nabożeństwa żałobnego odprawianego w kościele o.o. Benedyktynów na Ealingu trumna Jadwigi Beck była nakryta sztandarem Polski^[1].

Odznaczenia

• Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1935)^[7].

Przypisy

Bibliografia

• Hanna Orzechowska: Jadwiga Beck – kobieta, którą zachwyciła się Europa. Onet.pl.
• Jadwiga Beck: Kiedy byłam Ekscelencją. Nowe Wydawnictwo Polskie, 1990.
• Maria Barbasiewicz: Dobre maniery w przedwojennej Polsce. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012.
• Michał Rusinek: Moja wieża Babel. Warszawa: Pax, 1982.
• Sławomir Koper: Wpływowe kobiety Drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12145-4.