Jadwiga Kunicka

Jadwiga Kunicka z Eysymontów (ur. 10 lutego 1878 w Grodnie, zm. 2 grudnia 1936 w Bielsku) – działaczka socjalistyczna, społeczna i kobieca

Życiorys

Ur. 10 lutego 1878 w Grodnie, jako córka adwokata przysięgłego Konstantego i Zofii z Klimaszewskich. Jako krewną wychowała ją Eliza Orzeszkowa. Po ukończeniu żeńskiego gimnazjum w Grodnie ze złotym medalem (1894) wyjechała na studia do Krakowa. Była absolwentką wydziału przyrodniczego Wyższych Kursów dla Kobiet im. A. Baranieckiego^[1]. Po ślubie w 1900 z Ryszardem Kunickim najpierw mieszkała w Krakowie, a następnie od 1902 we Frysztacie na Śląsku Cieszyńskim. Od 1901 była członkiem Oddziału Zagranicznego PPS najpierw w Krakowie, a potem w Morawskiej Ostrawie^[2]. Równolegle działała w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska – działając w sekcjach kulturalno-oświatowych oraz w ruchu kobiecym. Wraz z Dorą Kłuszyńską działała w Obwodowym Komitecie Agitacyjnym PPSD na Śląsku Cieszyńskim. Prowadziła wówczas agitację za równouprawnieniem kobiet. Była autorką tekstów do „Robotnika Śląskiego” i „Głosu Kobiet”. Działaczka stowarzyszenia kulturalno-oświatowego „Siła”^[3].

Podczas I wojny światowej zaangażowana była w pracach Sekcji Śląskiej NKN. Jednocześnie działała w Lidze Kobiet Galicji i Śląska. Była od 1918 członkinią Naczelnego Zarządu Ligi. Zorganizowała i prowadziła biuro pomocy dla rodzin jeńców przebywających w niewoli rosyjskiej. W jego ramach podejmowała poszukiwania osób i prowadziła korespondencję^[4].

W okresie odbudowy państwa polskiego w latach 1918–1920 była zaangażowana w walce o przyłączenie Śląska Cieszyńskiego do Polski, m.in. uczestniczyła w działaniach agitacyjnych Głównego Komitetu Plebiscytowego w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim. Po podziale Śląska przeniosła się z Frysztatu do polskiej części Cieszyna, gdzie po rozwodzie z mężem mieszkała samotnie. W okresie międzywojennym czynna była głównie w Polskim Czerwonym Krzyżu. Przyjaźniła się z Zofią Kossak-Szczucką, w tym czasie często odwiedzała ją w majątku w Górkach Wielkich. Zmarła 2 grudnia 1936 w Bielsku. Pochowana w Górkach

Życie prywatne

Pochodziła ze znanej rodziny Eysymonttów herbu Korab. Jej dziadek Józef był właścicielem folwarku Miastków pod Pińskiem. Ojciec Konstanty (ur. 11 maja 1841) przeniósł się do Warszawy (tam poślubił w 1870 Zofię Klimaszewską), a następnie do Grodna, gdzie przez długie lata wspierał finansowo Elizę Orzeszkową. Miała też brata Witolda (ur. 1885), adwokata wileńskiego.

W latach 1900–1920 żona znanego działacza socjalistycznego i lekarza Ryszarda Kunickiego. Miała z nim synów: Stanisława (ur. 1900), lekarza ftyzjatrę, Adama (1903-1989), prof. neurochirurgii, i Janusza (ur. 8 września 1907), prawnika^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Alicja Pacholczykowa, Kunicka Jadwiga z d. Eysymontt (1878-1936), Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, t. 3, Warszawa 1992, s. 546.
  Mirosława Pałaszewska, Listy Legionistów do Jadwigi Kunickiej, „Niepodległość i Pamięć”, t. 17, 2001, s. 77–95 wersja elektroniczna