Jadwiga Piekarska

Jadwiga Piekarska

Basia

starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1904 Radom
Data i miejsce śmierci	4 września 1944 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie -Armia Krajowa
Jednostki	KG AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie
Odznaczenia

Jadwiga Maria Piekarska ps. „Basia” (ur. 4 czerwca 1904 w Radomiu^[1], zm. 4 września 1944 w Warszawie) – starszy sierżant Wojska Polskiego, uczestniczka kampanii wrześniowej i powstania warszawskiego, pośmiertnie awansowana na kapitana.

Życiorys

Jadwiga Maria Piekarska urodziła się w Radomiu i była córką Józefa i Marii Konstancji z domu Okulska. W 1927 roku uzyskała maturę w Radomiu, a w 1928 ukończyła kurs obsługi aparatury Hughesa w Centrum Wyszkolenia Wojsk Łączności w Zegrzu. Do wybuchu wojny pracowała w Urzędzie Telekomunikacyjnym w Warszawie przy ul. Nowogrodzkiej^[2]. Od 8 września 1939 roku zmobilizowana pracowała jako juzistka w Sztabie Naczelnego Wodza, a po opuszczeniu Warszawy przez Sztab w Dowództwie Obrony Warszawy. Wprowadzona do konspiracji przez Janinę Karasiównę „Bronkę”^[2].

W tych latach straciła siostrę Zofię i brata Jana (zostali zamordowani przez Niemców). W konspiracji pełniła od października do śmierci funkcję kierowniczki kilkuosobowej komórki łączności osobistej kolejnych komendantów głównych Służby Zwycięstwu Polski-Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej: gen. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, gen. Stefana Roweckiego „Grota” i gen. Tadeusza Komorowskiego „Bora”^[2]. Do wykonywanych przez nią obowiązków należały sprawy łączności i poczty sekretariatu komendanta głównego oraz sekretariatu bezpośrednio z nim związanych oddziałów sztabu, odpowiedzialność za lokal codziennej pracy komendanta oraz czuwanie nad wewnętrznym bezpieczeństwem lokali roboczych. Była również odpowiedzialna za dyscyplinę konspiracyjną i zachowanie tajemnicy organizacyjnej w podległej komórce^[3].

W powstaniu warszawskim pozostawała od 1 do 6 sierpnia w pierwszym miejscu postoju w fabryce Braci Kamler przy ul. Pawiej 69 przy osobie dowódcy AK gen. Komorowskim. Kilkakrotnie przedzierała się przez miasto dla nawiązania osobiście łączności między dowództwem a innymi oddziałami sztabu i jednostkami walczącymi^[3]. W następnym miejscu postoju KG w budynku szkoły przy ul. Barokowej na Starym Mieście znajdowała się od 6 do 26 sierpnia. W nocy z 25 na 26 sierpnia wraz z dowódcą AK i Delegatem Rządu opuściła Stare Miasto przechodząc kanałami do Śródmieścia. Zginęła 4 września podczas bombardowania (bomba przez szyb windy wpadła do podziemi) gmachu PKO (ul. Jasna 9, róg Świętokrzyskiej) przez lotnictwo niemieckie^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – rozkaz dowódcy AK nr 512 z 2 X 1944, nr krzyża 13102^[4]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie 1944
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – pośmiertnie 1.10.1944

Zobacz też

• polegli w powstaniu warszawskim po stronie polskiej

Przypisy

Bibliografia

• Hanna Michalska: Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939–1945; poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 315–316. ISBN 83-06-01195-3.
• Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. T. III (P–Ż). Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek”, 2004, s. 63. ISBN 83-88693-03-4.