Jak-14
| ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | ZSRR | |
Producent | Zakłady Lotnicze w Rostowie nad Donem, | |
Konstruktor | Biuro konstrukcyjne Jakowlewa | |
Typ | ciężki szybowiec desantowy | |
Konstrukcja | górnopłat o konstrukcja drewnianej, podwozie – stałe | |
Załoga | 2 | |
Historia | ||
Data oblotu | 1949 | |
Lata produkcji | 1950 – ? | |
Dane techniczne | ||
Wymiary | ||
Rozpiętość | 26,15 m | |
Długość | 18,44 m | |
Powierzchnia nośna | 97,55 m² | |
Masa | ||
Własna | 3095 kg | |
Startowa | 6750 kg (maksymalna) | |
Do lądowania | 3655 kg | |
Dane operacyjne | ||
Przestrzeń ładunkowa | ||
do 3655 kg lub 35 żołnierzy z pełnym wyposażeniem o równoważnej masie | ||
Użytkownicy | ||
ZSRR, Czechosłowacja | ||
Rzuty | ||
Jak-14 (ros. Як-14) – radziecki ciężki szybowiec desantowy z okresu po II wojnie światowej.
Historia
Po zakończeniu II wojny światowej nastąpił rozwój wojsk powietrznodesantowych w ZSRR, w celu zwiększenia ich skuteczności rozpoczęto prace nad budową szybowców transportowych służących do przewozu sprzętu oraz żołnierzy. Wśród zamówionych projektów znalazł się średni szybowiec transportowy, którego opracowanie i budowę zlecono zespołowi kierowanemu przez Aleksandra Jakowlewa.
Opracowany przez Jakowlewa szybowiec otrzymał oznaczenie Jak-14 i został zbudowany w 1948 roku.
W 1949 roku został on oficjalnie zademonstrowany na święcie lotnictwa radzieckiego, a następnie wprowadzony do produkcji seryjnej. Zbudowano 413 szybowców tego typu.
Użycie
Szybowiec Jak-14 po rozpoczęciu produkcji seryjnej wszedł do użycia jednostek desantowych Armii Radzieckiej. W jednostkach tych służył do przewozu sprzętu np. armaty kal. 76 mm wraz z samochodem GAZ-67B czy działa samobieżnego ASU-57. Szybowiec Jak-14 był holowany przez samoloty Ił-12D. Szybowce były używane w jednostkach desantowych do końca lat pięćdziesiątych, gdy zaczęto je zastępować samolotami An-12, śmigłowcami Mi-4 i Mi-6.
W marcu 1954 roku użyto tych szybowców do dostarczenia sprzętu (w tym spychaczy) do arktycznej stacji badawczej SP-4 znajdującej się na krze w pobliżu Bieguna Północnego, jest to jedyny przypadek użycia szybowców do transportu w Arktyce.
Kilka szybowców Jak-14 otrzymało lotnictwo Czechosłowacji, gdzie nosiły one oznaczenie NK-14. Podobnie jak w ZSRR używano ich do końca lat 50.
Opis konstrukcji
Szybowiec Jak-14 był zbudowany w układzie zastrzałowego górnopłatu. Konstrukcja drewniana.
Kadłub o konstrukcji półskorupowej o prostokątnym przekroju poprzecznym. Ładownia była dostępna po odchyleniu w prawą stronę nosowej części kadłuba. Kabina załogi umieszczona była na grzbiecie kadłuba. Płat szybowca był trójdzielny, wyposażony w klapy tylne i lotki. Posiadał wzmocnienie w postaci pojedynczych zastrzałów.
Podwozie trójpodporowe, amortyzowane z przednim kółkiem.
Bibliografia
- Tadeusz Królikiewicz, Szybowce transportowe, wyd. MON, Warszawa 1985 ISBN 83-11-07162-4.
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
this is the flag of the Soviet Union in 1936. It was later replaced by File:Flag of the Soviet Union (1955-1980).svg.
Autor: Михаил Фетисов, Licencja: CC BY-SA 3.0
Як-14 фото Фетисова Юрия Николаевича.
Autor: Михаил Фетисов, Licencja: CC BY-SA 3.0
Грузовой планёр Як-14. Фото Фетисова Юрия Николаевича.
Autor: Михаил Фетисов, Licencja: CC BY-SA 3.0
Погрузка орудия 76-мм орудия в планёр Як-14. Фото Фетисова Юрия Николаевича.