Jakob Friedrich Ehrhart

Jakob Friedrich Ehrhart
W taksonomii: Ehrh.[1]
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1742
Holderbank AG

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1795
Hanower

Zawód, zajęcie

Botanik

Tablica upamiętniająca Ehrharta na gmachu Bibliothekspavillon przy Berggarten w Hanowerze

Jakob Friedrich Ehrhart (ur. 4 listopada 1742 roku w Holderbank AG, zm. 26 czerwca 1795 roku w Hanowerze) – niemiecki aptekarz i botanik szwajcarskiego pochodzenia.

Życiorys

Jakob Friedrich Ehrhart urodził się 4 listopada 1742 roku w Holderbank AG w Szwajcarii[2]. Już jako młody chłopiec interesował się botaniką, a jego wiedza zrobiła wrażenie na Albrechcie von Hallerze (1708–1777)[2]. Razem z ojcem zajmował się prowadzeniem gospodarstwa rolnego i sadu, lecz po śmierci ojca udał się w 1765 roku na praktykę aptekarską do Norymbergi[3] i został aptekarzem[2].

W 1770 roku podjął pracę w aptece u Johanna G. R. Andreae w Hanowerze[2][4]. Adreae wspierał Ehrharta w rozwijaniu jego pasji botanicznej. Wkrótce Ehrhart wyjechał do Szwecji, gdzie pracował w aptekach w Sztokholmie i Uppsali[3]. Podczas pobytu w Uppsali chodził na zajęcia prowadzone przez Karola Linneusza (1707–1778) oraz jego syna Karola Linneusza Młodszego (1741–1783)[3][2]. Studiował botanikę, zoologię, chemię, mineralogię i systematykę roślin[4].

W 1776 roku wrócił do Hanoweru, gdzie zajął się porządkowaniem zielnika Andreae[3][2]. W 1781 roku wydał pracę młodszego Linneusza Supplementum systematis vegetabilium, generum et specierum plantarum[2]. W latach 1780–1783 podróżował po regionie hanowerskim z urzędowym mandatem badań botanicznych[3][2]. Następnie został mianowany botanikiem książęcym w ogrodach w Herrenhausen[2].

Zmarł 26 czerwca 1795 roku w Hanowerze[2].

Działalność naukowa

Jako uczeń Karola Linneusza (1707–1778) zaangażował się w kontynuacje pracy nauczyciela – udoskonalając oznaczenia Linneusza i opisując po raz pierwszy wiele gatunków roślin z rodziny ciborowatych, a także paproci i mszaków[2]. Odkrył i opisał 184 rodzaje roślin[4].

Opowiadał się za zmianami w systemie Linneusza – ograniczeniem go do 13 klas pierwszych[2]. Wysunął nowatorskie tezy na temat zapylania roślin przez owady oraz przyrostu wtórnego[2].

W służbie Hanoweru, odkrywał i badał różne źródła wody swoistej, m.in. solanki w Badenstedt[4] i źródło siarkowe Limmerbrunnen[2].

Publikacje

Lista publikacji podana za Allgemeine Deutsche Biographie (ADB)[3]:

  • 1787–1792 Beiträge zur Naturkunde und den damit verbundenen Wissenschaften
  • Plantae cryptogamicae, 34 Decc.; Calamariae, Gramina et Tripetaloideae, 14 Decc.; Plantae officinales, 46 Decc.; Herbae, 16 Decc.; Arbores, 16 Decc.

Upamiętnienie

W 1901 roku imieniem Ehrharta nazwano jedną z ulic w Davenstedt[4].

Przypisy

  1. The International Plant Names Index: Ehrh. – Jakob Friedrich Ehrhart 1742–1795 (ang.). [dostęp 2017-10-22].
  2. a b c d e f g h i j k l m n Martin Müllerott: Ehrhart, Friedrich. W: Neue Deutsche Biographie 4. 1959, s. 358. [dostęp 2017-10-22]. (niem.)
  3. a b c d e f von L.: Ehrhart, Friedrich. W: Allgemeine Deutsche Biographie 5. 1877, s. 713-714. [dostęp 2017-10-22]. (niem.)
  4. a b c d e Dirk Böttcher: Hannoversches biographisches Lexikon: von den Anfängen bis in die Gegenwart. Schlütersche, 2002, s. 106. ISBN 978-3-87706-706-2. [dostęp 2017-10-22]. (niem.)

Media użyte na tej stronie

Bibliothekspavillon Hannover Friedrich Ehrhardt 1742 1795 Hofbotaniker Entdecker der Schwefelquellen in Limmer.jpg
Autor: Bernd Schwabe in Hannover, Licencja: CC BY-SA 3.0
Gedenktafel am Bibliothekspavillon vor dem Berggarten in Hannover "Zur Erinnerung an den Hofbotanikus Friedrich Ehrhardt / Geb 1742 Gest 1795 / Er entdeckte die Schwefel Quellen in Limmer"