Jakow Kulniew

Jakow Kulniew
Яков Петрович Кульнев
Ilustracja
portret pędzla George’a Dawe’a (1825)
generał major
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1763
Lucyn

Data i miejsce śmierci

1 sierpnia 1812
Klasice

Przebieg służby
Lata służby

1785-1812

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

29 Czernichowski Pułk Piechoty, 1 Petersburski Pułk Ułanów, Jegierski Perejasławski Konny Pułk, 1 Sumski Pułk Huzarów

Główne wojny i bitwy

Wojna rosyjsko-turecka (1787–1792), Wojna polsko-rosyjska (1792), Powstanie kościuszkowskie, IV koalicja antyfrancuska, Wojna rosyjsko-szwedzka (1808–1809), Wojna rosyjsko-turecka (1806–1812), Inwazja na Rosję (1812)

Odznaczenia
Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)

Jakow Piotrowicz Kulniew[1] (ros. Яков Пётрович Кульнев, transliteracja: Âkov Pёtrovič Kul'nev; ur. 1763 w Lucyniu, zm. 1 sierpnia 1812 pod Jakobowem) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego, który odegrał ważną rolę podczas wojny rosyjsko-szwedzkiej w latach 1808-1809, uczestnik wojen napoleońskich i wojny ojczyźnianej 1812.

Życiorys

Jakow Piotrowicz Kulniew pochodził z rodziny o wojskowych tradycjach. W 1770 rozpoczął on swoje szkolną i wojskową edukację w Petersburgu. Pierwszą wojskową wyprawę odbył podczas wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1787-1791. Wykazał się talentem i zdobył twierdzę Bendery. Następnie 1792-1793 wziął udział w kampanii polskiej, później w 1794 w tłumieniu powstania kościuszkowskiego, a jego oddział podlegał bezpośrednio rozkazom Aleksandra Suworowa. W czerwcu 1794 wyróżnił się w bitwach pod Boruniem, Oszmianami i Lidą, w lipcu pod Wilnem, we wrześniu pod Muchowcami, Kobryniem i Brześciem Litewskim, a w październiku 1794 w walkach na przedpolach Warszawy. Po wojnie Kulniew awansował na majora i został przydzielony do sumskiego pułku huzarów.

Podczas bitwy pod Frydlandem w 1807 przeciw Napoleonowi walczył w Grodzieńskim Pułku Huzarów, po czym awansował do stopnia pułkownika. 1808-1809 brał udział w wojnie rosyjsko-szwedzkiej, m.in. wkroczył do Abo. W marcu 1809 na czele rosyjskiej armii walczył o Wyspy Alandzkie. W 1811 został szefem Grodzieńskiego Pułku Huzarów, który później został przemianowany na 6 Klasicki Pułk Huzarów(ros.), a w 1909 otrzymał jego imię.

Po wybuchu wojny francusko-rosyjskiej 1812 objął dowództwo straży przedniej korpusu generała Piotra Wittgensteina. Na jej czele walczył pod Wilkomierzem i Drują. Poległ 1 sierpnia 1812 w bitwie pod Klasicami(ros.)[2].

Generał Kulniew uważany był za jednego z najdzielniejszych rosyjskich generałów kawalerii. Napoleon Bonaparte nazwał go rosyjskim Lasallem[3].

Był odznaczony Orderem Świętego Jerzego III klasy, Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy, Orderem Świętej Anny I i II klasy, dwukrotnie nagrodzony Złotą Szablą „Za Dzielność”.

Przypisy

  1. ↑ Encyklopedia Wojskowa 1934 ↓, s. 668, jako Jakub Kulniew.
  2. ↑ Encyklopedia Wojskowa 1934 ↓, s. 668, tu podano, że poległ pod Siwoszynem.
  3. ↑ Encyklopedia Wojskowa 1934 ↓, s. 668.

Bibliografia

  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. IV: Karabin – Lehmann. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1934.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie