Jakub (Piatnicki)

Jakub

Iwan Piatnicki
Metropolita tomski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	22 września 1844 Bryń
Data i miejsce śmierci	1922/1923 Tomsk
Metropolita tomski
Okres sprawowania	1919–1921
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia tomska
Śluby zakonne	1886
Diakonat	1886
Prezbiterat	1886
Chirotonia biskupia	28 kwietnia 1891

Jakub, imię świeckie Iwan Aleksiejewicz Piatnicki (ur. 22 września 1844 w Bryniu, zm. 1922 lub 1923 w Tomsku) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Działalność w Imperium Rosyjskim

Ukończył seminarium duchowne w Kałudze. W 1866 podjął studia teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej, które ukończył cztery lata później z tytułem kandydata nauk teologicznych. W roku akademickim 1872/1873 był wykładowcą szkoły duchownej w Mieszczowsku, zaś od 1873 przez siedemnaście lat nauczał w Wifańskim Seminarium Duchownym przy ławrze Troicko-Siergijewskiej. W 1876 uzyskał tytuł naukowy magistra nauk teologicznych. W 1886 złożył wieczyste śluby mnisze, pięć dni później przyjął święcenia kapłańskie, zaś 1 stycznia 1887 otrzymał godność archimandryty. 28 kwietnia 1891 w soborze Zaśnięcia Matki Bożej w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na biskupa pomocniczego eparchii niżnonowogrodzkiej z tytułem biskupa bałachińskiego. Głównym konsekratorem w czasie obrzędu był metropolita moskiewski Joannicjusz. W roku następnym został przeniesiony do eparchii kijowskiej, jako jej wikariusz z tytułem biskupa humańskiego, zaś od 1893 – biskupa czehryńskiego. Jego przeniesienie odbyło się za sprawą metropolity Joannicjusza, który z katedry moskiewskiej został przeniesiony do eparchii kijowskiej.

26 stycznia 1898 objął jako ordynariusz zarząd eparchii kiszyniowskiej i chocimskiej. Pięć lat później, gdy w mieście gwałtownie wzrosły nastroje antyżydowskie po zabójstwie prawosławnego chłopca w Dubosarach, odmówił wstawienia się za społecznością żydowską, stwierdzając, że jego zdaniem niektórzy Żydzi naprawdę dopuszczali się mordów rytualnych. Kilka dni później w Kiszyniowie rozpoczął się pogrom; w jego trakcie biskup nie tylko nie powstrzymał napastników od atakowania Żydów, ale sam ich do tego zachęcał^[1].

W 1904 został przeniesiony na katedrę jarosławską i rostowską. W 1907 przeniesiono go z kolei na katedrę symbirską i syzrańską. W 1910 został natomiast biskupem kazańskim. Na katedrze kazańskiej duchowny często występował publicznie i głosił kazania, rzadko dokonywał wizytacji w parafiach. Już w 1912 rozważane było jego odejście w stan spoczynku z uwagi na zły stan zdrowia, do czego ostatecznie nie doszło.

Po rewolucji lutowej i październikowej

Jakub (Piatnicki) nie protestował osobiście przeciwko obaleniu caratu w Rosji. Wziął udział w Soborze Lokalnym Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, w czasie którego otrzymał godność metropolity z uwagi na wieloletnią służbę biskupią. Po powrocie do Kazania po rewolucji październikowej nie protestował również przeciwko pierwszym atakom władz bolszewickich na Cerkiew Rosyjską. Po ukonstytuowaniu się Komucza i zajęciu Kazania przez lojalne mu wojska udzielił mu swojego poparcia i zorganizował zbiórkę pieniędzy „na potrzeby armii ludowej”. Po kontrofensywie czerwonych, której rezultatem było zdobycie Kazania, hierarcha wycofał się razem z białymi z miasta. Według danych zebranych przez metropolitę Manuela (Lemieszewskiego) dotarł do Irkucka. Następnie w listopadzie 1918 uczestniczył w spotkaniu hierarchów działających na ziemiach kontrolowanych przez armię adm. Kołczaka, w czasie którego sformowany został wyższy zarząd struktur cerkiewnych na tymże obszarze. Chociaż metropolita Jakub nie został jego członkiem, powierzono mu zadania locum tenens eparchii tomskiej, zaś w marcu 1919 otrzymał godność metropolity tomskiego. W 1921 na własną prośbę hierarcha odszedł w stan spoczynku i został przełożonym Monasteru Simonowskiego w Moskwie.

W marcu 1922 został aresztowany i szybko zwolniony, po czym najprawdopodobniej zmuszony do wyjazdu do żeńskiego monasteru św. Jana Chrzciciela w Tomsku. Według różnych wersji wydarzeń zmarł w tymże klasztorze po przebytej operacji w tym samym roku lub w roku następnym.

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronach seminarium duchownego w Kazaniu