Jakub (Wieczerkow)

Jakub

Josif Wieczerkow
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Kraj działania	Rosja
Data urodzenia	4 kwietnia 1792
Data i miejsce śmierci	20 maja 1850 Petersburg
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Okres sprawowania	1849–1850
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	22 sierpnia 1819
Diakonat	23 sierpnia 1819
Prezbiterat	24 sierpnia 1819
Chirotonia biskupia	27 marca 1832

Jakub, imię świeckie Josif Iwanowicz Wieczerkow (ur. 4 kwietnia 1792 w eparchii kurskiej, zm. 20 maja 1850 w Petersburgu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem diakona służącego w cerkwi w słobodzie Sieriebrianki. W 1814 ukończył seminarium duchowne w Biełgorodzie jako jeden z najlepszych absolwentów. Przez dwa kolejne lata był wykładowcą seminarium, następnie zaś podjął wyższe studia teologiczne w Petersburskiej Akademii Duchownej. W 1819 uzyskał w niej stopień starszego kandydata nauk i prawo ubiegania się o stopień magistra. W tym samym roku, 22 sierpnia, złożył wieczyste śluby mnisze w Ławrze św. Aleksandra Newskiego w Petersburgu. Następnego dnia przyjął święcenia diakońskie, zaś 24 sierpnia – kapłańskie. W tym samym roku Świątobliwy Synod Rządzący skierował go do pracy w seminarium duchownym w Siewsku (Orłowskie Seminarium Duchowne) w charakterze wykładowcy oraz inspektora. Następnie został rektorem zespołu szkół duchownych w Siewsku. W 1821 uzyskał stopień magistra teologii^[1]. Od sierpnia 1823 był rektorem seminarium duchownego w Jekaterynosławiu oraz członkiem konsystorza miejscowej eparchii. Uzyskał tytuł profesora nauk teologicznych. W 1827 został mianowany przełożonym Biziukowskiego Monasteru św. Grzegorza i otrzymał godność archimandryty^[1].

27 marca 1832 został wyświęcony na biskupa saratowskiego i carycyńskiego. Jako biskup saratowski w zdecydowany sposób zwalczał staroobrzędowców i wywodzące się z tego ruchu sekty. W okresie sprawowania przez niego urzędu (do 1847) 18 925 staroobrzędowców zostało przyjętych do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Biskup Jakub otworzył także niższe szkoły duchowne w Bałaszowie, Nikołajowie i Wolsku, zainicjował budowę 94 nowych cerkwi i wzniósł nową rezydencję biskupią w Saratowie^[1].

W 1847 został przeniesiony na katedrę niżnonowogrodzką. Wyremontował Pieczerski Monaster Wniebowstąpienia Pańskiego w Niżnym Nowogrodzie, w nim też na stałe zamieszkał, osiedlając się w zwykłej celi mniszej. W oczach współczesnych prowadził ascetyczny tryb życia, zachowując całkowity post w pierwszym tygodniu Wielkiego Postu oraz w Wielki Tydzień, wspólnie z mnichami biorąc udział w modlitwach za zmarłych, których imiona zapisano w synodyku monasterskim^[1].

Jako biskup saratowski, a następnie niżnonowogrodzki gromadził zabytki związane z prawosławiem. Na jego polecenie profesor niżnonowogrodzkiego seminarium hieromnich Makary opracował szczegółowy opis eparchii niżnonowogrodzkiej oraz dwanaście biogramów jej dawnych ordynariuszy. W 1849 otrzymał godność arcybiskupa. W tym samym roku został wezwany do Petersburga w celu wzięcia udziału w sesji Świętego Synodu, nagle zachorował i zmarł w czasie pobytu w stolicy. Został pochowany w cerkwi św. Teodora w Ławrze św. Aleksandra Newskiego^[1].

Odznaczony orderem św. Anny II stopnia (1829), I stopnia (1835)^[1].

Przypisy