Jakub Sabaudzki-Achaja

Jakub Sabaudzki-Achaja Giacomo di Savoia-Acaia
herb Sabaudzki-Achaja
hrabia Piemontu
Okres	od 1334 do 17 maja 1367
Poprzednik	Filip I Sabaudzki
Następca	Amadeusz Sabaudzki-Achaja
książę Achai
Okres	od 1334 do 17 maja 1367
Dane biograficzne
Dynastia	sabaudzka
Data i miejsce urodzenia	1319 Pinerolo
Data i miejsce śmierci	17 maja 1367 Pinerolo
Ojciec	Filip I Sabaudzki-Achai
Matka	Katarzyna de la Tour du Pin
Rodzeństwo	Beatrycze Eleonora Joanna Amadeusz Tomasz Edward Izabela Agnieszka Aimone przyrodnie Maria Małgorzata Alicja Ronald Ferexio Beatrycze Anzelm Henryka Franciszka
Żona	Beatrycze Este od 1338 do 1339
Żona	Sybilla Beau od 9 czerwca 1339 do 1361
Dzieci	Filip II
Żona	Małgorzata Beaujeu od 16 lipca 1362 do 17 maja 1367
Dzieci	Amadeusz Ludwik
Konkubina	nieznana
Dzieci	Antoni

Herb hrabstwa Piemontu

(c) Odejea, CC BY-SA 3.0

Herb księstwa Achai.

Jakub Sabaudzki-Achaja wł. Giacomo di Savoia-Acaia (ur. 1319 w Pinerolo, zm. 17 maja 1367 tamże) – książę Achai (inna nazwa Morée) i hrabia Piemontu^[1].

Życiorys

Młodość

Syn Filipa I Sabaudzkiego-Achai i Katarzyny de la Tour du Pin fr. Catherine de la Tour du Pin, objął dziedzictwo ojca w wieku 15 lat, pod opieką matki: przeciwko tej decyzji wystąpili prawie wszyscy panowie feudalni Piemontu, ale hrabiemu Sabaudii, Aimone Spokojnemu udało się stłumić powstanie, potwierdzając Jakuba, jako prawowitego następcę Filipa.

Wojna przeciwko Monferrato i Saluzzo

Kuratela matki Katarzyny skończyła się w 1340. Książę Achai kontynuował politykę ojca, nie zawierając sojuszy z nikim otwarcie i nie przeciwdziałając zbytnio różnym siłom piemonckim, z wyjątkiem przypadków, kiedy w 1335 roku zawarł sojusz z Anjou, obiecując atakować wszystkich jego wrogów z wyjątkiem hrabiów Sabaudii, i kiedy ogłosił wojnę markizowi Monferrato Teodorowi I wł. Teodoro I, z którym jednak zawarł wkrótce rozejm. Z inną siłą w regionie, markizami Saluzzo, relacje były bardziej napięte: Jakub najechał markizat i zajął Saluzzo w 1341, pozbawiając go Tomasza II Saluzzo wł. Tommaso II do Saluzzo. Ten ostatni musiał schronić się u Humberta II Vienne aby prosić go o pomoc, co przeniosło ponownie wojnę w 1356 roku.

W 1349 Jakub uzgodnił traktat między sobą, Amadeuszem VI Sabaudzkim, Amadeuszem III Genewskim a domem Viscontich, władców Mediolanu o wzajemnej obronie i pomocy. Traktat zawierał postanowienie, że Galeazzo II Visconti poślubi Biankę Sabaudzką wł. Bianca di Savoia, siostrę hrabiego Amadeusza VI^[2].

W Pinerolo, nakazał fortyfikacji z odbudową murów, konstrukcję bram i mostów zwodzonych, budowę wież i wyburzenia domów znajdujących się zbyt blisko murów: prace na zlecenie Jakuba zostały zakończone na początku 1364 r.

Niezależność od Sabaudii

Przyjmując tymczasem coraz bardziej bliskie relacje podporządkowania i zależności od hrabiego Amadeusza VI Sabaudzkiego, Jakub skorzystał z przyjazdu do Włoch cesarza Karola IV, aby spróbować poszerzyć swoją niezależność, stara sobie przypisać uprawnienia, wcześniej zarezerwowane tylko dla hrabiów Sabaudii, jak prawo bicia monety lub możliwość nominowania swoich notariuszy. Sytuacja stała się niemożliwa, gdy Jakub otrzymał również prawo pobierania cła za towary, które przewożono przez jego domeny, a w szczególności na kluczowej Drodze Francuskiej (obecnie Corso Francia): więc kupcy, zwrócili się do Amedeo, żeby interweniował.

Ponadto, z pomocą Tomasza II Saluzzo, Galeazzo Viscontiego i Bernabò Viscontiego, Jakub wziął udział w ekspedycji, w 1356, przeciw Ivrea, podzielonej między Janem II Montferratu i hrabią Sabaudii Amadeuszem VI; pomimo że Jakub, przysiągł, że zajął tylko część miasta, należącej do domeny Monferrato, Amedeo ogłosił, że pozbawia księcia Achai wszystkich tytułów i rozpoczął otwartą wojnę przeciwko niemu.

Ogłoszony zdrajcą w 1360, Jakub został aresztowany podczas gdy syn i następca, Filip znalazł schronienie w Alessandrii: zwycięstwo hrabiego Sabaudii było pełne, i Jakub, aby odzyskać wolność i oczyścić się ze wszystkich zarzutów, oraz odzyskać swoje włości, musiał zapłacić 160.000 złotych florenów, sumę bardzo wygórowaną; musiał też zrezygnować z roszczeń do miasta Ivrea i do Canavese i był zmuszony poślubić trzydzieści lat młodszą Małgorzatę Beaujeu.

Jakub w 1366 roku został w końcu zmuszony do uznania sukcesji tylko na rzecz dzieci z nowego małżeństwa, Amadeusza i Ludwika, tak, że Filip, syn z poprzedniego małżeństwa, rozpoczął w kolejnych latach gwałtowną rebelie. Z ciągle aktywnym buntem Filipa, piemoncką domeną zniszczoną przez poprzednie wojny, Jakub zmarł w 1367 roku, pozostawiając hrabstwo pogrążające się w chaosie.

Ślub i potomstwo

Jakub ożenił się po raz pierwszy w 1338 roku z Beatrycze Este wł. Beatrice d’Este († 1339), córką Rinaldo II Este wł. Rinaldo II d’Este, pana, Ferrary i Modeny. Małżeństwo nie miało dzieci.

Jakub ponownie ożenił się 9 czerwca 1339 z Sybilla Baux fr. Sibylle des Baux († 1361), córką Rajmunda II fr. Raymond II, pana Baux i hrabiego Avellino, i Stefanii Baux-Puyricard fr. Etiennette des Baux-Puyricard. Urodził im się Filip II wł. Filippo II (1340 – 1368).

Po ponownym owdowieniu, Jakub ożenił się 16 lipca 1362 z Małgorzatą Beaujeu fr. Marguerite de Beaujeu (1346 – 1402), córka Edwarda I fr. Édouard Ier de Beaujeu, pana Beaujeu, i Marii Thil fr. Marie de Thil. Mieli dwóch synów:

• Amadeusz wł. Amedeo (1363 – 1402), władca Piemontu;
• Ludwik wł. Ludovico (1364 – 1418), władca Piemontu.

Jakub miał także nieślubnego syna, Antoniego wł. Antonio, nazywanym „z Morea” (wenecka nazwa Peloponezu), który 5 marca 1418 został uznany za pana Busca, a w 1422 pana Genola^[3].

Rodowód

Przypisy

Bibliografia

• Eugene L. Cox: The Green Count of Savoy. Princeton, New Jersey: Princeton University Press, 1967. LCCN 67-11030. (ang.)