Jakub Wędrowycz

Jakub Wędrowycz
	; Cosplay postaci Jakuba Wędrowycza siedzący na tronie na Pyrkonie 2018 w Poznaniu
Pierwsze wystąpienie	Kroniki Jakuba Wędrowycza
Ostatnie wystąpienie	Karpie bijem
Twórca	Andrzej Pilipiuk
	Dane biograficzne
Płeć	Mężczyzna
Miejsce urodzenia	Wojsławice
	Inne informacje
Zajęcie	bimbrownik; egzorcysta-amator; pasożyt społeczny; kłusownik

Jakub Wędrowycz – postać fikcyjna, główny bohater serii książek Andrzeja Pilipiuka, parodiujących gatunek fantasy. Po raz pierwszy pojawił się w opublikowanym w 1996 na łamach „Feniksa” opowiadaniu Hiena. W latach 2001-2019 nakładem lubelskiego wydawnictwa Fabryka Słów ukazało się dziewięć tomów przygód Jakuba, zawierających liczne opowiadania, nowele i krótką powieść:

Jakub Wędrowycz to przerażający wiekowy ochlapus, wiejski egzorcysta, bimbrownik i kłusownik, porażający otoczenie wyglądem, zapachem i kulturą osobistą – a raczej jej brakiem. W towarzystwie równie odrażających kumpli pije, produkuje samogon, wdaje się w awantury oraz wypełniając wolę przodków regularnie likwiduje przedstawicieli wrogiego rodu – Bardaków. Z racji posiadania pewnych nadnaturalnych zdolności dokonuje też eksterminacji duchów, wampirów, utopców, zombiaków oraz wszelakiej innej „paranormalnej gadziny”. W wolnych chwilach odczynia uroki, zdejmuje klątwy, a nawet kilka razy podejmuje się ratowania ludzkości. Wszystkie zadania wykonuje pod wpływem alkoholu, przedkładając prymitywną siłę fizyczną i cwaniactwo nad subtelniejsze metody rozwiązania konfliktów.

W postaci Wędrowycza jak w soczewce skupiają się wszelkie możliwe polskie wady, przywary i stereotypy – ale jego chamstwo, wieśniactwo, buractwo, brak rozterek i hamulców moralnych oraz bogaty arsenał broni i materiałów wybuchowych zapewniają mu przewagę nad każdym przeciwnikiem.

Postać Jakuba Wędrowycza pojawia się też w szkicu Norweskiego dziennika, a także w serii o kuzynkach Kruszewskich oraz książkach o Panu Samochodziku – innych utworach Andrzeja Pilipiuka^[1].

Rodzina i pochodzenie

Istnienie rodu Wędrowyczów zostało po raz pierwszy udokumentowane w XVII wieku^[2]. Na początku XX wieku dziadek Jakuba wymienił rodzinny majątek na złote ruble i wyruszył do Szwajcarii, aby zdeponować je w jednym z tamtejszych banków. Nigdy nie wrócił (pieniądze zakopał i nie zdążył ich wydobyć przed śmiercią) przez co Wędrowyczowie zaczęli żyć w biedzie.

Jakub (ur. 1904 r.^[3]) jest synem Pawło Wędrowycza, koronowanego w 1911 (prawdopodobny błąd, gdyż akcja miała miejsce podczas zatonięcia Titanica, czyli w 1912) na króla bimbrowników całego świata. Pawło zrezygnował jednak z tego tytułu na rzecz Szwajcara, Hansa Zweischnapsa. Pół roku po zakończeniu II wojny światowej Wędrowycz poślubił asystentkę chełmskiego chiromanty, Helenę (na którą padła rzucona przez Światowida klątwa wiecznego snu). Ma syna Marka, synową Małgorzatę, wnuka Macieja i prawnuka Piotra. Mieszka w Starym Majdanie koło Wojsławic, w okolicach Chełma.

Przyjaciele

Wędrowycz posiada oryginalnych przyjaciół, jak choćby Semena Korczaszkę, ponad stuletniego Kozaka, weterana wojny mandżurskiej i białogwardzistę wciąż przywiązanego do carskich tradycji. Pozostali znajomi Jakuba to m.in. Józef Paczenko, Tomasz Cieśluk, Jan Grądkowski, Paweł Skorliński i ksiądz Wilkowski.

Zawód

Odebrał podstawowe wykształcenie – trzy klasy podstawówki jeszcze za cara; później nie miał czasu na uzupełnienie wykształcenia (ponieważ osobiście przyczynił się do spalenia swojej szkoły), przez co po dziś dzień utrzymuje, iż cierpi na analfabetyzm (choć umie pisać i czytać zarówno cyrylicą, jak i po polsku).

Przez samego siebie nazywany jest najlepszym cywilnym egzorcystą w kraju. Rozkopywanie grobów, którego musi się dopuszczać z racji wykonywanego zawodu (walka z siłami nadprzyrodzonymi) doprowadziło do powstania niesłusznej opinii (głównie wśród organów bezpieczeństwa) jakoby był hieną cmentarną. Raz zatrudnił nawet asystentkę, protegowaną Polskiego Towarzystwa Psychotronicznego Monikę.

Jakub świadczy także bardziej prozaiczne usługi, jak zdejmowanie uroków z inwentarza, czy wypędzanie złego ducha z niepokornych młodzieńców. Dorywczo zajmuje się kłusownictwem (nie ogranicza się jednak do dzikich zwierząt i z powodzeniem daje upust swoim myśliwskim fascynacjom polując na psy – bezpańskie i policyjne). Sam jednak utrzymuje, że prawo do polowania w pobliskich lasach nadał mu jeszcze car. Co prawda lasów już nie ma, ale dopóki będą w tych stronach Wędrowycze, będą polować. W wolnych chwilach produkuje bimber oraz spożywa alkohol. Ulubione piwo Jakuba to Perła Mocna. Egzorcysta jest również amatorem truskawkowej pryty, która chroni go od promieniowania z Czarnobyla.

Podczas okupacji niemieckiej Jakub i Semen działali w owianym złą sławą, niezależnym^[4] oddziale partyzanckim kapitana Wypruwacza złożonym w większości z pitekantropów. Wędrowycz prowadził walkę z siłami Waffen-SS i likwidował konfidentów.

Śmierć i reinkarnacja

Jakub zmarł od przedawkowania alkoholu. Data śmierci jest opisana dość enigmatycznie, wiadomo jednak, iż zgon nastąpił ok. 80 lat po śmierci ojca Jakuba, Pawło Wędrowycza^[5]. Początkowo straszył jako duch w wojsławickiej knajpie, jednak egzorcyzm po łacinie odprawiony przez miejscowego proboszcza skutecznie odesłał Wędrowycza w zaświaty. Rada złożona ze św. Piotra i Lucyfera zadecydowała, że tutaj najlepszym wyjściem będzie reinkarnacja trwale odizolowująca Jakuba od alkoholu.

W roku 2137 w Kalifacie Eurabii nieprawdopodobnie już stary Semen Korczaszko odnalazł w końcu kolejne wcielenie Jakuba: Jakoba, syna szejka Muhammeda. Razem opracowali unikatowy sposób, by osobiście całkowicie unicestwić alkohol – według Koranu dzieło szatana. W tym przypadku oznaczało to kolejne stany upojenia alkoholowego u obu przyjaciół.

Zobacz też

Wojsławice

Przypisy

↑ WojtekW. Sedeńko WojtekW., Światy polskiej fantastyki, Wrocław: Fundacja Pro Fantastica, 2016 .
↑ Por. Andrzej Pilipiuk: Norweski Dziennik, tom 3 „Północne wiatry”. Lublin: Fabryka Słów, 2007, s. 99. ISBN 978-83-60505-57-1.
↑ W opowiadaniu "Dom bez klamek" wspomina, że po raz pierwszy upił się w wieku 10 lat podczas Pierwszej Wojny Światowej.
↑ Z opowiadania Chatka dowiadujemy się, że Kapitan Wypruwacz, po przegranej wojnie obronnej próbował swoich sił w AK, BCh, GL, partyzantkach radzieckich i UPA, jednak ze wszystkich organizacji wyrzucano go za popełnianie zbrodni wojennych na Niemcach. Postanowił więc wrócić w rodzinne strony i stworzyć własny oddział.
↑ Por. Andrzej Pilipiuk: Homo bimbrownikus. Lublin: Fabryka Słów, 2009, s. 9. ISBN 978-83-7574-188-9.

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona Andrzeja Pilipiuka. pilipiuk.valkiria.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)].

[1] WojtekW. Sedeńko WojtekW., Światy polskiej fantastyki, Wrocław: Fundacja Pro Fantastica, 2016 .

[2] Por. Andrzej Pilipiuk: Norweski Dziennik, tom 3 „Północne wiatry”. Lublin: Fabryka Słów, 2007, s. 99. ISBN 978-83-60505-57-1.

[3] W opowiadaniu "Dom bez klamek" wspomina, że po raz pierwszy upił się w wieku 10 lat podczas Pierwszej Wojny Światowej.

[4] Z opowiadania Chatka dowiadujemy się, że Kapitan Wypruwacz, po przegranej wojnie obronnej próbował swoich sił w AK, BCh, GL, partyzantkach radzieckich i UPA, jednak ze wszystkich organizacji wyrzucano go za popełnianie zbrodni wojennych na Niemcach. Postanowił więc wrócić w rodzinne strony i stworzyć własny oddział.

[5] Por. Andrzej Pilipiuk: Homo bimbrownikus. Lublin: Fabryka Słów, 2009, s. 9. ISBN 978-83-7574-188-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne