Jama nosowa

Jama nosowa (łac. cavum nasi) – przestrzeń ograniczona powierzchnią wewnętrzną nosa zewnętrznego oraz kośćmi twarzoczaszki.

Anatomia

Kości ściany bocznej jamy nosowej prawej z zaznaczoną na różowo kością sitową i małżowinami nosowymi górną i środkową oraz na niebiesko małżowiną nosową dolną.

Jama nosowa leży w górnej części trzewioczaszki[1].

Pośrodkowo jamę nosową na dwie części przedziela przegroda nosowa. Można w jej obrębie wyróżnić część kostną, budowaną przez kość sitową dzięki jej blaszce pionowej, a także część chrzęstną, chrząstkę przegrody nosa. Od góry jamę nosową ograniczają kości nosowe, a w części doogonowej również kości czołowe. Boczna ściana nosa budowana jest przez liczne kości: kość jarzmowa, kość szczękowa, kość siekaczowa, kość łzowa. Szczęka i kość siekaczowa uczestniczą też w tworzeniu dolnej ściany jamy nosowej, w czym pomaga im kość podniebienna[1].

Od tyłu jama nosa przechodzi w przewód nosowo-gardłowy, idący dalej aż do nosogardła[1].

W środku jamy nosa leży błędnik sitowy oraz małżowiny nosowe, leżące w dodziobowej jego części. Wyróżnia się małżowinę górną i dolną. Ponadto istnieć może małżowina nosowa środkowa. Ze względu na położenie małżowin, głównie górnej i dolnej, wyróżnia się w jamie nosowej przewody[1]:

  • przewód nosowy dogrzbietowy, czyli węchowy (obejmuje okolicę węchową)
  • przewód nosowy środkowy, czyli zatokowy
  • przewód nosowy dobrzuszny, czyli oddechowy
  • przewód nosowy wspólny

Na bocznej ścianie jamy nosowej biegnie przewód nosowo-łzowy, uchodzący ujściem nosowo-łzowym do jamy nosowej. Położenie tego ujścia stanowi cechę gatunkową[2].

Uwypuklenia śluzówki jamy nosowej tworzą zatoki przynosowe[2].

Histologia

Jama nosowa wyścielona jest unaczynioną błoną śluzową z nabłonkiem wielorzędowym migawkowym, zawierającym liczne komórki kubkowe[3].

Przypisy

  1. a b c d Krysiak, Kobryń i Kobryńczuk 2012 ↓, s. 128.
  2. a b Krysiak, Kobryń i Kobryńczuk 2012 ↓, s. 129.
  3. Wojciech Sawicki: Histologia: podręcznik dla studentów. Wyd. V (dodruk). Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2009, s. 449. ISBN 978-83-200-4103-3.

Bibliografia

  • Kazimierz Krysiak, Henryk Kobryń, Franciszek Kobryńczuk: Anatomia zwierząt. T. 1: Aparat ruchowy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16755-4.

Star of life.svg Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

Media użyte na tej stronie

Star of life.svg

The Star of Life, medical symbol used on some ambulances.

Star of Life was designed/created by a National Highway Traffic Safety Administration (US Gov) employee and is thus in the public domain.
Illu conducting passages pl.svg
Drogi oddechowe (w wersji pl)
Gray153.png
Lateral wall of nasal cavity, showing ethmoid bone in position.