Jamraj pręgowany

Jamraj pręgowany
Perameles gunnii[1]
J.E. Gray, 1838[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

ssaki niższe

Nadrząd

australotorbowe

Rząd

jamrajokształtne

Rodzina

jamrajowate

Podrodzina

jamraje

Rodzaj

jamraj

Gatunek

jamraj pręgowany

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
Status iucn3.1 VU pl.svg

Jamraj pręgowany[4] (Perameles gunnii) – gatunek niewielkiego ssaka z podrodziny jamrajów (Peramelinae) w rodzinie jamrajowatych (Peramelidae).

Zasięg występowania

Jamraj pręgowany występuje w północnej i wschodniej Tasmanii, włącznie z Wyspą Bruny; utrzymuje się również (w bardzo małej ilości) w skrajnie południowo-wschodniej Australii (południowa Wiktoria)[5][6].

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy opisał w 1838 roku angielski zoolog John Edward Gray[2]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Gray wskazał „Van Diemen’s Land” (tj. Tasmania) w Australii[2].

Wygląd

Długość ciała 27–35 cm, długość ogona 7–11 cm; masa ciała 0,5–1,1 kg w Wiktorii i 0,5–1,4 kg na Tasmanii[5]. Ssak podobny do szczura: pysk wydłużony, duże uszy, kończyny krótkie z długimi pazurami. Sierść szorstka, jasnobrunatna lub szara (pasiasta). Brzuch biały.

Tryb życia

Żyje w lasach i na obszarach trawiastych, jest aktywny nocą. Przeważnie żywi się bezkręgowcami i dżdżownicami, ryjąc pyskiem w ziemi, zręcznie go wykopując. Ciąża trwa ok. 11 dni i jest jednym z najkrótszych okresów występowania u ssaków. W miocie rodzi się maksymalnie 4-5 młodych. Samica ma aż 8 sutków. Młode przez 8 tygodni po porodzie przebywają w torbie lęgowej matki.

Jamraje pręgowane są agresywne, wojownicze i prowadzą samotny tryb życia. Samce jamrajów zajmują ogromne terytoria, przyłączając się do samicy tylko podczas okresu godowego.

Przypisy

  1. Perameles gunnii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. a b c J.E. Gray. Notes on the above, with descriptions of two new Species. „Annals of Natural History”. 1, s. 107, 1838. (ang.). 
  3. J. Woinarski, A.A. Burbidge, Perameles gunnii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-2 [dostęp 2020-07-30] (ang.).
  4. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 10. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. a b Ch. Dickman: Family Peramelidae (Bandicoots and Echymiperas). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 391. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
  6. D.E. Wilson & D.M. Reeder (red.): Species Perameles gunnii. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-07-30].

Media użyte na tej stronie

Status iucn3.1 VU pl.svg
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.5
Wikispecies-logo.svg
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Perameles gunni.jpg
Autor: JJ Harrison (https://www.jjharrison.com.au/), Licencja: CC BY-SA 3.0
Eastern Barred Bandicoot (Perameles gunnii), Poimena Reserve, Austin's Ferry, Tasmania, Australia. The photo taken at night with off camera flashes.