Jan-Erik Lundqvist
 | |
| Państwo |  Szwecja |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 kwietnia 1937 Sztokholm |
| Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Status profesjonalny | 1954 |
| Zakończenie kariery | 1969 |
| Gra pojedyncza | |
| Australian Open | 4R (1959) |
| Roland Garros | SF (1961, 1964) |
| Wimbledon | 4R (1960, 1963) |
| US Open | 3R (1962) |
| Gra podwójna | |
| Australian Open | QF (1959) |
Jan-Erik Lundqvist (ur. 14 kwietnia 1937 w Sztokholmie) – szwedzki tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.
W latach 60. Lundqvist zaliczany był do czołowych zawodników w tenisie amatorskim. W rankingu The Daily Telegraph za rok 1964 Szwed uplasował się na 3. miejscu, za Australijczykami Royem Emersonem i Fredem Stollem. W imprezach wielkoszlemowych, zdominowanych w tym okresie przez zawodników australijskich, Lundqvist najdalej doszedł dwukrotnie do półfinału French Open, zarówno w 1961 roku, jak i 1964 roku. Największym sukcesem Lundqvista jest zwycięstwo w międzynarodowych mistrzostwach Włoch w Rzymie w 1964 roku, kiedy pokonał w finale Freda Stolle. Rok później triumfował w halowych mistrzostwach USA, w ćwierćfinale eliminując byłego mistrza Wimbledonu Chucka McKinleya, a w finale pokonując Dennisa Ralstona. Lundqvist wygrał również zawody w Båstad w 1963 roku, był ponadto wielokrotnym triumfatorem narodowych mistrzostw Szwecji.
Znany pod zdrobniałą wersją imienia Janne, przyczynił się znacznie do popularyzacji tenisa w Szwecji także dzięki występom w Pucharze Davisa. Lundqvist był jednym z aktywniejszych reprezentantów Szwecji, pozostaje m.in. rekordzistą kadry pod względem liczby wygranych pojedynków singlowych (47 zwycięstw przy 16 porażkach). Występował (z przerwami) w zespole narodowym w latach 1957–1970, mając udział (poza finałem międzystrefowym w 1964) w awansie do trzech finałów strefy europejskiej (1960 i 1961 porażki z Włochami, 1963 porażka z Wielką Brytanią) oraz do półfinału strefy międzystrefowej w 1962 roku (porażka z Meksykiem).
Lundqvist, który w 1960 roku odrzucił propozycję byłego tenisisty i słynnego promotora Jacka Kramera przejścia na zawodowstwo, po zakończeniu kariery kontynuował działalność na rzecz popularyzacji szwedzkiego tenisa jako publicysta i komentator telewizyjny i radiowy. Wydał m.in. książki Tokig i tennis (1964) i Tennis för miljoner (1968). Przez kilkadziesiąt lat prowadził w Sztokholmie popularne centrum tenisowe. W 2004 roku został wpisany do Hall of Fame tenisa szwedzkiego.
Bibliografia
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 18 października 2013].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 18 października 2013].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 18 października 2013].
- Centrum tenisowe Janne Lundqvista (ang.). stockholmtennis.se. [dostęp 2013-10-18].
Media użyte na tej stronie
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
