Jan Bołoz Antoniewicz

Jan Antoniewicz-Bołoz
Ilustracja
Jan Antoniewicz-Bołoz (przed 1901)
Data i miejsce urodzenia

3 maja 1858
Skomorochy

Data i miejsce śmierci

29 września 1922
Bad Elster

Małżeństwo

Anna Bamberg[1]

Jan Deodat Bołoz Antoniewicz (ur. 3 maja 1858 w Skomorochach, zm. 29 września 1922 w Bad Elster) – polski historyk i teoretyk sztuki pochodzenia ormiańskiego.

Życiorys

Urodził się 3 maja 1858 w Skomorochach koło Buczacza[2]. Pochodził z ormiańskiej[3] rodziny szlacheckiej Antoniewiczów de Bołoz, był synem ziemianina Antoniego (w 1870 odnotowany jako członek czynny oddziału buczacko-czortkowsko-zaleszczyckiego c. k. Galisyjskiego Towarzystwa Gospodarczego we Lwowie[4]) i Albiny[5]. Kształcił się w gimnazjach bernardynów w Meranie, następnie w Bolzano i Krakowie. W 1876 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, wkrótce jednak przeniósł się na germanistykę i romanistykę na tej samej uczelni (1876–1880); odbył ponadto studia filologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, a w latach 1884–1886 studia z historii sztuki, estetyki i filozofii na uniwersytecie w Monachium. Obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1880 na podstawie pracy Ueber die Enstehung des Schiller'schen Demetrius.

Członek Rady powiatowej w Buczaczu jako przedstawiciel grupy większych posiadłości oraz prezes jej Wydziału (marszałek) m.in. w 1892[6].

Od 1893 wykładał historię sztuki na Uniwersytecie Lwowskim; początkowo był profesorem nadzwyczajnym, od 1898 profesorem zwyczajnym. Kierował Katedrą Historii Sztuki Nowożytnej, a od 1894 także Instytutem Historii Sztuki; w roku akademickim 1902/1903 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. W latach 1894–1918 był ponadto konserwatorem zabytków sztuki w Urzędzie Konserwatorskim we Lwowie.

Zajmował się historią sztuki renesansowej i współczesnej, teorią sztuki, a także historią literatury polskiej. Badał m.in. twórczość Tycjana i Leonarda da Vinci oraz dekorację rzeźbiarską Kaplicy Zygmuntowskiej. Opracował pierwszy polski zarys historii malarstwa, ze szczególnym uwzględnieniem polskich malarzy XVIII i XIX wieku; zajmował się twórczością Grottgera, urządzał wystawy malarskie (m.in. Malczewskiego).

W 1897 został członkiem korespondentem, w 1914 członkiem czynnym Akademii Umiejętności. W 1920 należał do grona współzałożycieli Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od 1920 był prezesem Polskiego Związku Historyków Sztuki (a także prezesem Oddziału Lwowskiego związku).

Twórczość

Ogłosił ponad 130 prac naukowych, m.in.:

Przypisy

  1. Notatka informacyjna, s. 2.
  2. d’Abancourt, s. 137.
  3. Remigiusz Okraska, Za Korzenie.Ludy. Ormianie Polscy. http://zakorzenianie.most.org.pl/za8/04.htm
  4. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1870. Lwów: galicyjska drukarnia rządowa, 1870, s. 574.
  5. Antoniewicz Jan. W: Polski Słownik Biograficzny. Uzupełnienia i sprostowania do tomów 01-40. Warszawa – Kraków, 2002, s. 7.
  6. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: drukarnia Władysława Łozińskiego, 1892, s. 240–241.

Bibliografia

  • Biogramy uczonych polskich. Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J. Wrocław 1983.

Literatura uzupełniająca

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie