Jan Borowski (pilot)

Jan Borowski

1 8/15 zwycięstwo
porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	31 maja 1912 Radom, Polska
Data i miejsce śmierci	18 października 1940 Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	1 pułk lotniczy dywizjon 302
Stanowiska	zastępca dowódcy eskadry
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jan Borowski (ur. 31 maja 1912 w Radomiu, zginął 18 października 1940 w wypadku w Anglii) – porucznik pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Adama i Aleksandry z Karasińskich^[1]. 3 stycznia 1934 roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (IX promocja)^[2]). Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 15 października 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[3]. Został wcielony do 1 pułku lotniczego w Warszawie i przydzielony do 113 eskadry myśliwskiej. W połowie 1938 roku został zastępcą dowódcy eskadry porucznika pilota Wieńczysława Barańskiego^[4].

1 września o godzinie siódmej rano 113 eskadra została poderwana w celu osłony Warszawy przed nalotem niemieckich bombowców. Tego samego dnia po południu Jan Borowski i Jerzy Radomski zestrzelili nad lasem Kabackim dwa niemieckie Messerschmitty Bf 109. (Niektóre źródła podają, że zestrzelonym pilotem był as Luftwaffe, weteran Legionu Condor, Oberstleutnant Henschke, który zginął we wraku samolotu. Jednak współczesne źródła nie potwierdzają tej informacji).

Po kampanii wrześniowej przez Rumunię przedostał się do Francji. 1 listopada 1939 awansował na porucznika. Podczas pobytu w bazie Lyon-Bron brał udział w kilku startach alarmowych klucza Gr. Ch. III/6, ale do spotkań z nieprzyjacielem nie doszło. Przesunięty na front włoski, a po zakończeniu kampanii francuskiej przeleciał samolotem do Afryki, stamtąd zaś dotarł do Wielkiej Brytanii.

Otrzymał numer służbowy P-0250 i po przeszkoleniu został skierowany 17 października 1940 roku do dywizjonu 302. W pierwszym swoim locie patrolowym 18 października lądował we mgle i rozbił samolot a sam zginął^[5] (niektóre źródła podają, że podczas powrotu na lotnisko, w złych warunkach atmosferycznych zderzył się z linką balonu zaporowego koło Sunbury w Middlesex i runął na ziemię). Pochowany na cmentarzu Northwood, grób H 269^[6].

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana figuruje na 191. pozycji z 1 i 8/15 pewnymi zestrzeleniami.

• Me-109 (pilotowany przez Oberstleutnanta Henschke, były zastępca dowódcy „legionu Condor” – oberst Henschke, informacja niepotwierdzona w źródłach niemieckich, inna wersja: [1])
• 1/2 He-111 – wrzesień 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12049 - pośmiertnie.
• Medal Lotniczy^[7]

Przypisy

Bibliografia

• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
• Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• fzpn.pl. fzpn.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-16)].
• battleofbritainmemorial.org. battleofbritainmemorial.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-05)].
• myśliwcy.pl
• historia dywizjonu 302
• dws.org.pl
• odkrywca.pl
• historie asów
• myśliwcy.pl