Jan Budzianowski

Jan Budzianowski

major żandarmerii
Data i miejsce urodzenia	17 października 1896 Bircza
Data i miejsce śmierci	5 października 1936 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1914–1936
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	6 Dywizjon Żandarmerii Dywizjon Żandarmerii KOP 1 Dywizjon Żandarmerii 8 Dywizjon Żandarmerii
Stanowiska	dowódca szwadronu zastępca dowódcy dywizjonu dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jan Kanty Włodzimierz Budzianowski (ur. 17 października 1896 w Birczy, zm. 5 października 1936 w Warszawie^[1]) – major żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 17 października 1896 w Birczy, w ówczesnym powiecie dobromilskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Karola^[2]. Przed I wojną światową był członkiem Związku Strzeleckiego, a w czasie wojny walczył w szeregach 2 pułku piechoty Legionów Polskich. W 1918 roku organizował Polską Organizację Wojskową w Tarnopolu. W listopadzie tego roku został aresztowany przez Ukraińców. Po ucieczce z obozu internowanych wstąpił do Wojska Polskiego i walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami.

1 czerwca 1921 roku, w stopniu rotmistrza, pełnił służbę w 6 dywizjonie żandarmerii polowej etapowej, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 6 dywizjon żandarmerii we Lwowie^[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 50. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii. Do 1927 roku służył w 6 dywizjonie żandarmerii^[4]. W 1923 roku zajmował stanowisko oficera do szczególnych poruczeń^[5][6]. Z dniem 15 października 1924 roku został odkomenderowany na pięć miesięcy do 9 dywizjonu żandarmerii w Brześciu^[7]. 25 czerwca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z jednoczesnym przydziałem służbowym do dywizjonu żandarmerii KOP^[8][9]. 6 lipca 1929 roku powrócił do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie^[10]. Od 15 stycznia 1930 roku do 20 grudnia 1932 roku był dowódcą Szwadronu Ochronnego, którego zadaniem była ochrona Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów żandarmerii^[11]. 11 kwietnia 1933 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie^[12]. Od 22 grudnia 1934 roku dowodził 8 dywizjonem żandarmerii w Toruniu^[13].

Zmarł 5 października 1936 roku o godz. 0.30 w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Pochowany 7 października 1936 roku na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-6-15)^[14].

Był współzałożycielem Lwowskiego Klubu Sportowego Lechia (w 1903 roku), sędzią piłkarskim i członkiem kolegium sędziów piłkarskich^[15].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931^[16][17][18]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie (po raz pierwszy za służbę w POW w b. zaborze austriackim i b. okupacji austriackiej^[19])
• Medal za Ratowanie Ginących
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.