Jan Chryzostom Mikorski

Jan Chryzostom Mikorski (27 stycznia 1776 w Słubicach, zm. 25 maja 1849 tamże[1]) – polski arystokrata herbu Ostoja, hrabia, właściciel Słubic (obecnie powiat płocki).

Syn Józefa Andrzeja Mikorskiego i Krystyny Anieli z Miaskowskich. Miał siostry Teklę, Barbarę, Urszulę i Kunegundę. Jego ojciec obejmował kolejno urzędy: cześnika, podstarosty i sędziego grodzkiego gostynińskiego[a], chorążego gąbińskiego, podkomorzego gostynińskiego i wreszcie kasztelana rawskiego. Po rozbiorach Polski od króla pruskiego otrzymał tytuł hrabiego (1798)[2].

Jan Chryzostom odziedziczył po ojcu rodzinne Słubice, nadając świetność tamtejszemu pałacowi. Sprowadził do pałacu najlepsze meble, obrazy, srebra i porcelany. Przebudował tamtejszy park, którego roślinne figury barokowe ponoć robiły furorę na całym Mazowszu[3]. Urządził też wzorowe gospodarstwo rolne, prowadząc hodowlę owiec i budując gorzelnię[4]. W słubickim pałacu zgromadził nadto księgozbiór, dzieła sztuki snycerskiej oraz zbiory sztuki etruskiej[1].

Do swoich dóbr Jan Chryzostom dołączył również majątki w powiecie kaliskim: Skarszew[5] i Borków Stary, gdzie w początkach XIX wieku postawił dwór z rozległym zespołem parkowym[6].

Gdy w 1806 cesarz Napoleon Bonaparte pokonał Prusy i armia francuska weszła na tereny zagarnięte w wyniku zaborów, Polacy poczęli tworzyć własną administrację i wojsko. Jan Chryzostom organizował pobór do wojska z terenu powiatu gostynińskiego, rok później brał udział w bitwach pod Guttstadt i Friedlandem. Po kampanii 1807 roku zrezygnował ze służby wojskowej i został posłem na Sejm Księstwa Warszawskiego. Był również posłem Sejmu pozostającego pod rosyjską kontrolą Królestwa Polskiego[4].

Jedynym synem Jana Chryzostoma i Marii z domu Brant (de Bruant) był Roman, który ożenił się z Luizą Savary, córką francuskiego generała[b] Anne Rene Savary, księcia Rovigo[2][7], jednego z najbardziej zaufanych ludzi Napoleona[8]. Po rozwodzie, drugą żoną Romana została Jadwiga, córka Franciszka Młokosiewicza[9], oficera armii Księstwa Warszawskiego, w okresie powstania listopadowego awansowanego do stopnia generała. Roman Mikorski roztrwonił cały majątek zgromadzony przez ojca, umarł w nędzy i zapomnieniu[2][4].

Uwagi

  1. ↑ W starszej literaturze gostyński.
  2. ↑ W źródłach czasem błędnie marszałka.

Przypisy

  1. ↑ a b Minakowski ↓.
  2. ↑ a b c Uruski 1914 ↓, s. 53.
  3. ↑ Sebastian Śmietanowski: Pałac, który de Gaulle'a pamięta. plock.naszemiasto.pl, 2007-10-03. [dostęp 2021-11-15]. (pol.).
  4. ↑ a b c Chudzyński 2006 ↓, s. 19.
  5. ↑ Małyszko 2000 ↓, s. 201.
  6. ↑ Drewicz ↓.
  7. ↑ René SAVARY 1er duc de Rovigo. gw.geneanet.org. [dostęp 2021-11-15]. (ang.).
  8. ↑ Bielecki 2004 ↓, s. 238.
  9. ↑ Szenic 1979 ↓, s. 350.

Bibliografia

  • Marek Jerzy Minakowski: Jan Chryzostom Andrzej hr. Mikorski h. Ostoja. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-11-15]. (pol.).
  • Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. XI. Warszawa: Księgarnia Gebethnera i Wolffa, 1914.
  • Marian Chudzyński. Słubice Mikorskich, Potockich i Grzybowskich. „Notatki Płockie”. 3/208, 2006. 
  • Stanisław Małyszko: Majątki Wielkopolski. Powiat kaliski. T. VI. Szreniawa: Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, 2000, seria: Dawne budownictwo folwarczne. ISBN 83-86624-01-9.
  • Andrzej Drewicz: Przewodniki. Borków Stary. wkaliszu.pl. [dostęp 2021-11-15]. (pol.).
  • Robert Bielecki: Wielka Armia Napoleona. Warszawa: Bellona, 2004. ISBN 83-11-09889-1.
  • Stanisław Szenic: Cmentarz Powązkowski 1790-1859. Warszawa: PIW, 1979. ISBN 83-06-00281-4.