Jan Chylewski
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 27 czerwca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 7 Pułk Artylerii Ciężkiej |
| Stanowiska | dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   _2r_BAR.svg){kind=small}    | |
Jan Władysław Chylewski (ur. 27 czerwca 1891 w Łękach Wielkich, zm. 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 27 czerwca 1891 w Łękach Wielkich, w powiecie kościańskim, w rodzinie Adama i Antoniny[1].
W czasie I wojny światowej, w latach 1914–1918 służył w armii niemieckiej. W 1917 r. otrzymał nominację na podporucznika. Jako dowódca 1 baterii 1 dywizjonu artylerii ciężkiej wielkopolskiej wziął udział w powstaniu wielkopolskim[2].
Po zakończeniu wojny, w 1919, został przyjęty do Wojska Polskiego i zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i przydzielony do 17 pułku artylerii ciężkiej. W jednostce służył do 1921 roku. W 1921 został przydzielony do 7 pułku artylerii ciężkiej[3][4]. W 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii[5]. Od 1930 służył w 8 pułku artylerii ciężkiej jako dowódca dyonu[6]. 28 czerwca 1933 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[7]. 24 stycznia 1934 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9]. W 1939 został mianowany komendantem Mazowieckiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii.
W 1939 kadra Mazowieckiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii wraz z kadrą Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii została skierowana do Włodzimierza Wołyńskiego. Kilkunastu oficerów dostało się do niewoli sowieckiej, wśród nich Jan Chylewski. W kwietniu 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4725 (1922)[11]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921[13])
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[14], 18 lutego 1939[15])
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 67.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 792, 842.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 710.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 433, 458.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 708.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 101
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 57)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Sebastian Tuliński, Synowie Grodziska Wielkopolskiego, Granowa, Kamieńca, Rakoniewic, Wielichowa w dołach śmierci Katynia, Charkowa, Miednoje, Grodzisk Wielkopolski: nakł. aut., 2011, ISBN 978-83-61607-70-0, OCLC 803959899.
Media użyte na tej stronie
Standarte seiner Majestät des Deutschen Kaisers
„Die Standarte, 4 m im Quadrat, besteht aus goldgelber Seide und zeigt das eiserne Kreuz, belegt mit dem kleineren Wappen Sr. Majestät. In den Winkeln des Kreuzes erscheinen je eine Kaiserkrone und drei rotbewehrte, schwarze Adler. Auf dem Kreuz steht "GO TT MIT UNS 18 70". Sobald Se. Majestät sich an Bord eines Schiffes begibt, wird die Kaiserstandarte am Topp des Grossmastes gehisst und alle anderen Kommando- und Unterscheidungszeichen gestrichen“.(Ströhl: Deutsche Wappenrolle, S. 80)
.png){kind=link}
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).