Jan Chyliński
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| ambasador PRL w RFN | |
| Okres | od 1978 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
   _BAR.svg){kind=small} | |
Jan Chyliński (właśc. do 1945 Jan Bierut, ps. Janek[1]; ur. 29 stycznia 1925 w Warszawie, zm. 16 grudnia 2013) – polski inżynier i urzędnik, wiceminister (1965–1970), ambasador PRL w RFN (1978–1981).
Życiorys
Był synem Bolesława i Janiny Bierutów[1]. Ukończył szkołę ogólnokształcącą przy Robotniczym Towarzystwie Przyjaciół Dzieci na Żoliborzu oraz Gimnazjum im. Bolesława Limanowskiego (matura w 1944). W 1943 przystąpił do Związku Walki Młodych, a później należał do Gwardii i Armii Ludowej. W latach 1944–1945 walczył w oddziale Armii Ludowej na Podhalu. W 1945 przez krótki okres pełnił funkcję adiutanta Prezydenta KRN (swojego ojca) w stopniu podporucznika. W tym samym roku podjął studia na Akademii Górniczej w Krakowie, a w latach 1947–1952 kształcił się w Moskiewskim Instytucie Lotniczym (uzyskał dyplom magistra inżyniera – specjalisty ds. silników lotniczych).
Po powrocie do kraju podjął pracę w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Rzeszowie, a później w Instytucie Lotnictwa w Warszawie. W 1963 mianowany wiceprzewodniczącym Komisji Nauki i Techniki (do 1965). W latach 1965–1967 pełnił obowiązki wiceministra przemysłu ciężkiego, a od 1967 do 1970 wiceministra przemysłu maszynowego. W 1970 zatrudniony w charakterze dyrektora Zakładów Technicznych „Zgoda” w Świętochłowicach. Od 1971 do 1978 sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1971–1981 był członkiem KC PZPR.
W 1978 objął urząd ambasadora PRL w RFN (do listopada 1981). Po powrocie do PRL przeszedł na emeryturę, jednak pełnił obowiązki doradcy przy Komisji Planowania oraz w Przemysłowym Instytucie Motoryzacji.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 3A tuje-2-40)[2].
Odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy[3] oraz Krzyżem Walecznych.
Przypisy
- ↑ a b „Trybuna Ludu”, nr 96 z 25 kwietnia 1985, s. 5.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna. Warszawskie cmentarze.
- ↑ Lista odznaczonych w URM, „Życie Warszawy”, nr 173 z 19–20 lipca 1964, s. 5.
Bibliografia
- Jan Chyliński, Jaki był Bolesław Bierut: wspomnienia syna, Oficyna Drukarska, Warszawa 1999.
- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991, s. 177, 201, 203, 216
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).