Jan Czopik-Leżachowski

Jan Czopik–Leżachowski
Data i miejsce urodzenia1 lutego 1938
Leżachów
Data śmierci27 grudnia 1977
Zawód, zajęciepoeta, prozaik, dziennikarz

Jan Czopik–Leżachowski (ur. 1 lutego 1938 w Leżachowie koło Sieniawy, zm. 27 grudnia 1977 w wypadku samochodowym w okolicach Leżachowa) – polski poeta, prozaik i dziennikarz.

Życiorys

Urodził się 1 lutego 1938 roku w Leżachowie, syn Aleksandra i Katarzyny Wawryszko. W 1955 roku ukończył liceum ogólnokształcące w Jarosławiu, a następnie przez rok był nauczycielem w szkole podstawowej w Majdanie Sieniawskim. W latach 1956–1965 studiował filologię polską i historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim, a w 1965 roku otrzymał tytuł magistra historii sztuki.

W 1964 roku zawarł związek małżeński z Marią Nowak, z którą w 1966 roku zamieszkał w Kotli. Początkowo pracował w Powiatowym Domu Kultury w Głogowie, a następnie był nauczycielem w szkole podstawowej w Kotli. Przyjaźnił się z Edwardem Stachurą. W 1967 roku wstąpił do Związku Literatów Polskich. W 1969 roku przeniósł się do Wrocławia, gdzie pracował jako starszy referent do spraw twórczości ludowej w Wydziale Kultury Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Następnie był nauczycielem w Technikum Gastronomicznym.

W latach 1974–1976 był dziennikarzem w redakcji literackiej wrocławskiego oddziału Polskiego Radia. W latach 1976–1977 pracował w Naczelnej Redakcji Literackiej Komitetu do spraw Radia i Telewizji w Warszawie, gdzie w marcu 1977 roku zamieszkał. 27 grudnia 1977 roku zginął tragicznie w wypadku drogowym w pobliżu Leżachowa. Pochowany został na cmentarzu w Wólce Węglowej – (Bielanach)[1].

Twórczość

Poezja, wiersze
  • Oko jedno i drugie (cykle: Czas, Maja; Wrocław 1962).
  • Jest poranek (Wrocław 1966).
  • Niewymownie się ucałować (zawiera cykle poetyckie: Miejsca ocalone, O zachodzie słońca, Moje i nasze, Pośrodku widnokręgu, Wyspa oraz prozę Ucieczka albo pierwsza praca Herkulesa; Wrocław 1974).
  • Tropy. Wiersze dawne i nowe (Wrocław 1978).
Powieści
  • Zabrońcie się żegnać (Warszawa 1964).
  • Dolina dzwonów (Warszawa 1968).
  • Góra-dół (Wrocław 1975).
  • Niezwykły zmierzch albo niby-bajka o Kajtku i złym czarowniku, czyli opowieść, która – jak sądzi autor Jan, urodzony nad rzeką San szarą godziną lutową, kiedy słońce było w znaku Wodnika – nikogo nie poucza, nie mówi za dużo o miłości, wyjaśnia zaś przy sposobności znaczenie słów: bulaj, ambaras i ruczaj (Warszawa 1987).
Zbiór opowiadań
  • Lipiec po maju (cykle: Lipiec po maju, Było jasno, Pośrodku nocy, Południe ludzi, Pan Bonuś, Ten duży dom, Kokon (Warszawa 1972).
Przekłady literatury obcej.

– Proza białoruska –

  • Sokrat Janowicz. Zapomnieliska. Miniatury poetyckie (Wrocław 1978).
  • Sokrat Janowicz. Trzecia pora (Białystok 1983).
  • Sokrat Janowicz. Ojczystość. Białoruskie ślady i znaki (Olsztyn 2001).

– Proza rosyjska –

  • Eugeniusz Jewtuszenko. Kradzione jabłka (pod redakcją Marka Wawrzkiewicza, także w przekładach Tadeusza Chróścielewskiego, Andrzeja Szymańskiego, Marka Wawrzkiewicza; Warszawa 1978)

– Antologia poezji macedońskiej (współtłumaczenie) –

  • Warszawska Jesień Poezji 87 (Warszawa 1987).

– Antologia poezji ukraińskiej (pod redakcją Floriana Nieuważnego i Jerzego Pleśniarowicza).


Przypisy

  1. ↑ Zielonogórska Biblioteka Cyfrowa. Marek Robert Górniak Jan Czopik-Leżachowski (1938–1977) Poeta, prozaik, tłumacz oraz twórca radiowy (s. 396–400) [dostęp 2020-07-01]


Bibliografia