Jan Długosz

Jan Długosz
Ilustracja
Domniemany wizerunek Jana Długosza na fresku z końca XV wieku w Domu Długosza w Wiślicy
Herb duchownego
Kraj działania

Korona Królestwa Polskiego

Data i miejsce urodzenia

1415
Nowa Brzeźnica

Data i miejsce śmierci

19 maja 1480
Kraków

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

arcybiskup Lwowa (nominat)
Okres sprawowania

1479–1480

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1440

Nominacja biskupia

1479

Portret Jana Długosza namalowany przez Walerego Eljasz-Radzikowskiego (1889)
Portret Jana Długosza z XVIII wieku
Jan Długosz, reprodukcja obrazu Antoniego Gramatyki
Łaciński rękopis „Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae” z lat 1464–1480
Długosz nauczający synów Kazimierza Jagiellończyka – reprodukcja obrazu Floriana Cynka na pocztówce, (1927-1934)
Epitafium w Kościele na Skałce

Jan Długosz herbu Wieniawa (łac. Ioannes Dlugossius; Longinus; ur. w 1415 w Brzeźnicy, zm. 19 maja 1480 w Krakowie) – polski historyk, kronikarz, twórca dzieła Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, duchowny, geograf, pierwszy heraldyk polski, dyplomata; wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka, posiadał przywilej kreacji notarialnej[1].

Życiorys

Urodził się w rodzinie szlacheckiej w 1415 roku w Brzeźnicy[2]. Był synem Jana Długosza z Niedzielska, uczestnika bitwy pod Grunwaldem, który otrzymał później starostwo nowokorczyńskie[3]. Jego matka zmarła, kiedy młody Jan miał kilka lat[4]. Miał jedenaścioro braci, którzy wszyscy nosili imię Jan oraz kilka sióstr[3]. Po przeprowadzce rodziny do Nowego Korczyna, uczęszczał tam do szkoły parafialnej, gdzie uczył się łaciny i został przeznaczony do stanu duchownego[5]. W 1428 roku wyjechał na studia do Akademii Krakowskiej, gdzie zafascynował się twórczością Wincentego Kadłubka[6]. Wówczas postanowił spisać kronikę dziejów Polski, a także w 1421 roku porzucił studia, nie uzyskując żadnego stopnia[7]. Z rekomendacji stryja, księdza Bartłomieja Długosza, zaczął pracę sekretarza u Zbigniewa Oleśnickiego[8]. Dzięki stryjowi, otrzymał także kilka probostw i dochodowych godności kościelnych[8]. W 1436 roku został kanonikiem kapituły krakowskiej, a cztery lata później przyjął Święcenia kapłańskie[9]. Ponadto był także kanonikiem sandomierskim i gnieźnieńskim[10]. Podczas pracy u kardynała Oleśnickiego pełnił funkcję poborcy podatkowego i zarządcy majątkiem kościelnym[10]. W 1440 roku napisał swoją pierwszą książkę „Księga uposażeń biskupstwa krakowskiego”[11].

Z polecenia arcybiskupa, w 1435 roku został wysłany na sobór w Bazylei, a pięć lat później towarzyszył Władysławowi Warneńczykowi w podróży po koronę królewską na Węgry[12]. W 1449 roku przywiózł Oleśnickiemu z Rzymu kapelusz kardynalski[12]. Był także wykonawcą testamentu kardynała[12]. Po śmierci arcybiskupa, Długosz zaczął pracę nad aktualizacją rejestrów majątków kościelnych[13]. Zebrał wykazy dochodów kapituł katedralnych, kościołów kolegiackich, parafialnych oraz klasztorów i stworzył z tego dzieło zatytułowane „Księga uposażeń diecezji krakowskiej” (łac. Liber beneficiorum diocesis Cracoviensis)[14]. Pracował nad nim w latach 1460–1480, jednak nie zdołał go ukończyć[15]. Kapituła krakowska, oddała u w podzięce prestymonia, w tym wieś Pychowice[16]. Na początku lat 60. skonfliktował się z królem Kazimierzem Jagiellończykiem, ze względu na wakat w diecezji krakowskiej[17]. Długosz poparł kandydaturę Jakuba ze Sienna, popieranego przez papieża, natomiast król forsował kandydaturę Jana Gruszczyńskiegp[18]. Wobec sprzeciwu kapituły, kanonicy zostali pozbawieni majątków i eksmitowani[18]. Pisarz schronił się wówczas w Melsztynie[18]. Dwa lata później odzyskał beneficja i na prośbę króla podjął się rokowań pokojowych z Krzyżakami, które doprowadziły do II pokoju toruńskiego[19]. Podejmował się także innych działań dyplomatycznych, jak choćby pośrednictwo między Jerzym z Podiebradów a Ligą Katolicką w Czechach, czy układ między Maciejem Korwinem a Koroną Polską i Królestwem Czech[20].

W 1455 roku rozpoczął pisać swoje dwunastotomowe magnum opus opisujące historię Polski[21], nazwane później Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego[22]. Wykorzystywał ją w kształceniu królewiczów (od 1467 roku)[23]: Władysława, Kazimierza, Jana, Aleksandra, Zygmunta i Fryderyka. W 1471 poprowadził Władysława Jagiellończyka na koronację do Pragi, odmówił jednak wówczas objęcia arcybiskupstwa praskiego[24]. W 1479 otrzymał nominację biskupią na arcybiskupa Lwowa, jednak zmarł dotarła wiadomość o jej zatwierdzeniu[25]. Zmarł 19 maja 1480 roku w Krakowie[26]. W 1880 roku jego szczątki przeniesiono z katedry wawelskiej do Krypty Zasłużonych na Skałce[27].

Był fundatorem kościołów: w Chotlu Czerwonym, Kłobucku, Szczepanowie, Raciborowicach i Odechowie. Wiążą się z nim także takie budynki jak: Psałteria na Wawelu, Dom Długosza w Krakowie, Dom Długosza w Wiślicy oraz Dom Długosza w Sandomierzu.

Twórczość

Autor licznych publikacji historycznych, w tym najsłynniejszego dzieła Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae (Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego), obejmującego historię Polski od najdawniejszych czasów do 1480. W skład tego dzieła wchodzi Chorographia Regni Poloniae, która stanowi unikatowy dokument ówczesnych czasów przedstawiający dokładniejszy obraz ziemi, a zwłaszcza hydrografię ziem polskich, oraz potwierdza zdumiewającą wiedzę i wszechstronność, jaką dysponował Jan Długosz, stawiając go na czele jako jednego z najwybitniejszych polskich geografów[28].

Dzieło zawiera również najsłynniejsze wzmianki o bogach, jakich czcić mieli dawni Polacy – plemiona posługujące się językami lechickimi (Jan Długosz w omawianej relacji używa tych pojęć zamiennie). Początkowo, poza polemiczną uwagą Macieja z Miechowa relację Jana Długosza przyjmowano bez zastrzeżeń, a w kolejnych wiekach rozwijano często w sposób dowolny, jak stało się to w przypadku twórczości Bronisława Trentowskiego. Następnie, na przełomie wieków XIX i XX przekaz Długosza poddany został, jak często współcześnie się uważa, zbyt ostrej krytyce w badaniach Aleksandra Brücknera[29]. Stanowisko to, mimo że podane w wątpliwość jako nadmiernie krytyczne już na początku wieku XX przez Karola Potkańskiego[30] i Mikołaja Rudnickiego[31] zdołało znaleźć kontynuatorów w publikacjach takich badaczy jak Henryk Łowmiański czy Stanisław Urbańczyk. Jednak współcześnie, po odrzuceniu hiperkrytycznej postawy Aleksandra Brücknera, relację Jana Długosza coraz częściej uznaje się za wartościową, a na gruncie porównawczym godną dalszych badań. Prof. Włodzimierz Szafrański[32][33] zauważa nawet, że ustalenia Brücknera trudno uznać za zgodne z metodą naukową, w części wprost określając je mianem pomówień wobec osoby kronikarza Jana Długosza. Obecnie analogiczne uwagi odnośnie do stylu pracy Brücknera, w tym nadmiernego upodobania do dygresji, czyni religioznawca Andrzej Szyjewski, a informacje o poszczególnych bóstwach z przekazu Jana Długosza, w zależności od publikacji, uznają za wartościowe tacy badacze jak wspomniani Włodzimierz Szafrański i Andrzej Szyjewski oraz między innymi Marek Cetwiński, Marek Derwich[34], Leszek Kolankiewicz[35] i Aleksander Gieysztor[36].

Ważniejsze dzieła

  • Banderia Prutenorum (Sztandary wojsk krzyżackich z Prus), powst. 1448, wydane pt. Banderia Prutenorum oder die Fahnen des deutschen Ordens und seiner Verbundeten, welche in Schlachten und Gefechten des 15 Jhr. eine Beute der Polen wurden, wyd. F.A. Vossberg Märkische Forschungen, t. 4, 1850 (opis chorągwi krzyżackich zdobytych pod Grunwaldem)
  • Mowa przy oddaniu kapelusza kardynalskiego Z. Oleśnickiemu 1 października 1449, ogł. J. Szujski Codex epistolaris saeculi XV, t. 1, cz. 2 (1876), Monumenta Medii Aevi Historica, t. 2, s. 82
  • Vita S. Stanislai, powst. 1460–1465, wydane pt. Vitae beatissimi Stanislai Cracoviensis episcopi („Życie św. Stanisława biskupa krakowskiego”)[37], Kraków 1511, drukarnia J. Haller (wyd. następne Kraków: 1511, 1566 – 2 edycje); przekł. polski: Mikołaj z Wilkowiecka pt. Historia o św. Stanisławie, biskupie krakowskim, patronie polskim, Kraków 1578, drukarnia M. Szarffenberg (wyd. następne: Kraków 1585, Kraków 1865, Londyn 1944); przekł. niemiecki: M.B. Laubich pt. Historia von dem heiligen Stanislao, Gratz 1595, drukarnia Widmanstetter
  • Vita S. Cunegundis, powst. 1471–1474, wyd. I. Polkowski i Ż. Pauli, zobacz wyd. zbiorowe, przekł. polski: Przecław Mojecki pt. Żywot ś. Kunegundy zakonu świętej Klary, księżnej polskiej, Kraków 1617, drukarnia F. Cezary
  • Katalogi biskupów polskich: całość (6 ksiąg) pt. Vitae episcoporum Poloniae, ed. ad exemplar voluminis I separatim expressa, wyd. A. Przezdziecki, Kraków 1887
    • Vitae episcoporum ecclesiae... Vratislaviensis, wyd. F.W. Sommersberg Silesiacarum Rerum Scriptores, t. 2, Lipsk 1730; wyd. J. Lips pt. Chronicon episcoporum Vratislaviensium continuatione variorum auctum, Wrocław 1847
    • Vitae episcoporum Vladislaviensium, powst. 1464–1473, wyd. I. Polkowski i Ż. Pauli, zobacz wyd. zbiorowe
    • Vitae episcoporum Posnaniensium, wyd. T. Treter, Braniewo 1604, drukarnia Schönfels
    • Vitae archiepiscoporum Gnesnensium, powst. 1475, wyd. I. Polkowski i Ż. Pauli, zobacz wyd. zbiorowe
    • Vitae episcoporum Cracoviensium, powst. przed 1478, wyd. I. Polkowski i Ż. Pauli, zobacz wyd. zbiorowe
    • Vitae episcoporum Plocensium, wyd. W. Kętrzyński pt. „Vitae episcoporum Plocensium abbreviatae”, Monumenta Poloniae Historica[38], t. 6 (1893); tekst w przeróbce Stanisława Łubieńskiego w: S. Łubieński Opera posthuma, Antwerpia 1643
  • Articuli de incorporatione Masoviae, powst. 1462, wyd. W. Kętrzyński pt. „Vitae episcoporum Plocensium abbreviatae”, Monumenta Poloniae Historica[38], t. 6, 1893 (traktat uzasadniający prawa króla Kazimierza Jagiellończyka do inkorporacji Mazowsza)
  • Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis (Księga uposażeń diecezji krakowskiej)
  • Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum (zbiór dokumentów i aktów do procesu Polski z Zakonem), powst. 1440–1480, wyd. T. Działyński, t. 1–3, Poznań 1855-1856
  • Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae (Klejnoty Długosza)
  • Annales seu cronicae incliti Regni Poloniae (Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego[39])
  • Vita beatae Cunegundis ducissae Regni Poloniae, filiae Balae, Hungariae regis. Edita a Joanne Dlugosch Seniore Canonico Cracoviensis a. D. 1474 („Żywot św. Kingi” – przechowywany w archiwum klasztoru Panien Klarysek w Starym Sączu)
  • Vita Sbignei de Olesnica cardinalis (według historyków Władysława Semkowicza i Fryderyka Papéego nie jest to dzieło Długosza)[a].

Analizy rękopisów

  • A. Kłodziński: „Rękopisy Długosza o herbach polskich”, Biblioteka Ossolineum, 1843, t. 5
  • J. Muczkowski: „Wiadomości o rękopismach historii Długosza” w zbiorze Rozmaitości historyczne i bibliograficzne, zeszyt 2[40], Kraków 1851
  • „Rękopis Długosza. Życie św. Kunegundy”, Przegląd Poznański 1850, t. 10, s. 755–756
  • A. Białecki: „Długosza rękopisma w petersburskich bibl. pod względem paleograficznym i bibliograficznym”, Petersburg 1860
  • A. Przezdziecki: Énumération et desription sommaire de 64 manuscrits, 6 fragments et 10 abrégés de l’histoire de Pologne de Jean Dlugosch, Kraków 1870
  • H. Zeissberg: Die polnische Geschichtsschreibung des Mittelalters, Lipsk 1873; w jęz. polskim pt. Dziejopisarstwo polskie wieków średnich, t. 2[41], Warszawa 1877
  • I. Polkowski: przy wydaniu Opera omnia, t. 1, zob. wydania zbiorowe
  • S. Rutski: „Gdzie się znajduje rękopis płocki Historii Długosza?”, Kurier Płocki 1915, nr 164; por. Dziennik Poznański 1915, nr 46, dodatek X
  • W. Budka: „Zaginiony rękopis Historii Długosza”, Exlibris 1924
  • H. Polaczkówna: „Stemmata Polonica Długosza”, Sprawozdanie Towarzystwa Nauk we Lwowie, t. 6 (1926)
  • J. Dąbrowski i K. Piotrowski: „Polonica za granicą. Kraje naddunajskie”, Nauka Polska, t. 13 (1930), s. 75
  • T. Kruszyński: „Skradziona Banderia Prutenoris”, Tygodnik Powszechny 1945, nr 22[42]

Wydania zbiorowe

  • Joannis Długosz senioris canonici Cracoviensis Opera omnia, A. Przezdziecki, t. 2–14, Kraków 1878–1887 (t. 2–6 z tyt. „Dzieła wszystkie” zawierają: Dziejów polskich ksiąg dwanaście w przekł. K. Mecherzyńskiego; t. 7–9 Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis; t. 10–14 Historiae Polonicae libri XII)
  • Joannis Długosz senioris canonici Cracoviensis Opera omnia, t. 1, wyd. I. Polkowski i Ż. Pauli, Kraków 1887 (zawiera: Praefatio; Vita Joannis Dlugossii; Vita Stanislai; Vita Cunegundis; Vitae episcoporum Poloniae; Vita Sbignei de Olesnica cardinalis; Clenodia; Banderia Prutenorum; Epistolae)
  • Index nominum... complexit T. Żebrawski, Kraków 1899

Listy

  • 28 listów z lat 1447–1478 (m.in. do: Marcina z Przemyśla, Tadeusza z Trewizo, Zbigniewa Oleśnickiego, Jana Elgota, Stanisława Łukawskiego), wydane w: Codex epistolaris saeculi XV, t. 1, cz. 2, wyd. J. Szujski, Kraków 1876; t. 2, wyd. A. Lewicki, Kraków 1891, Monumenta Medii Aevi Historica, t. 2, 12; list do Z. Oleśnickiego z maja 1450, przedr. (z poprawkami), I. Chrzanowski, S. Kot: Humanizm i reformacja w Polsce, Lwów 1927
  • Do Michała Boczny, Bodzęcin, 1447; do Stefana Hohenberga, Kraków, 17 maja 1471; bez daty: do Marcina z Przemyśla, Tadeusza z Trewizo, Baldusa Kwiryna Wenecjanina, Rafała ze Skawiny, Zbigniewa Oleśnickiego; wyd. M. Wiszniewski Historia literatury polskiej, t. 4, Kraków 1842, s. 72–81, 117–121, 158-160
  • Do Zbigniewa Oleśnickiego, Index lectionum in Universitate... Jagel, 1834/5
  • Do Jana Długosza z lat 1440–1472; od: Jana Elgota, Tomasza Strzempińskiego, Sędziwoja z Czechła, wyd. J. Szujski, Kraków 1876
  • Od Jana Elgota, ok. 1450, wyd. M. Wiszniewski Historia literatury polskiej, t. 4, Kraków 1842, s. 112–116

Upamiętnienie

Pomnik Jana Długosza w Kłobucku. Autorem rzeźby jest Jerzy Kędziora

Poczta Polska dwukrotnie upamiętniała Jana Długosza na znaczkach:

  1. 5 maja 1964 – znaczek o wartości 60 gr (nr. kat. 1339) – w ramach serii wydanej z okazji 600-lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie,
  2. 30 listopada 2015 – znaczek o wartości 1,75 zł (nr. kat. 4658) – wydany z okazji 600. rocznicy urodzin[43].

26 marca 2003 roku Senat Wyższej Szkoły Pedagogicznej (obecnie Uniwersytet Humanistyczno-Przyrodniczy im. Jana Długosza w Częstochowie) w trakcie swojego posiedzenia podjął decyzję o wyborze wybitnego kronikarza na patrona Uczelni[44]. W 2011 w Tarnobrzegu powstał pomnik Jana Długosza. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanowił rok 2015 m.in. Rokiem Jana Długosza[45][46]. 24 sierpnia 2015 Narodowy Bank Polski wyemitował banknot kolekcjonerski o nominale 20 zł z okazji 600. rocznicy urodzin Jana Długosza[47].

Uwagi

  1. ↑ Utwór o autorstwie niepewnym.

Przypisy

  1. ↑ Krzysztof Skupiński, Notariat publiczny w średniowiecznej Polsce, Lublin 1979, s. 117–118.
  2. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 5-6.
  3. ↑ a b Mitkowski 1988 ↓, s. 5.
  4. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 8.
  5. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 6.
  6. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 11-12.
  7. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 14.
  8. ↑ a b Mitkowski 1988 ↓, s. 15.
  9. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 15-16.
  10. ↑ a b Mitkowski 1988 ↓, s. 16.
  11. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 16-18.
  12. ↑ a b c Mitkowski 1988 ↓, s. 18.
  13. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 22.
  14. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 23.
  15. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 22-24.
  16. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 24-25.
  17. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 28.
  18. ↑ a b c Mitkowski 1988 ↓, s. 30.
  19. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 32.
  20. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 34.
  21. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 42.
  22. ↑ PSB ↓, s. 180.
  23. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 34-35.
  24. ↑ PSB ↓, s. 178.
  25. ↑ PWN ↓.
  26. ↑ Mitkowski 1988 ↓, s. 51.
  27. ↑ PSB ↓, s. 179.
  28. ↑ Chorographia Regni Poloniae.
  29. ↑ Aleksander Brückner: Mitologia słowiańska i polska. Warszawa: PWN, 1980. ISBN 83-01-06245-2.
  30. ↑ Karol Potkański: Pisma pośmiertne. Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, 2004. ISBN 83-7063-411-7.
  31. ↑ Mikołaj Rudnicki. Bóstwa lechickie. „Slavia Occidentalis, t. 5”, s. 372–419, 1926. Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk. ISSN 0081-0002. 
  32. ↑ Włodzimierz Szafrański: Pradzieje religii w Polsce. Warszawa: Iskry, 1979, s. 355–386. ISBN 83-207-0035-3.
  33. ↑ Włodzimierz Szafrański: Prahistoria religii na ziemiach polskich. Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-04-02624-4.
  34. ↑ Marek Cetwiński: Herby, legendy, dawne mity. KAW, 1989. ISBN 83-03-01809-4.
  35. ↑ Leszek Kolankiewicz: Dziady. Teatr święta zmarłych. Gdańsk: DiG, 1999, s. 257–467. ISBN 83-87316-39-3.
  36. ↑ Aleksander Gieysztor: Mitologia Słowian. Warszawa: Wydawnictwa artystyczne i filmowe, 1986, s. 145–152. ISBN 83-221-0152-X.
  37. ↑ MaK. Zabytkowa księga. „Nasz Dziennik”. Nr 51 (3372), Poniedziałek, 2 marca 2009. [dostęp 2013-08-13]. 
  38. ↑ a b Monumenta Poloniae historica = Pomniki dziejowe Polski. T. 6, wyd. 1893, polona.pl [dostęp 2018-03-07].
  39. ↑ Jana Długosza Roczniki, czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego. Ks 1-12, polona.pl [dostęp 2018-03-07].
  40. ↑ Rozmaitości historyczne i bibliograficzne. Z. 2, Wiadomość o rękopismach historyi Długosza jego Banderia Prutenorum tudzież Insignia seu clenodia Regni Poloniae, wyd. 1851, polona.pl [dostęp 2018-03-07].
  41. ↑ Dziejopisarstwo polskie wieków średnich. T. 2, wyd 1877, polona.pl [dostęp 2018-03-07].
  42. ↑ Tygodnik Powszechny, nr 22 (19 sierpnia 1945), s. 7, polona.pl [dostęp 2018-03-07].
  43. ↑ Andrzej Fiszer, Katalog Polskich Znaków Pocztowych (i z Polską związanych) 2019. Tom I, 2018, ISBN 978-83-62457-18-2.
  44. ↑ Nasz Patron, www.ujd.edu.pl [dostęp 2022-02-16].
  45. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 1198.
  46. ↑ 2015 r. Rokiem św. Jana Pawła II, Jana Długosza i Polskiego Teatru. sejm.gov.pl, 2014-12-05. [dostęp 2016-10-17].
  47. ↑ Narodowy Bank Polski, oficjalna strona internetowa, Banknoty kolekcjonerskie, 600. rocznica urodzin Długosza.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Jan Długosz - epitafium.JPG
Autor: Albertus teolog, Licencja: CC BY-SA 4.0
Epitafium Jana Długosza w Kościele na Skałce
Jan Długosz.JPG
Autor: Mathiasrex, Licencja: CC BY 2.5

Jan Długosz na tablicy erekcyjnej w Krakowie photo by User:Mathiasrex

Maciej Szczepańczyk
Pomnik Jana Długosza w Kłobucku.jpg
Autor: Krzysztof Wiśniewski, Licencja: CC BY-SA 4.0
Pomnik Jana Długosza w Kłobucku. Autorem rzeźby jest Jerzy Kędziora.
Commemorative plaque in tribute to Jan Długosz (Polish historician), 25 Kanonicza street, Old Town, Krakow, Poland.jpg
Autor: Zygmunt Put Zetpe0202, Licencja: CC BY-SA 4.0
Tablica pamiątkowa Jana Długosza, ul. Kanonicza 25, Stare Miasto, Kraków
Jan Długosz.PNG
Jan Długosz
Florian Cynk - Jan Długosz.jpg
Długosz nauczający synów Kazimierza Jagiellończyka - reprodukcja obrazu Floriana Cynka na pocztówce, [1927-1934].
Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae 1.jpg
Autor: Zygmunt Celichowski (1845-1923), Licencja: CC0
Zygmunt Celichowski,"Insignia seu clenodia regis et regni Poloniae. Z kodeksu kórnickiego", wyd. Z. Celichowski, Poznań 1885
POL COA Wieniawa.svg
Autor: Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape ., Licencja: CC BY-SA 3.0
Herb szlachecki Wieniawa
Jan Długosz House, 25 Kanonicza street, Old Town, Krakow, Poland.jpg
Autor: Zygmunt Put, Licencja: CC BY-SA 4.0
Dom Jana Długosza, ul. Kanonicza 25, Stare Miasto, Kraków
Hypothetical portrait of Jan Długosz on fresco in Wiślica.PNG
Autor: Image taken by User:Mathiasrex Maciej Szczepańczyk, Licencja: CC BY-SA 3.0
Hypothetical portrait of Jan Długosz on fresco in Wiślica
Jan Długosz 1.PNG
"Jan Długosz"