Jan Ernst

Jan Ernst

Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1909 Lwów
Data i miejsce śmierci	26 października 1993 Warszawa
profesor nauk geograficznych
Specjalność: geografia ekonomiczna
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Jan Ernst

Miejsce urodzenia	Lwów
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka rozrywkowa
Zawód	kompozytor, autor tekstów
Zespoły
Chór Eryana

Grób Jana Ernsta na cmentarzu Powązkowskim

Jan Ernst (ur. 12 stycznia 1909 we Lwowie, zm. 26 października 1993 w Warszawie) – polski geograf i artysta muzyk. Długoletni wykładowca geografii ekonomicznej UMCS w Lublinie.

Był synem profesora astronomii Marcina Ernsta (1869–1930), długoletniego kierownika Zakładu Astronomii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i Heleny z Siemiątkowskich. Należał do Polskiej Korporacji Akademickiej Leopolia.

Praca naukowa

Po ukończeniu X Państwowego Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza we Lwowie i wyższego kursu klasy fortepianu Marii Sołtysowej w lwowskim Konserwatorium Muzycznym, studiował w latach 1927–1932 geografię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, początkowo pod kierunkiem wielkiego polskiego geografa Eugeniusza Romera, a później jego ucznia, prof. Augusta Zierhoffera. W swych pracach na temat geografii rolnictwa – magisterskiej i doktorskiej, jako pierwszy wprowadził metody taksonomiczne. Po raz pierwszy w geografii posłużył się metodą podobieństw słynnego antropologa, prof. Jana Czekanowskiego.

W latach 30. był asystentem w Instytucie Geografii UJK, przebywał też na stypendiach naukowych w Genewie i Rzymie. Tam też poznał swoją przyszłą żonę, Zofię Kostanecką, znaną później tłumaczkę literatury włoskiej^[1]. Był ojcem dwóch synów: Krzysztofa i Tomasza.

W walce obronnej Polski w 1939 brał udział jako oficer 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa. Ranny po Płockiem, leczony był w szpitalu w Łodzi, później mieszkał w Warszawie, zatrudniwszy się jako pianista w kawiarniach.

Po wojnie przebywał w Łodzi, grając w nocnych lokalach i wskrzeszając Chór Eryana. W 1946 podjął pracę w instytucjach państwowych w Warszawie. Od 1950 do 1957 wraz z Chórem prowadził działalność artystyczną w Domu Wojska Polskiego.

W latach 1957–1959 pracował w Sekcji Skandynawskiej Instytutu Spraw Międzynarodowych, kierował też w latach 1957–1965 Redakcją geografii w PIW. W 1959 rozpoczął pracę naukową w Katedrze Geografii Ekonomicznej UMCS w Lublinie. Był profesorem UMCS, dziekanem Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMCS (1962–1966), kierownikiem katedry geografii ekonomicznej (1964–1979). Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 198-5-20/21)^[2].

Praca artystyczna

Niezapomniana atmosfera naukowego i artystycznego przedwojennego Lwowa, a także bogate życie towarzyskie i przynależność do akademickiej korporacji Leopolia wpłynęły na ukształtowanie bujnej i wszechstronnej osobowości. 5 lutego 1931, współpracując jako kompozytor piosenek z akademickimi teatrzykami kabaretowymi Nasze Oczko i Wesoły Ul oraz twórcami Wesołej Lwowskiej Fali, Jan Ernst przyjmując pseudonim artystyczny Eryan, utworzył własny zespół wokalny – czwórkę rewelersów, nazwaną Chórem Eryana. Chór ten przez 36 lat zyskał olbrzymią sympatię melomanów, wykonując piosenki Eryana do słów m.in. Izabeli Niemczewskiej-Izana, Zofii Nawrockiej, Wiktora Budzyńskiego, Andrzeja Rybickiego, Bronisława Straty czy Jana Brzechwy. W repertuarze chóru były też adaptacje muzyki poważnej: Chopina, Dwořaka, Paderewskiego i Brahmsa.

Przypisy

Bibliografia

• Jan Ernst: Dwie linie życia, Wydawnictwo Lubelskie (1988)