Jan Grochowski (generał)

Jan Grochowski

Lubicz
Generał major
Data i miejsce urodzenia	1749 Grochów
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1794 Małogoszcz
Przebieg służby
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-rosyjska Insurekcja kościuszkowska
Odznaczenia

Jan Grochowski herbu Lubicz (ur. 1749 w Grochowie na Podlasiu, zm. 6 czerwca 1794 w Małogoszczu) – generał major wojsk koronnych.

Od 1765 służył w wojsku pruskim w regimencie księcia Fryderyka Brunświckiego (w 1786 był porucznikiem). W 1790 w stopniu majora przeniósł się do Wojska Polskiego do 1 Regimentu Pieszego Koronnego. 16 kwietnia 1791 awansował na podpułkownika. Patriota i zdolny oficer mający za sobą 25 służby w armii pruskiej.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 dowódca I batalionu w 1 regimencie pieszym koronnym. Odznaczył się w bitwie pod Zieleńcami za co był nagrodzony Virtuti Militari.

Uczestniczył w sprzysiężeniu insurekcyjnym w Lubelskiem i po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej dowódca stacjonującej tam Dywizji Wielkopolskiej (po usunięciu targowiczanina A. Raczyńskiego). Był inicjatorem przystąpienia Dywizji Wielkopolskiej do powstania. Pościągał inne jednostki zdążające zza kordonu rosyjskiego i austriackiego i usiłował wzniecić powstanie na Wołyniu. Wobec przewagi nieprzyjaciela i klęski gen. J. Zajączka pod Chełmem przeprawił się na lewy brzeg Wisły z zamiarem przyjścia z pomocą słabym oddziałom T. Kościuszki. Od kwietnia 1794 dowodził 1 regimentem. 16 kwietnia awansował na generała majora. W bitwie pod Szczekocinami dowodził lewym skrzydłem wojsk powstańczych.

Zmarł w Małogoszczu na skutek ran odniesionych w bitwie pod Szczekocinami.

Bibliografia

• H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza „Ajaks” Pruszków 1998.