Jan Hoffman

Jan Hoffman

Jan Hoffman
Data i miejsce urodzenia	11 czerwca 1906 Kraków
Data i miejsce śmierci	25 października 1995 Kraków
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianista, profesor
Odznaczenia

Jan Hoffman (ur. 11 czerwca 1906 w Krakowie^[1], zm. 25 października 1995 tamże) – polski pianista, pedagog, profesor i rektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie.

Życiorys

Syn Juliusza i Reginy z Kleinów^[1]. Kształcił się w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie pod kierunkiem m.in. Józefa Śliwińskiego i Wiktora Łabuńskiego, dyplom uzyskał w 1928. Kontynuował następnie studia w Krakowie i Berlinie u Egona Petriego, jako jego asystent, jednocześnie dojeżdżając do Lwowa, gdzie pracował jako pedagog w szkole muzycznej Sabiny Kasparek. W latach 1931–1933 był profesorem konserwatorium krakowskiego^[1]. Później do wybuchu II wojny światowej udzielał prywatnych lekcji w Krakowie, Lwowie i Bielsku. W czasie wojny przebywał początkowo we Lwowie, gdzie do 1941 był docentem konserwatorium, następnie w Krakowie. Ukrywał się przed gestapo, zajmował się tajnym nauczaniem, dawał tajne koncerty.

Zaraz po wojnie był w gronie współtwórców Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie (od 1979 Akademii Muzycznej). Pełnił na tej uczelni szereg funkcji, m.in. dziekana Wydziału Instrumentalnego (1945–1949, 1954–1955), kierownika Katedry Fortepianu (1963–1978), prorektora (1963–1966, 1975–1978), rektora (1966–1968). W 1958 otrzymał tytuł profesorski. Po przejściu na emeryturę w 1978 kontynuował pracę pedagogiczną. Był ponadto pedagogiem w Helsinkach, gdzie w latach 1962–1981 prowadził mistrzowskie kursy pianistyczne, oraz w Weimarze. Do jego uczniów należeli m.in. Władysław Kędra, Marek Drewnowski, Janusz Dolny, Janina Baster, Marek Mietelski, Fin T. Mikkilä (dwukrotny juror Konkursów Chopinowskich), Adam Wodnicki oraz Andrzej Zieliński (założyciel zespołu Skaldowie).

W latach 1926–1968 współpracował w Polskim Radiem. Był jurorem wielu konkursów pianistycznych, m.in. pięciu Konkursów Chopinowskich (1949–1970), konkursów w Bydgoszczy i Łodzi, a z zagranicznych m.in. Konkursu im. Roberta Schumanna w Berlinie, Praskiej Wiosny, konkursów w Bolzano, Seregni i Monachium (pięciokrotnie). Działał w Stowarzyszeniu Polskich Artystów Muzyków oraz Towarzystwie im. Fryderyka Chopina w Warszawie (wieloletni wiceprzewodniczący Zarządu Głównego i przewodniczący Rady Naukowej). W 1950 został laureatem nagrody państwowej I stopnia (zespołowej), był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980)^[2], Orderem Sztandaru Pracy I klasy, tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL. Otrzymał również trzy Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1964, 1968, 1986).

Koncertował jako solista i kameralista, w latach międzywojennych również jako dyrygent. Wykonywał utwory polskich kompozytorów współczesnych (m.in. Witolda Lutosławskiego i Artura Malawskiego – jako pierwszy wykonał jego Etiudy symfoniczne), a także klasyków – Johanna Sebastiana Bacha, Ludwiga van Beethovena, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Johannesa Brahmsa; występował i nagrywał m.in. z Eugenią Umińską, Bolesławem Woytowiczem, Janem Ekierem, Zbigniewem Drzewieckim. Zajmował się również edytorstwem – przygotował do wydania w Polskim Wydawnictwie Muzycznym ponad 150 pozycji (część wspólnie ze Zbigniewem Drzewieckim i Adamem Riegerem), m.in. wybór pieśni (z S. Hoffmanową)^[3][4].

Zmarł w 1994 roku w Krakowie. Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim (kwatera LXIX pas B-2-10)^[5].

Przypisy

Bibliografia

• Encyklopedia muzyczna PWM. Część biograficzna, tom IV: H-J (pod redakcją Elżbiety Dziębowskiej), Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1993

Linki zewnętrzne

• Poczet rektorów Akademii Muzycznej w Krakowie
• Publikacje muzyczne (razem z Adamem Riegerem)
• Prof. zw. Jan Hoffman, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2010-08-13] .