Jan Hroboni

Grobowiec rodziny Jana Hroboniego

Jan Wacław Hroboni^[a] (ur. 12 lipca 1872 w Krakowie, zm. 10 maja 1937 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, prokurator, specjalista postępowania cywilnego.

Życiorys

Urodził się 12 lipca 1872 w Krakowie jako syn Karola i Anieli z domu Markiewicz^[1][2]. Kształcił się w C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, gdzie w 1890 ukończył VII klasę^[3], a w 1891 zdał egzamin dojrzałości^[4][5]. W 1895 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego^[1]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej podjął służbę w sądownictwie Austro-Węgier. Początkowo pracował w służbie przygotowawczej przy C. K. Sądzie Obwodowym we Lwowie^[1]. Jako auskultant C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie od około 1896 do około był przydzielony do C. K. Sądu Obwodowego w Kołomyi^[6][7][1]. W 1898 został mianowany sędzią i przydzielony do C. K. Sądu Powiatowego w Starym Samborze, po czym w tym samym roku został przeniesiony dp C. K. Sądu Obwodego w Stanisławowie, gdzie do około 1900 był adjunktem^[8][9] i pełnił funkcję sędziego śledczego^[1]. Na tej posadzie pracował m.in. przy sprawie zabójstwa, która stała się kanwą dramatu Stanisława Wyspiańskiego pt. Sędziowie z 1907^[1]. Od około 1900 do około 1903 był adjunktem C. K. Wyższego Sądu Krajowego we Lwowie bez oznaczenia miejsca służbowego^[10][11][12]. Od około 1903 do około 1910 był zastępcą prokuratora C. K. Prokuratorii Państwa w Stryju (początkowo Jana Scherffa, potem od około 1907 Wacława Czernego, od około 1909 Wiktora Swobody)^{[13][14][15][16][17][18][19][1]}. W grudniu 1909 został przeniesiony do Birczy^[20][1], gdzie od około 1910 do około 1913 w charakterze radcy był naczelnikiem C. K. Sądu Powiatowego^[21][22][23]. Od około 1913 w randze radcy sądu krajowego sprawował stanowisko kierownika C. K: Sądu Powiatowego przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku^[24][1]. Do 1918 pozostawał sędzią przy tymże sądzie w randze c. k. radcy sądu krajowego^[25]. Należał do Związku Austriackich Sędziów^[26].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Jako sędzia Sądu Okręgowego w Sanoku postanowieniem z 31 sierpnia 1919 otrzymał VI rangę służbową^[27][28]. W czasie niespełna 10-letniej służby w Sanoku wykazywał się pozytywnie swoją pracą^[1]. 7 grudnia 1922 ze stanowiska sędziego Sądu Okręgowego w Sanoku został mianowany przez Naczelnika Państwa sędzią Sądu Najwyższego z dniem 1 stycznia 1923^[29][30]. Pracował w Izbie Cywilnej SN w latach 20. i 30. do końca życia^[31], brał udział w orzekaniu jako przewodniczący składu sędziowskiego SN^[32][1]. Na polecenie Ministerstwa Sprawiedliwości był autorem uwagi przyjętych przy kodyfikacji prawa o notariacie^[1]. Został członkiem pierwszego komitetu redakcyjnego pisma „Nowy Proces Cywilny”, powołanego w 1933^[33] (późniejszy „Polski Proces Cywilny”^[34]). Publikował także artykuły z zakresu postępowania cywilnego w pismach „Głos Sądownictwa”, „Czasopismo Sędziowskie”, „Przegląd Sądowy”, „Gazeta Sądowa Warszawska”^[1].

Zmarł 10 maja 1937 w Warszawie^{[35][36][1][37][38][2]}. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 13 maja 1937 (kwatera 315-6-18)^[35][39][2].

Jego żoną była Felicja z domu Marek (zm. 1952 w wieku 77 lat^[2][40]). Ich dziećmi byli Stanisław (1902-1940, inżynier mechanik, oficer Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej), Tadeusz (1905-1986, lekarz-chirurg, powstaniec warszawski), Zofia (zm. w 1917 w wieku 9 lat)^[41]. Wraz z rodziną mieszkał w Sanoku przy ulicy Jana III Sobieskiego nr 207 (pod tym samym adresem zamieszkiwała rodzina sędziego Zygfryda Gölisa)^[42].

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1914)^[22][43].
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1914)^[22][43].

Uwagi

Przypisy