Jan Jacek Serwin
| porucznik[1] | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
_BAR.svg){kind=small} | |
Jan Jacek Serwin (ur. 8 czerwca 1843, zm. 6 lipca 1926) – porucznik, weteran[1] powstania styczniowego.
Jan Jacek Serwin urodził się we wsi Serniki na Lubelszczyźnie, był rolnikiem.
Po wybuchu powstania wstąpił do oddziału Kazimierza Bogdanowicza. Brał z nim udział w bitwie pod Sawinem. Po klęsce Bogdanowicza przeszedł do oddziału Marcina Borelowskiego. W lecie 1863 przeszedł do oddział Bronisława Rudzkiego, w którego szeregach walczył między innymi w bitwie pod Depułtyczami oraz bitwie pod Fajsławicami. Wkrótce po klęsce pod Fajławicami, dostał się do niewoli rosyjskiej i był więźniem Zamku Lubeskiego oraz Cytadeli Warszawskiej. Za udział w powstaniu został zesłany na Sybir, gdzie spędził 3 lata[2]. Po powrocie do Królestwa mieszkał w Warszawie.
Po odzyskaniu niepodległości działał w Komitecie wsparć Weteranów 1863 w Lublinie. Po śmierci prezesa Brunona Dymowskiego 1 kwietnia 1926 roku, Jan Serwin został nowym prezesem, funkcję tę pełnił do swojej śmierci[3].
Był odznaczony Krzyżem Walecznych[2].
Zmarł 6 lipca w Lublinie, został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie[2].
Przypisy
- ↑ a b Oficerowie-weterani uczestnicy powstania narodowego 1863 r.. W: Rocznik Oficerski 1923.. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych Sztab Generalny - Oddział V., 1923, s. 59.
- ↑ a b c Groby uczestników powstania styczniowego na cmentarzach Lublina. Lublin: Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie, Towarzystwo Miłośników Lublina, 1985, s. 35-36.
- ↑ Andrzej Kaproń. Komitet Wsparć Weteranów 1863 roku w Lublinie. „Annales Universitatis mariae Curie-Skłodowka Lublin - Polonia”. LII/LIII Sectio F, s. 115-127, 1997/1998. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Media użyte na tej stronie
Baretka: Krzyż Walecznych (1920).