Jan Kamieński

Jan Kamieński

Frant, Cozas, Konar, Litwin, Klimaszewski

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	17 czerwca 1906 Klewinowo
Data i miejsce śmierci	29 maja 1987 Spring Hill (Floryda)
Przebieg służby
Lata służby	1931–1946
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa Narodowe Siły Zbrojne
Jednostki	62 Pułk Piechoty (II RP) 4 Dywizja Piechoty (II RP) 1 Dywizja Grenadierów Brygada Szkolna (PSZ) Oddział III Operacyjny Komendy Głównej AK, NIE, Delegatura Sił Zbrojnych na Kraj, Narodowe Siły Zbrojne
Stanowiska	oficer sztabu, oficer Oddziału i szef Oddziału III KG AK, komendant Obszaru Zachodniego NIE, inspektor Inspektoratu Południowego NSZ
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa powstanie warszawskie działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce
Późniejsza praca	zarządca części majątku rządu RP na uchodźstwie
Odznaczenia

Jan Kamieński pseud. „Frant”, „Cozas” (błędnie „Cozaś”), „Konar”, „Litwin”, „Klimaszewski” (ur. 17 czerwca 1906 w Klewinowie, zm. 29 maja 1987 w Spring Hill na Florydzie) – oficer Wojska Polskiego II RP, Armii Krajowej, NIE i NSZ, dyplomowany podpułkownik piechoty służby stałej, cichociemny.

Życiorys

W latach 1922–1928 uczył się w Gimnazjum Państwowym im. T. Kościuszki w Słonimiu, gdzie zdał maturę. Od lipca 1928 do maja 1929 roku uczył się w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Berezie Kartuskiej, Szkole Podchorążych Saperów oraz Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej (1 września 1929 – 15 sierpnia 1931). Od 1931 roku służył w 62 pułku piechoty. W latach 1937–1939 studiował w Wyższej Szkole Wojennej (XVIII promocja).

We wrześniu 1939 roku walczył jako oficer operacyjny w 4 Dywizji Piechoty. 17 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Na Węgrzech był internowany. W styczniu 1940 roku znalazł się we Francji, gdzie walczył w 1 Dywizji Grenadierów jako oficer sztabu w Oddziale III sztabu. Był ranny. W tym czasie był 4-krotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. W okresie 21 czerwca – 16 września 1940 roku przebywał w szpitalu w niewoli niemieckiej. Po ucieczce, od 21 września przez rok organizował nielegalną ewakuację polskich żołnierzy z Lyonu do Wielkiej Brytanii, był w tym czasie kierownikiem placówki ewakuacyjnej. Od kwietnia 1941 roku pod pseudonimem „Frant” kierował również placówką wywiadowczą Oddziału II w Lyonie. W styczniu 1942 roku przez Hiszpanię, Portugalię i Gibraltar przedostał się do Wielkiej Brytanii. 16 lutego został przydzielony do 3 kompanii strzeleckiej I Oficerskiego Baonu Szkolnego i wyznaczony na stanowisko wykładowcy na kursie dowódców kompanii^[1]. Następnie pełnił służbę w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza, w którym do listopada 1943 roku był szefem Wydziału Wyszkolenia.

Został zaprzysiężony 16 maja 1942 roku, po listopadzie 1943 roku został przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Zrzutu dokonano w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 7”, którą dowodził kpt. Kazimierz Wünsche. Zrzut przyjęła placówka odbiorcza „Jodła 1” położona 12 km na północny wschód od Dobieszyna, w powiecie kozienickim. Po skoku Kamieński dostał przydział do Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej AK jako oficer oddziału.

W czasie powstania warszawskiego należał do I rzutu Komendy Głównej AK, był oficerem oddziału. Przeszedł szlak bojowy Wola – Stare Miasto – kanały – Śródmieście Północ – Śródmieście Południe. Po kapitulacji powstania wyszedł z miasta z ludnością cywilną. Od października 1944 roku był szefem Oddziału III KG AK.

Po rozwiązaniu AK przeszedł do NIE: do 21 marca 1945 roku na stanowisku komendanta Obszaru Zachodniego tej organizacji. Do 6 sierpnia 1945 roku był komendantem Okręgu Kraków Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Jednocześnie działał w NSZ: był inspektorem Inspektoratu Południowego NSZ (województwa: krakowskie, rzeszowskie, kieleckie, śląsko-dąbrowskie i wrocławskie). Działał wtedy pod pseudonimami: „Litwin” (w DSZ) i „Klimaszewski” (w NSZ).

Po rozwiązaniu DSZ na Kraj 6 sierpnia 1945 roku „Litwin” opuścił Polskę i przedostał się do 2 Korpusu we Włoszech, a następnie przybył do Londynu i 7 września 1945 roku zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Został ponownie skierowany do kraju, gdzie przybył na początku 1946 roku. Mieszkał m.in. w Zakopanem. Zagrożony aresztowaniem, po kilku miesiącach wyjechał i 17 sierpnia 1946 roku przyjechał do Wielkiej Brytanii, później osiedlił się we Francji (farma Maynadarie), i ostatecznie w Stanach Zjednoczonych.

W pierwszych latach powojennych (od 1946 do co najmniej 1955 roku) Jan Kamieński był dysponentem części funduszy, którymi gen. Władysław Anders finansował kilka kolejnych rządów RP na uchodźstwie^[2][3].

Tablica upamiętniająca zrzut cichociemnych w Grabowie nad Pilicą

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 roku
• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku
• kapitan – 19 marca 1939 roku
• major – ze starszeństwem z dniem 1 marca 1944 roku
• podpułkownik – 1 września 1945 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[4]
• Medal Wojska^[5]
• Znak Spadochronowy Armii Krajowej^[5]
• Krzyż Wojenny (Francja) ze srebrną gwiazdą.

Życie prywatne

Jan Kamieński był synem Michała i Amelii z domu Matel. W 1935 roku ożenił się z Aliną Konarzewską. Mieli dwie córki, jedną z nich była Halina Teresa (ur. w 1937 roku).

Jego ciało po śmierci zostało sprowadzone do Polski i pochowane na cmentarzu w Tryczówce.

Upamiętnienie

We wsi Grabów nad Pilicą, gdzie znajdował się rejon zrzutu cichociemnych, w tym Jana Kamieńskiego, odsłonięto pomnik w postaci głazu z tablicą upamiętniającą operację „Weller 7”.

Przypisy

Bibliografia

• Rozkazy dzienne. I Oficerski Baon Szkolny, 1942.
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 44–46. ISBN 83-902499-5-2.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 333. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny, 1982, s. 187–188.
• Powstańcze biogramy. [dostęp 2013-11-09].
• Jan Kamieński. [dostęp 2013-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-09)].

Linki zewnętrzne

• Biogram. elitadywersji.org