Jan Kanty Julian Sierawski

Jan Kanty Julian Sierawski

Jan Kanty Julian Sierawski – portret pędzla Józefa Kurowskiego (1833)
generał
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1777 Kraków
Data i miejsce śmierci	1849 Paryż
Przebieg służby
Siły zbrojne	Legiony Polskie, Armia Napoleona, Armia Księstwa Warszawskiego, Armia Królestwa Polskiego
Jednostki	6 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego, 5 Dywizja Piechoty
Stanowiska	komendant twierdzy Modlin, Gubernator wojskowy Warszawy, komendant twierdzy zamojskiej,
Główne wojny i bitwy	Insurekcja kościuszkowska, Insurekcja Deniski, Wojny napoleońskie, Wojna polsko-austriacka, Bitwa pod Radzyminem, Powstanie listopadowe, Bitwa pod Wronowem, Bitwa pod Kazimierzem Dolnym
Odznaczenia

Jan Kanty Julian Sierawski

(c) Bastian, CC BY 3.0 Herb Sierawski, odmiana herbu Słoń
Rodzina	Sierawscy
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1777 Kraków
Data i miejsce śmierci	1849 Paryż

Jan Kanty Julian Sierawski herbu Słoń (13 lutego 1777, Kraków – 1849, Paryż) – polski generał.

Wczesne lata

Walczył w powstaniu kościuszkowskim, insurekcji Deniski^[1], oraz Legionach Polskich i kilku kampaniach napoleońskich. W 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. 19 stycznia 1809 nominowany na stopień pułkownika. W czasie wojny polsko-austriackiej 1809 dowodził 6 pułkiem piechoty XW w składzie 1 Brygady Piechoty pod Michałem Sokolnickiem, między innymi prowadząc batalion piechoty w bitwie pod Radzyminem, dowodząc oblężeniem Sandomierza. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[2].

3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818-1820).

Powstanie listopadowe

Od początku poparł powstanie listopadowe. Gubernator wojskowy Warszawy od 30 listopada do 4 grudnia 1830^[3].14 grudnia 1830 dostał nominację na stanowisko komendanta twierdzy zamojskiej.

W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i „niepokojenia” Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) położyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim^[4].

Od 5 czerwca był dowódcą 5 Dywizji Piechoty.

Schyłek życia

Po klęsce powstania udał się na emigrację. W 1835 roku został skazany przez władze rosyjskie na konfiskatę dóbr za udział w powstaniu listopadowym^[5]. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte.

Zmarł w Paryżu. Pochowany jest na cmentarzu Montmartre.

Był członkiem w stopniu czwartym loży wolnomularskiej Jedność Słowiańska^[6].

Grób na cmentarzu Montmartre (po lewej stronie)

Odznaczenia

• Order Świętego Stanisława II klasy (1815)^[7]
• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (1808)^[7]
• Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1809 i 1813)^[7]
• Order Świętego Włodzimierza III klasy (Rosja, 1816)^[7]

Przypisy