Jan Kanty Podolecki
Jan Kanty Podolecki, ps. „Jaśko z Beskidu” (ur. w 1800 w Bezmiechowej, zm. 28 maja 1855 w Pau) – poeta, publicysta, badacz kultury ludowej, ziem górskich, działacz niepodległościowy, narodowy, socjalistyczny, polityk, tłumacz.
Życiorys
W Lisku, w majątku Wincentego Krasickiego spędził dzieciństwo i młodość, a po jego śmierci przeniósł się wraz z rodzicami do Rzepedzi. Tam mieszkał przez kolejne 20 lat, badając kulturę Łemków i prowadząc działalność społeczno-polityczną. Wędrował po Bieszczadach z Wincentym Polem i K.J. Turowskim). Przebywał u hr. Michała Konarskiego w Wetlinie. Zarządzał majątkiem Rzepedź. Dwór tamtejszy stał się miejscem ożywionego życia towarzyskiego i schronienia dla powstańców, emisariuszy.
Uczestnik spisków patriotycznych w Galicji, przygotowań do powstania krakowskiego w 1846, w czasie Wiosny Ludów 1848, członek Centralnej Rady Narodowej we Lwowie; działacz TDP, 1849–51 w jego Centralizacji.
Na podstawie miejscowego podania napisał powieść Hnatowe Berdo i Elegię na śmierć wieszcza z Miodobrodu Tymona Zaborowskiego, poemat Władysław Warneńczyk. W 1848 w Paryżu wydano jego dzieło Słowa prawdy dla ludu polskiego.
Ożenił się z Sabiną Kieszkowską (córka Stanisława, siostra Henryka)[1].
Przypisy
- ↑ Herbarz polski (10) 1907 ↓, s. 59.
Bibliografia
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 10: Kęstowscy – Komorowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1907, s. 1-391.
- A.Grodek, Wstęp w: Podolecki Jan Kanty, Wybór pism z lat 1846-1851 Arrangement, Warszawa 1955 PWN