Jan Krzysztof Damel
.jpg) Autoportret. | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | polska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
Jan Krzysztof Damel (ur. w 1780 w Mitawie, zm. 30 sierpnia 1840 w Mińsku) – polski malarz i karykaturzysta. Nawiązywał do malarstwa klasycystycznego.
Był absolwentem Szkoły Głównej Wileńskiej[1]. Studiował malarstwo na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim u Franciszka Smuglewicza i Jana Rustema. W 1809 został magistrem malarstwa. W latach 1820-1822 przebywał na zesłaniu na Syberii w Tomsku, Tobolsku i Enisejsku (zbiór rysunków i karykatur w Dzienniku podróży po Syberii). Po powrocie do kraju zamieszkał w Mińsku.
Tematyką jego obrazów jest historia Polski (Spotkanie Jana III z cesarzem Leopoldem pod Wiedniem 1818; Tadeusz Kościuszko ranny pod Maciejowicami; Paweł I uwalnia z niewoli T. Kościuszkę). Zajmował się również tematyką napoleońską (Odwrót wojsk francuskich w 1812 na placu przy ratuszu w Wilnie). Był również uznanym portrecistą (portret profesora J. Frankla, 1811, F.N. Golańskiego, ok. 1812, kilka autoportretów, portret M.A. Rawiczowej z synem 1831). Jego dorobkiem są też liczne obrazy z kościołów ziemi wileńskiej i mińskiej (np. Św. Józef z dzieciątkiem Jezus w Wiszniewie, 1811, Św. Konstancja do fary w Nieświeżu, po 1825) oraz pejzaże okolic Mińska.
Pochowany został w podziemiach kościoła Podwyższenia Świętego Krzyża na Cmentarzu Kalwaryjskim w Mińsku.
Bywa wskazywany jako jeden z pierwozworów postaci Hrabiego z Pana Tadeusza[2].
Przypisy
Media użyte na tej stronie