Jan Lachowicz (1897–1939)
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 maja 1897 Stary Sambor |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 24 września 1939 Przemyśl |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |  Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie |
| Formacja | Związek Strzelecki Legiony Polskie |
| Jednostki | 1 pułk piechoty LP 1 pułk artylerii LP 4 pułk piechoty LP 40 pułk piechoty (Austro-Węgry) 33 pułk strzelców (Austro-Węgry) 5 pułk piechoty 2 pułk strzelców podhalańskich 11 pułk piechoty 84 pułk piechoty batalion KOP „Ostróg” 98 pułk piechoty rezerwowy |
| Stanowiska | obwodowy komendant PW dowódca batalionu kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa) |
| Odznaczenia | |
   | |
Jan Lachowicz[1] (ur. 14 maja 1897 w Starym Samborze, zm. 24 września 1939 w Przemyślu) – żołnierz Legionów Polskich, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 14 maja 1897 roku w Starym Samborze[2], w rodzinie Antoniego i Zuzanny z Langenfeldów. W roku 1914 ukończył seminarium nauczycielskie w Tarnopolu i wstąpił do Związku Strzeleckiego. W sierpniu tegoż roku przydzielony został do 1 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. Brał udział w bitwach pod Laskami, Kamieniuchą, Łowczówkiem, Przepiórowem, Tarłowem oraz w kampanii wołyńskiej i bitwie pod Jabłonką Wielką. Ranny we wrześniu 1915 roku w trakcie walk pod Kuklą. Kolejnymi miejscami jego przydziału były 1 pułk artylerii oraz 4 pułk piechoty, w którym ukończył szkołę oficerską (1917) i służył w kompanii karabinów maszynowych[4].
Za walki w szeregach 1 pułku piechoty Legionów Polskich stoczone w okresie I wojny światowej odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, co zostało potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.13000 z 17 maja 1922 roku, opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z dnia 4 stycznia 1923 roku[5].
Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austro-węgierskiej i służył w 40 pułku piechoty oraz 33 pułku strzelców. Z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 roku dostał się pod Ustrzykami do niewoli ukraińskiej, po uwolnieniu z której został przydzielony do 5 pułku piechoty Legionów[3]. Z dniem 1 września 1919 roku został mianowany na stopień podporucznika piechoty, a w połowie listopada tego roku odkomenderowano go do Dowództwa Powiatowego Etapów Troki, na stanowisko oficera do zleceń[4].
Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W dniu 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1024. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk strzelców podhalańskich[6]. W latach 1922–1930 pełnił służbę w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[7][8][9]. W dniu 1 grudnia 1924 roku awansowany został do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 434. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W marcu 1930 ogłoszono jego przeniesienie do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego[11][a].
17 grudnia 1931 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12][13]. W marcu 1932 został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu w 84 pułku piechoty[14][15], a w kwietniu 1934 przesunięty na stanowisko kwatermistrza[16].
W 1938 przeniesiono go do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy batalionu KOP „Ostróg”[2][17]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 63. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13].
Po wybuchu II wojny światowej wziął udział w walkach kampanii wrześniowej. Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął stanowisko dowódcy II batalionu 98 pułku piechoty rezerwowego (batalion ten wystawiony został przez baon KOP „Ostróg”). Poległ dnia 24 września 1939 roku w Przemyślu[18][b].
Jan Lachowicz był żonaty z Feliksą Spaczyńską, z którą miał dwie córki: Barbarę Zofię (ur. 1922) i Czesławę Wacławę (ur. 1925)[19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7143
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[20]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)[21]
Uwagi
- ↑ Według informacji zawartych na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku (biogramy legionistów), Jan Lachowicz pełnił również przez pewien czas służbę w 4 dywizjonie pancernym.
- ↑ Według Ludwika Głowackiego poległ w dniu 19 września 1939 roku pod Lwowem (Ludwik Głowacki - Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, rok 1976, s. 186).
Przypisy
- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Jan IV Lachowicz” dla odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
- ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 675.
- ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 85.
- ↑ a b Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku ↓.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 I 1923, s. 6.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 89.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155, 430.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147, 372.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 27, 212.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 XII 1924, s. 741.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 III 1930, s. 106.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 XII 1931, s. 400.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 471.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 III 1932, s. 224.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 40, 612.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 VI 1934, s. 150.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18, 936.
- ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 226.
- ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 660.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 64, poz. 82 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-01-23].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Tadeusz Kryska-Karski: Straty korpusu oficerskiego 1939–1945. Londyn: Polska Fundacja Kulturalna, 1996. ISBN 0-85065-252-9.
- Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w wojsku polskim 1935–1939. Warszawa: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Lachowicz Jan. [dostęp 2020-01-23].
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.
Orzełek legionowy