Jan Lamers

Jan Lamers

Florian

pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	10 września 1897 Biała Niżna, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	24 listopada 1957 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I
Stanowiska	dowódca Obwodu Śródmieście AK, szef sztabu Grupy „Północ”
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (powstanie warszawskie)
Odznaczenia

Jan Lamers, ps. „Florian” (ur. 10 września 1897 w Białej Niżnej, zm. 24 listopada 1957 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Jana i Pauliny z d. Kolousek. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 był żołnierzem Legionów. 21 czerwca 1916 został ranny w walkach pod Gruziatynem^[1] na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym od listopada 1917 wcielony do armii austriackiej.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Żołnierz 5 pułku piechoty Legionów. Od marca 1919 awansowany do stopnia podporucznika piechoty, zaś od 1 maja 1920 porucznika. W szeregach pułku uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 został przeniesiony do 71 pułku piechoty. W 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[2]. Od 1930 został przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930^[3]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932^[4]. W październiku tego roku wrócił do 36 pp na stanowisko dowódcy batalionu^[5]. 3 listopada 1932 został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na drugi rocznik kursu 1931–1933^[6]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

We wrześniu 1939 był organizatorem i dowódcą oddziału „Szack”, a od 12 września 1939 był szefem sztabu Grupy „Kowel” dowodzonej przez płk. dypl. Leona Koca^[8]. W czasie okupacji niemieckiej, od początku 1940 był członkiem ZWZ. Od lata 1940 do listopada 1941 był komendantem Obwodu ZWZ Warszawa Śródmieście. Później został przeniesiony do Komendy Głównej ZWZ-AK na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacji i Odtwarzania Sił Zbrojnych „Kotary” w Oddziale I Organizacyjnym KG. W czasie powstania warszawskiego od 9 sierpnia był szefem sztabu Grupy AK „Północ”. 27 września 1944 awansowany do stopnia pułkownika^[9]. Po upadku powstania trafił do Oflagu II C Woldenberg (nr jeniecki 101436). Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945 powrócił do kraju. Mieszkał i zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-11-13a)^[10].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (2 października 1944)^[9] nr 12724
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[11]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[12]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[13]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2.
• Ney-Krwawicz M., Komenda Główna Armii Krajowej, Warszawa 1990 ISBN 83-211-1055-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.