Jan Lelej

Jan Lelej

podporucznik
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1917 Ugły
Data i miejsce śmierci	13 października 2011 Olsztyn
Przebieg służby
Lata służby	1938-1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	86 Pułk Piechoty, 2 Batalion Strzelców Morskich, Wojskowa Składnica Tranzytowa (Westerplatte)
Główne wojny i bitwy	obrona Westerplatte
Późniejsza praca	tokarz
Odznaczenia

Jan Lelej (ur. 10 maja 1917 w Ugłach, zm. 13 października 2011 w Olsztynie)^[1] – żołnierz Wojska Polskiego II RP, obrońca Westerplatte, odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się we wsi Ugły pod Wołożynem. W okresie II Rzeczypospolitej mieszkał na terenie województwa nowogródzkiego. Ukończył szkołę powszechną i dwa lata szkoły ślusarsko-mechanicznej. W 1938 został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. W 1939 wcielono go do 86 Pułku Piechoty, stacjonującego w Helenowie pod Mołodecznem. W tym samym roku zgłosił chęć rozpoczęcia nauki w szkole podoficerskiej.

W lipcu 1939 jako elew kompanii szkolnej szkoły podoficerskiej został odkomenderowany do służby w 2 Batalionie Strzelców Morskich w Gdyni, a następnie od 13 sierpnia 1939 – do Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.

W nocy z 31 sierpnia na 1 września 1939 pełnił służbę na wartowni nr 5. W czasie obrony Westerplatte pozostawał w niej wraz z grupą żołnierzy ubezpieczających plażę. Po zniszczeniu wartowni 2 września, dołączył do obsady placówki „Tor kolejowy”. W czasie walk został ranny. Po kapitulacji Westerplatte znalazł się w niewoli niemieckiej. Był osadzony w Stalagu I A, gdzie pracował jako parobek, mechanik samochodowy i murarz. Na początku 1945, podczas ewakuacji jeńców wojennych z terenu Prus Wschodnich, uciekł z niewoli, przedostał się na ziemie polskie i do zakończenia działań wojennych przebywał w Białymstoku.

Po wojnie zamieszkał w Ostródzie. W latach 1946-1954 pracował jako intendent w Milicji Obywatelskiej i Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego. Od 1955 był zatrudniony jako tokarz w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego. Udzielał się społecznie. Był przewodniczącym rady zakładowej i radnym miejskim. W 1977 przeszedł na emeryturę.

W 1989 został awansowany do stopnia podporucznika w stanie spoczynku i odznaczony Orderem Virtuti Militari. W 1990 przyznano mu rentę inwalidy wojennego.

W końcowych lata życia był obłożnie chory. Ostatnie tygodnie spędził w Domu Pomocy Społecznej "Kombatant" w Olsztynie. Zmarł 13 października 2011 jako przedostatni z obrońców Westerplatte^[1].

Odznaczenia

• 1945 Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• 1966 Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• 1968 Odznaka honorowa „Zasłużony dla Warmii i Mazur”
• 1969 Brązowy Krzyż Zasługi
• 1971 Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1982 Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”
• 1984 Odznaka Honorowa „Za zasługi dla Miasta Gdańska”
• 1989 Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• 1997 Medal 1000-lecia Miasta Gdańska
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”

Zobacz też

• Ostatnia załoga Westerplatte

Przypisy

Linki zewnętrzne

• WojciechW. Gudaczewski WojciechW., Ostróda: Nasz obrońca Westerplatte, naszaostróda.pl, 5 stycznia 2010 [dostęp 2011-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03]  (pol.).
• TadeuszT. Peter TadeuszT., Jan Lelej, jeden z trzech żyjących Westerplattczyków, UM Ostróda, 8 września 2009 [dostęp 2011-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-04]  (pol.).