Jan Maria Jackowski

Jan Maria Jackowski

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	23 stycznia 1958 Olsztyn
Przewodniczący Rady m.st. Warszawy
Okres	od marca 2004 do maja 2005
Przynależność polityczna	Liga Polskich Rodzin
Poprzednik	Jan Wieteska (p.o.)
Następca	Karol Karski

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl

Jan Maria Jackowski przemawiający podczas 45. posiedzenia Senatu RP VIII kadencji (2013)

Jan Maria Jackowski (ur. 23 stycznia 1958 w Olsztynie) – polski polityk, pisarz, dziennikarz, historyk, doktor nauk humanistycznych, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej III kadencji, przewodniczący Rady m.st. Warszawy w latach 2004–2005, członek Trybunału Stanu w latach 2005–2007, od 2011 senator VIII, IX i X kadencji.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Urodził się jako syn Jerzego Jackowskiego (1912–1976), oficera Wojska Polskiego i Armii Krajowej, leśnika i działacza na rzecz ochrony przyrody^[1], oraz Jadwigi Jackowskiej z domu Kornaga (1915–2006)^[2], publicystki oraz działaczki społecznej. W 1976 był finalistą II Olimpiady Historycznej^[3], w tym samym roku uzyskał maturę w V Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Szczecinie. W 1982 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie obronił pracę magisterską pt. Początki polskiej fotografii politycznej napisaną pod kierunkiem Ireneusza Ihnatowicza^[4], został także absolwentem Podyplomowego Studium Fotografii Naukowej i Technicznej na Wydziale Biologii tej uczelni. W 2007 ukończył studia podyplomowe z zarządzania nieruchomościami w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego. W 2017 na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w dyscyplinie historia^[5].

Podczas studiów związał się z opozycją demokratyczną, w związku z tą działalnością był inwigilowany i rozpracowywany przez funkcjonariuszy SB^[6]. W 2002 prezes IPN nadał mu status osoby pokrzywdzonej^[7].

Zajmował się fotografią, swoje prace wystawiał m.in. w galerii Repassage 2^[8]. W pierwszej połowie lat 80. pracował jako nauczyciel w szkole średniej. Później pracował w wydawnictwach, zajmował się też publicystyką i pisarstwem. W 1981 został fotoreporterem „Tygodnika Solidarność”, a w 1982 podjął pracę w „Tygodniku Powszechnym”. Od 1984 do 1990 był redaktorem kwartalnika „Fotografia”.

W 1990 został etatowym dziennikarzem Telewizji Polskiej. W latach 1990–1997 tworzył lub współtworzył kilka cykli programów telewizyjnych dla TVP1, m.in. Drogi do wolności (1992–1993), Interpelacje (1989–1991), Pro Familia (1994), Gabinet Cieni (1990) i Rodzina Rodzinie (1991–1997), a także film dokumentalny Nadzieja jutra (1994)^[9]. Od 1993 do 1995 zasiadał w Radzie ds. Mediów i Informacji przy prezydencie Lechu Wałęsie. Autor publikacji w „Naszym Dzienniku”, „Niedzieli” i „Mojej Rodzinie”. Został również publicystą Radia Maryja. Laureat Nagrody im. Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego – Ojca Rodziny, a także Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka. Jest autorem kilkunastu publikacji książkowych i ponad 1600 artykułów prasowych^[7]. O jego najbardziej znanej książce pt. Bitwa o Polskę z 1993 papież Jan Paweł II mówił: Wszyscy wiedzą, że Polska przeżywa teraz to, co jeden z autorów współczesnych, nawet dzisiejszych, nazwał „Bitwa o Polskę”. Toczy się taka bitwa o Polskę. Można powiedzieć: bitwa o polską dusze, bitwa o charakter naszego społeczeństwa, naszego narodu, naszego kraju, o kierunek naszej przyszłości – właśnie: z tym Krzyżem, czy bez tego Krzyża!^[10].

W latach 2001–2016 przez trzy kadencje był członkiem Rady Powierniczej Zamku Królewskiego w Warszawie^[11].

Działalność polityczna

Był jednym z założycieli związanego z Radiem Maryja Stowarzyszenia Rodzina Polska. W 1997 został posłem na Sejm III kadencji w okręgu podwarszawskim z listy Akcji Wyborczej Solidarność (otrzymał 37 239 głosów). Przewodniczył Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 należał krótko do Przymierza Prawicy. W tym samym roku z listy Akcji Wyborczej Solidarności Prawicy bez powodzenia ubiegał się o reelekcję jako bezpartyjny z poparciem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego (otrzymał 4240 głosów^[12]). Tuż po wyborach wstąpił do ZChN, z którego w 2002 przeszedł do Ligi Polskich Rodzin^[13]. Z jej listy w wyborach samorządowych w tym samym roku bez powodzenia kandydował na prezydenta Warszawy (otrzymał 2,16% głosów^[14]) oraz uzyskał mandat radnego tego miasta. W latach 2002–2004 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego, a następnie do 2005 przewodniczącego Rady m.st. Warszawy^[15]. Od 2005 do 2007 zasiadał w Trybunale Stanu. W 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu, a w 2006 został wykluczony z LPR. W wyborach prezydenckich w 2010 poparł kandydaturę Marka Jurka i wszedł w skład jego społecznego komitetu poparcia^[16].

W wyborach parlamentarnych w 2011 został wybrany do Senatu w okręgu wyborczym nr 39 jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości z wynikiem 33 421 głosów^[17]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, otrzymując 56 216 głosów^[18]. W Senacie IX kadencji został m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu^[7]. W 2019 ponownie uzyskał mandat senatora, otrzymując 83 808 głosów^[19]. W X kadencji ponownie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu^[20]. Jako jedyny senator Prawa i Sprawiedliwości głosował m.in. za wnioskiem o odrzucenie zmian Sejmu w ustawie o radiofonii i telewizji^[21] (tzw. lex TVN) oraz za powołaniem w senackiej Komisji Nadzwyczajnej do spraw wyjaśnienia przypadków nielegalnej inwigilacji, ich wpływu na proces wyborczy w Rzeczypospolitej Polskiej oraz reformy służb specjalnych^[22]. 22 lutego 2022 został wykluczony z klubu PiS^[23].

Życie prywatne

Jest żonaty, ma sześć córek.

Odznaczenia

• Odznaka honorowa „Działacza opozycji antykomunistycznej lub osoby represjonowanej z powodów politycznych” (2022)^[20]

Publikacje

• Kulisy manipulacji (1990), współautor ze Szczepanem Żarynem
• Bitwa o Polskę (1993)
• Bitwa o Prawdę (1997)
• Usłyszeć głos ludzi (2001)
• Drogi i bezdroża III RP (2004)
• Polska w globalnej sieci (2005)
• Czas rodzin (2007)
• Na tropach IV RP (2008)
• Znad Dniepru nad Odrę (2008), współautor z Jadwigą Jackowską
• Bitwa o Polskę w Europie (2010)
• Bitwa o III RP (2014)
• Tęcza zamiast krzyża. Polska w czasach Tuska (2015)
• Ks. Jan Gnatowski (1855–1925) na tle epoki. Biografia historyczna (2018)
• Polska w ostatniej dekadzie (2020)
• Doświadczyć wspólnoty. Pożegnanie prymasa Wyszyńskiego w obiektywie Jana Marii Jackowskiego (2021)

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2017-01-26].
• Strona sejmowa posła III kadencji. [dostęp 2015-08-05].

Linki zewnętrzne

• Jan Maria Jackowski – strona prywatna. [dostęp 2015-08-05].