Jan Mischke

Jan Antoni Mischke

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	10 maja 1868 Nowy Sącz
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1943 Zabierzów
Przebieg służby
Siły zbrojne	– Armia Austro-Węgier – Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 12 Pułk Piechoty, dowódca VI Brygady Piechoty Legionów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Odznaczenia

Jan Antoni Mischke vel Mische (ur. 10 maja 1868 w Nowym Sączu^[1], zm. 17 grudnia 1943 w Zabierzowie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Jan Antoni Mischke urodził się 10 maja 1868 roku w Nowym Sączu, w rodzinie Wirgiliusza i Kornelii Skąpskiej. W latach 1878–1882 uczęszczał do I Gimnazjum w Nowym Sączu. W latach 1882–1889 uczył się w szkołach kadetów w Wiedniu i Budapeszcie. Od 1886 roku był podchorążym w c. i k. 29 pułku piechoty w Temeszwarze, a od 1889 roku oficerem zawodowym piechoty cesarskiej i królewskiej armii. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Korpuśnej w Wiedniu w 1901 roku awansowany został na kapitana I klasy i skierowany do służby w Bośni (Turla). Kapitan 2 klasy z 1905 roku, major z 1913 roku w c. i k. 20 pułku piechoty w Nowym Sączu. W czasie I wojny światowej dowódca batalionu na froncie rosyjskim, potem rumuńskim i włoskim. Od grudnia 1917 roku dowódca c. i k. 110 pułku piechoty na froncie rosyjskim. Pułkownik z 1918 roku. Z powodu choroby zdał dowództwo pułku.

1 listopada 1918 roku został mianowany dowódcą Pułku Piechoty Ziemi Wadowickiej, który w styczniu 1919 roku został przemianowany na 12 pułk piechoty. 29 kwietnia 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku^[2]. Obowiązki dowódcy pułku objął dopiero 7 marca 1919 roku^[3]. Od 8 maja do 18 czerwca tego roku dowodził 12 pułkiem piechoty i Grupą Operacyjną w walkach z Ukraińcami między innymi w obronie Trembowli^[4].

Ze względu na chorobę znalazł się w rezerwie. W 1920 roku krótko był komendantem wojennym Twierdzy Brześć. Od 10 czerwca do 17 sierpnia 1920 roku dowodził VI Brygadą Piechoty Legionów^[5][6]. Walczył z 1 Armią Konną Siemiona Budionnego na Wołyniu i Lubelszczyźnie oraz uczestniczył w kontruderzeniu znad Wieprza.

28 sierpnia 1920 roku objął dowództwo XXXI Brygady Piechoty^[7], walczył na kierunku Włodawa, Drohiczyn do Nieświeża. 1 listopada 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika. Osiadł w Krakowie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Wypędzony przez Niemców z Krakowa osiadł w Zabierzowie, gdzie zmarł.

Awanse

• podporucznik (leutnant) – 1889
• porucznik (oberleutnant) – ?
• kapitan (hauptmann II kl.) – 1905
• kapitan (hauptmann I kl.) – ?
• major (major) – 1913
• podpułkownik (oberstleutnant) – ?
• pułkownik (oberst) – 1 lutego 1918, zatwierdzony 22 maja 1920 ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920
• generał brygady - zatwierdzony 26 października 1923

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Krzyż Rycerski Orderu Leopolda
• Order Żelaznej Korony
• Krzyż Zasługi Wojskowej
• Krzyż Wojskowy Karola

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Giza, Generałowie z Sądecczyzny rodem, „Almanach Sądecki” Nr 2 (7), Wydawnictwo Stowarzyszenia Civitas Christiana w Nowym Sączu, Nowy Sącz 1994, s. 41-42.
• Tadeusz Kryska Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 134.
• H. P Kosk, Generalicja polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza ""Ajaks", Pruszków 2001.
• Księga chwały piechoty, opracowanie zbiorowe pod przewodnictwem płk. dypl. Bronisława Prugara-Ketlinga, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939.
• Franciszek Mucha, Zarys historii wojennej 12-go Pułku Piechoty Ziemi Łęczyckiej, Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, Warszawa 1928.
• PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 223, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
• Rocznik Oficerski 1924, s. 1406.
• Bitwa niemeńska 29 VIII - 18 X 1920. Dokumenty operacyjne. Część I (29 VIII - 19 IX), oprac. i przygotowanie do druku zespół pod redakcją Marka Tarczyńskiego, Oficyna Wydawnicza "Rytm", Warszawa 1998, ISBN 83-867893-05-6, s. 32, 311.
• Henryk SzewczykH.S. Jerzy Leśniak Henryk SzewczykH.S., Bóg, Honor, Ojczyzna. Sądeccy żołnierze i generałowie w służbie niepodległej Rzeczypospolitej, Nowy Sącz - Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2009, s. 77-78, ISBN 978-83-7629-075-1, OCLC 750507186 .