Jan Mitręga

Jan Mitręga
Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1917 ; Michałkowice
Data i miejsce śmierci	8 listopada 2007 ; Katowice
	Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 23 grudnia 1970; do 21 lutego 1975
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister górnictwa i energetyki
Okres	od 27 lipca 1959; do 24 września 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Franciszek Waniołka
Następca	Jan Kulpiński
	Ambasador PRL w Czechosłowacji
Okres	od 29 kwietnia 1975; do 29 listopada 1982
Poprzednik	Lucjan Motyka
Następca	Andrzej Jedynak
	Odznaczenia

Jan Karol Mitręga (ur. 21 kwietnia 1917 w Michałkowicach, zm. 8 listopada 2007 w Katowicach) – polski polityk komunistyczny, minister górnictwa i energetyki w latach 1959–1974, wiceprezes Rady Ministrów w latach 1970–1975. Ambasador PRL w Czechosłowacji od 1975 do 1982. Poseł na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Tablica pamięci Jana Mitręgi w Katowicach

Urodzony w polskiej rodzinie o tradycjach powstańczych i narodowych, był synem Karola i Marii. W 1935 wstąpił do Związku Młodzieży Socjalistycznej, a w 1936 do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. Od 1937 pracował w kopalni węgla kamiennego „Michał” w Michałkowicach, brał udział w obronie tejże kopalni^[1]. W czasie II wojny światowej był współorganizatorem akcji strajkowej wymierzonej w politykę Niemiec, sprzeciwiającej się 10-godzinnemu systemowi pracy. W 1945 stanął na czele konspiracyjnej Rady Zakładowej, czuwającej nad tym, by Niemcy nie zniszczyli zakładu pracy podczas swojej ewakuacji. W latach 1947–1952 był szefem Rady Zakładowej KWK Michał. W 1952 ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W latach 1945–1970 był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Górników, a w latach 1955–1975 prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.

Od stycznia 1945 należał do Polskiej Partii Robotniczej, z którą w grudniu 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1946–1949 był instruktorem i zastępcą kierownika Wydziału Ekonomicznego Komitetu Wojewódzkiego partii w Katowicach, a od 1950 do 1952 kierownikiem Wydziału Węglowego KW PZPR. W czerwcu 1952 został powołany do pracy jako podsekretarz stanu w Ministerstwie Górnictwa i Energetyki. W tym czasie powołał Międzyresortową Komisję Węgla Kamiennego. W lipcu 1959 awansował na urząd ministra tego resortu, który pełnił do września 1974. W latach 1961–1975 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1962–1975 posłem na Sejm PRL III, IV, V i VI kadencji. W latach 1975–1981 pełnił funkcję ambasadora PRL w Czechosłowacji.

Od 1935 był członkiem (seniorem) Związku Harcerstwa Polskiego. Doktor honoris causa Akademii Ekonomicznej w Katowicach (1972). W latach 1988–2006 był szefem Fundacji Nagród i Wyróżnień im. Bohaterów Wieży Spadochronowej, która wspiera działania biednej młodzieży. Działał w katowickim kole Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Był uważany za człowieka Władysława Gomułki, którego uważał za największego polskiego patriotę po 1945. Wspierał działania generała Mieczysława Moczara na Górnym Śląsku. Teksty Jana Mitręgi zamieszczał lewicowo-narodowy „Tygodnik Ojczyzna”.

W 2007 obchodzono jubileusz 90. lat Jana Mitręgi, otrzymał on z rąk prezydenta Siemianowic Śląskich Jacka Guzego przyznany mu przez Radę Miasta tytuł Honorowego Obywatela Siemianowic Śląskich. 7 listopada 2007 źle się poczuł i trafił do szpitala, gdzie zmarł następnego dnia w godzinach porannych; przyczyną śmierci był wylew. 14 listopada 2007 został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.

Grób Jana Mitręgi na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach

Miał żonę Annę^[2].

Odznaczenia

Order Budowniczych Polski Ludowej
Order Sztandaru Pracy I klasy – dwukrotnie (w tym w 1964)^[3]
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[4]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1997)^[5]
Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Górnik PRL”
Order Lwa Białego (Czechosłowacja)

Przypisy

↑ Paweł Szałankiewicz: Siemianowice: wybitny siemianowiczanin będzie uhonorowany. Jego imieniem nazwą skwer. naszemiasto.pl, 11 maja 2012. [dostęp 2020-08-23].
↑ Towarzyszka Barbara Spychalska zwiedziła Katowice. „Trybuna Robotnicza”, s. 1, Nr 288 z 4 grudnia 1969.
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
↑ M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 377.
↑ M.P. z 1997 r. nr 65, poz. 639.

Bibliografia

[1] Paweł Szałankiewicz: Siemianowice: wybitny siemianowiczanin będzie uhonorowany. Jego imieniem nazwą skwer. naszemiasto.pl, 11 maja 2012. [dostęp 2020-08-23].

[2] Towarzyszka Barbara Spychalska zwiedziła Katowice. „Trybuna Robotnicza”, s. 1, Nr 288 z 4 grudnia 1969.

[3] Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.

[4] M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 377.

[5] M.P. z 1997 r. nr 65, poz. 639.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Jan Mitręga

Spis treści

Życiorys

Odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie


Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1917 Michałkowice
Data i miejsce śmierci	8 listopada 2007 Katowice
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 23 grudnia 1970 do 21 lutego 1975
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister górnictwa i energetyki
Okres	od 27 lipca 1959 do 24 września 1974
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Franciszek Waniołka
Następca	Jan Kulpiński
Ambasador PRL w Czechosłowacji
Okres	od 29 kwietnia 1975 do 29 listopada 1982
Poprzednik	Lucjan Motyka
Następca	Andrzej Jedynak
Odznaczenia