Jan Niemiec (duchowny)

Jan Niemiec

Biskup tytularny Decoriany
(c) I, SajoR, CC BY-SA 2.5 Ecce Agnus Dei Oto Baranek Boży
Kraj działania	Ukraina
Data i miejsce urodzenia	14 marca 1958 Rzeszów
Data i miejsce śmierci	27 października 2020 Łańcut
Biskup pomocniczy kamieniecki
Okres sprawowania	2006–2020
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	20 grudnia 1986
Prezbiterat	24 czerwca 1987
Nominacja biskupia	21 października 2006
Sakra biskupia	8 grudnia 2006
Odznaczenia

Jan Niemiec (ur. 14 marca 1958 w Rzeszowie, zm. 27 października 2020 w Łańcucie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor historii, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Gródku Podolskim w latach 2001–2007, biskup pomocniczy kamieniecki w latach 2006–2020.

Życiorys

Urodził się 14 marca 1958 w Rzeszowie. Dorastał w Kozłówku koło Strzyżowa^[1]. W latach 1977–1981^[1] studiował pedagogikę (nauczanie początkowe)^[2] w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie, uzyskując magisterium^[3]. W 1980 był jednym z założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów na tej uczelni^[1]. W maju 1981, po zamachu na papieża Jana Pawła II, organizował w Rzeszowie biały marsz przeciwko przemocy. W latach 1981–1982 pracował jako nauczyciel w szkole podstawowej w Kozłówku. W miejscu pracy założył komisję zakładową NSZZ „Solidarność” i jej przewodniczył^[4]. Po wprowadzeniu stanu wojennego napisał dwa listy protestacyjne^[2]. Jego mieszkanie było dwukrotnie przeszukiwane w celu znalezienia egzemplarzy tych listów. W 1982 za rozwieszanie plakatów solidarnościowych został zatrzymany na 48 godzin^[4]. W latach 1982–1983 był rozpracowywany przez organy bezpieczeństwa państwa (KE krypt. Klon). Od 1987 kolportował prasę i wydawnictwa podziemne^[2].

W 1982^[3] rozpoczął studia od drugiego roku w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu^[2]. Święcenia diakonatu otrzymał 20 grudnia 1986. Na prezbitera został wyświęcony 24 czerwca 1987 przez biskupa diecezjalnego przemyskiego Ignacego Tokarczuka^[5]. W 1991 ukończył studia w zakresie historii Kościoła na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim^[6]. W 1998 w Instytucie Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk na podstawie dysertacji Zakład Naukowo-Wychowawczy Ojców Jezuitów w Chyrowie 1886–1939 uzyskał doktorat z historii^[7].

W latach 1987–1989 pracował jako wikariusz w parafii Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli, której proboszczem był Edward Frankowski^[4]. Prowadził duszpasterstwa nauczycieli, ludzi pracy i neokatechumenatu, a także był opiekunem Studium Społecznego (później filii KUL)^[2]. W sierpniu 1988, podczas strajku w Hucie Stalowa Wola, odprawiał msze święte dla protestujących robotników^[4]. W latach 1991–1992 pełnił funkcję administratora parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Morawsku^[2].

W 1992 wyjechał na Ukrainę, do diecezji kamienieckiej. Do 2003 pracował jako duszpasterz w parafii w Żyszczyńcach, którą zorganizował. Ponadto był prefektem i wykładowcą, a w latach 2001–2007 rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Gródku Podolskim. Zorganizował i był dyrektorem biblioteki seminaryjnej. W latach 1999–2001 prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym Archidiecezji Lwowskiej. Utworzył rocznik naukowy „Studia Catholica Podoliae”, którego redaktorem naczelnym był w latach 2001–2006^[2].

21 października 2006 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji kamienieckiej ze stolicą tytularną Decoriana^[3]. Święcenia biskupie otrzymał 8 grudnia 2006 w katedrze Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieńcu Podolskim^[5]. Konsekrował go kardynał Marian Jaworski, arcybiskup metropolita lwowski^[5], któremu asystowali arcybiskup Ivan Jurkovič, nuncjusz apostolski na Ukrainie, i Leon Dubrawski, biskup diecezjalny kamieniecki^[8]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Ecce Agnus Dei” (Oto Baranek Boży)^[6].

W 2008 został przewodniczącym Komisji ds. Rodziny Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Ukrainy^[2]. W 2013 asystował w sakrze biskupa pomocniczego kamienieckiego Radosława Zmitrowicza^[5].

W 2011 przekazał swój rodzinny dom w Kozłówku Fundacji Troska na Rzecz Wszechstronnego Rozwoju Dzieci i Młodzieży^[9].

Zmarł 27 października 2020 w szpitalu w Łańcucie, gdzie był hospitalizowany w związku z zakażeniem koronawirusem SARS-CoV-2 i ciężkim przebiegiem choroby^[10]. 9 listopada 2020 został pochowany w katedrze w Kamieńcu Podolskim^[11].

Odznaczenia i wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 9 stycznia 2009 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[12]. Natomiast prezydent RP Andrzej Duda 17 września 2018 odznaczył go Krzyżem Wolności i Solidarności^[13], w 2019 Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości^[14], a 2 listopada 2020 pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[15].

W 2006 nadano mu tytuł honorowego obywatela gminy i miasta Strzyżowa^[16].

Otrzymał ponadto medal Zasłużony dla „Solidarności” (2008)^[2] i nagrodę „Świadek Historii”, przyznaną przez oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Rzeszowie (2015)^[17].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Jan Niemiec w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2013-06-07]